Fyrrum tukthúslimur og lögreglumenn

Einna mest áberandi er fyrrum tukthúslimur og einir 3 lögreglumenn, ýmist fyrrverandi eða núverandi. Ef lögreglumennirnir ná árangri þá er von að mögulegt þinglið Sjálfstæðisflokksins verði skárra en verið hefur.

Mér finnst málflutningur þingmanna Sjálfstæðisflokksins hafa undanfarin ár hafa verið fremur klénn eins og Jón Viðar segir um fremur illa undirbúnar leiksýningar. Þeir hafa verið að súpa seyðið af hruninu, reynt að halda haus en með misgóðum árangri. Formaðurinn flæktur í fortíðardrauga brasks og fjárglæfra, aðrir reyna að spýta í lófana og reyna að draga fram gömlu lummuna um nauðsyn þess „að koma hjólum atvinnulífsins“ af stað og eiga þá við að byggja fleiri virkjanir og álbræðslur! Svo einkennilegt sem það er, virðast margir sjálfstæðismenn með framsóknarmönnum haldnir þeirri meinloku að ekki sé unnt að koma þessum „atvinnuhjólum“ af stað með öðru móti en álbræðslum.

Við Íslendingar höfum staðið okkur ákaflega illa í samningum við álfursta varðandi mengunarvarnir og mengunarkvóta. Varnir gegn mengun eru hafðar eins ódýrar og mengunarkvótinn er gefinn. Skyldi vera að þessir áhugamenn um álbræðslur hafi sporslur af mengunarkvóta?

Víða um heim eru tíðkaðar mútur til þeirra stjórnmálamanna sem sýna sérstakan skilning á hagsmunum og sjónarmiðum stóriðjumanna. Í stað greiðslu til stjórnvalda fyrir mengunarkvóta er greidd fúlga til þeirra stjórnmálamanna sem skilning hafa. Þetta er víða stundað og hvers vegna ekki hér þar sem spilling er umtalsverð?

Það verður spennadi að sjá hvernig lögreglumönnunum tekst að keppa við hagfræðing, atvinnurekenda, fyrrverandi tukthúslim  og aðra þingmenn misgóða eins og gengur.

Góðar stundir.

Fimmtán taka þátt í prófkjöri

Ósamræmi milli fyrirsagnar og fréttar

„Óframkvæmanleg lög“ segir í fyrirsögn án þess að nánar sé vikið að þessari fullyrðingu hvað þá hún sé rökstudd betur.

Síðan er greint frá tillögum sem eftir fréttinni aðæma virðist ganga á mismunandi tímasetningar gildistöku.

Þórbergur Þórðarsson nefndi dæmi sem þetta „skalla“. Eitthvað vantar í „fréttina“ og greinilega er reitt hátt til höggs án þess að tilefnið sé nægjanlega afmarkað.

Blaðmenn sem skrifa fréttir mættu vanda sig betur og leyfa sér lengri tíma að ígrunda hvað þeir vilja segja.

Góðar stundir!

„Óframkvæmanleg lög“

Einn af merkustu atburðum hrunsins

Í afleiðingum bankahrunsins varð mikil upplausn í samfélaginu. Lítið mátti út af bera að allt færi úr í vitleysu.

Þessi atburður þegar hópur manna gerði sig líklegan til að ráðast með grjótkasti að lögreglu, tók annar hópur sig til og gekk á milli og slóg skjaldborg um fámennt lögreglulið.

Síðar kom í ljós að meðal þeirra herskáustu sem vildu ganga milli bols og höfuðs á lögreglumönnum, voru gamlir „góðkunningjar“ hennar. Sem betur fór varð ekki meira úr þessu.

Milligöngumennirnir eiga mikla þökk skilda fyrir samstöðu enda áttu margir lögreglumenn í sömu vandræðum og flestir þeir sem voru í mótmælunum, fyrir sofandahætti yfirvalda og yfirgangi braskaralýðsins sem skildi allt samfélagið í sárum.

Sjálfur tók eg þátt í friðsömum en stundum háværum mótmælum gegn sofandahætti ríkisstjórnar Geirs Haarde. En aðeins um miðjan dag en aldrei um kvöld hvað þá fram á nótt. Svo var krafist afsagnar sofandi bankastjórnar Fjármálaeftirlits og Seðlabanka. Svona var lífið. Núna er samfélagið smám saman að komast út úr þessum vandræðum en enn eru sumir að beina spjótum sínum að þeirri ríkisstjórn sem þó hefur náð nánast ótrúlegum árangri að koma samfélaginu aftur á lygnari sjó sem er auðvitað aðalatriðið. Mörg mistök hafa auðvitað orðið en sennilega fleira sem tekist hefur.

Spurning er hvort þjóðin sé búin að gleyma og vilji fremur fulltrúa braskaranna og hrunsins aftur fremur en bjargvættina?

Gengu í lið með lögreglu

Þrír fangar struku, tveir náðust en eg slapp!

Kringum 1935 struku þrír fangar af Litla Hrauni. Tveir þeirra náðust fljotlega en sá þriðji, Vernharður Eggertsson sem ritaði nokkrur kver undir dulnefninu Dagur Austan, komst alla leið til Reykjavíkur.

Þegar hann kom í hádeginu einn góðan veðurdag voru blaðsölustrákar að selja Vísi sem var nýkominn út. Vernharður vindur sér inn í afgreiðslu blaðsins og fær bunka til sölu. Á forsíðu mátti lesa: „Þrír fangar struku en tveir náðust“. Vernharður kallaði fyrirsögnina og bætti við: „en eg slapp“. Hann var langt kominn með bunkann þegar lögregluþjónn sem var á vakt á Lækjartorgi áttaði sig á, handtók Vernharð og fór með hann á lögreglustöðina.

Ævisaga þessa ævintýramanns kom út fyrir örfáum árum. Hann var ósköp meinlaus karlinn, braust stundum inn í fylleríi. Eitt sinn stal hann fullum kassa af ljósaperum og gaf öllum sem hann mætti!

Hann tók þátt í borgarastyrjöldinni á Spáni og ritaði glefsur úr þeim hildarleik. Vernharður fórst í „Pentlinum“ milli Ornkneyja og Skotlands með togaranum Eyfirðingi, gömlum ryðkláf sem var á leið til Bretlands í niðurrif 1952.

Ritverk hans eru lipurlega skrifuð og vonandi verða þau endurútgefin.

Góðar stundir. 

Margar skrautlegar flóttatilraunir

Stalín er ekki hér!

Ekki er ein báran stök. Þessir þingmenn eru tilbúnir að ljá máls á rnn einni álbræðslu. Skyldu þeir vera með einhverja álfursta í sigtinu sem þeir vilja fá þóknun fyrir, n.k. provision eins og það nefnist og er víða tíðkað?

Álbræðslur eru versti kosturinn að byggja upp atvinnulíf á Íslandi. Þær verða reistar og reknar á forsendum auðhringa en ekki okkar. Þær byggjast á mengunarkvóta sem þessir þingmenn eru tilbúnir að afhenda án greiðslu. Mengunarkvóti er eiginlega uppurinn og því furðulegt þetta uppátæki.

Uppbygging atvinnulífs með álbræðslum minnir mjög á tíma þann í Rússlandi sem kenndur hefur verið við Stalín. Andstæðingar eru meðhöndlaðir nánast sem „persona non grada“, þ.e. njóta ekki borgaralegra réttinda sem aðrir.

Álhugsjónir eru blindgata. Þær byggjast á óafturkvæmum fórnum á náttúru landsins og því að slegið sé á kröfur um verndun náttúrunnar.

Til upplýsingar þessara þingmanna þá má benda á vandræðalega lausn starfsleyfis sem álbræðslan á Reyðarfirði nýtur. Þar var undirlægjuhátturinn í allri sinni dýrð!

Góðar stundir en án álbræðslna.

Vilja efla atvinnulíf á Norðurlandi vestra

Handa- bandamenn og af Bandamanna sögu hinni nýju

Líklega er Gylfi Arnbjörnsson núverandi forseti ASÍ einn dýrmætasti hvalreki sem rekið hefur á fjörur atvinnurekendavaldsins lengi. Nú eru þessir tveir fyrrum andstæðingar allt í einu orðnir n.k. bandamenn. Alla vega eru þeir handabandamenn ef marka má meðfylgjandi mynd.

Spurning hvort ekki sé þörf á að færð verði í letur „Bandamanna saga hin nýja“?

Afburða rithöfundar á borð við Einar Kárason eða Yrsu Sigurðardóttur ættu ekki að eiga í vandræðum með það verkefni. 

Hin gamla Bandamanna saga  segir frá undirferlum og mútum þar sem fé er borið í dómara á Þingvöllum. Þar er sögð mikil saga af miður góðum eiginleikum manna sem vilja hafa öll ráð í hendi sér.

Mynd þessi af þeim Gylfa og Vilhjálmi verðu ábyggilega söguleg. Þarna eru þeir að innsigla „hetjudáðina“ miklu sem fólgin er í þeim kafla sögunnar þegar þeir saman lögðu ráðin að enn ein atlagan gegn ríkisstjórninni var gerð. En ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms er eins og kletturinn í hafinu. Þó ein og ein bára skvettist yfir Stjórnarráðið öðru hverju fer fjarri að á þeim bæ gefist menn upp á svona smáræðis gutli. Ríkisstjórnin á sér sennilega fleiri líf en níu líf kattarins. Það hefur jú tekist furðulega að smala köttum þó margir virðast hafa eiginn vilja og sumir reynst nokkuð villtir.

Góðar stundir.

„Það er allt stopp“

Þátttaka okkar í Evrópusambandinu

Auðvitað eiga Íslendingar heima í Evrópusambandinu. Við erum tengd ríkjum Evrópu viðskiptalega, menningarlega og sögulega.

Aðild okkar á að vera vel ígrundaða á forsendum okkar þar sem atvinnuhættir og menning skiptir máli. Við eigum að leggja fram skýr skilyrði fyrir inngöngu okkar sem byggjast á sérstöðu okkar sem fámennrar þjóðar sem vart er fjölmennari en íbúar meðalstórrar borgar. Þar reynir á atvinnuvegi okkar og sérstöðu sem gamallrar menningarþjóðar.

Ljóst er, að innan Evrópusambandinsins er kappkostað að uppræta hvers konar spillingu og koma í veg fyrir hana. Hér á Íslandi hefur spilling skotið víða upp kollinum. Við þekkjum hvernig helmingaskiptastjórnir Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks einkenndist oft á einkennilegum ólýðræðislegum ákvörðunum. Kvótakerfið og einkavæðing bankanna var meira og minna gjörspillt þar sem sumir náðu að maka krókinn ótæpilega. Stóriðjan er sérstaklega grunsamleg þar sem um tíma fóru ráðamenn víða um lönd eins og Finnur Ingólfsson sem markaðsetti aðgengi að íslenskri náttúru þar sem á Íslandi stæði álfurstum til boða „Lowest energy price“ í öllum heiminum.

Innan Evrópusambandsins ber allri mengandi starfsemi að útvega og kaupa mengunarkvótu. Framsóknarflokkurinn og Sjálfstæðisflokkurinn hafa ekki gert minnstu tilraun að koma slíku kerfi á. Mengunin er ókeypis sem bætist við lágt orkuverð.

Víða um heim eru greiddar fúlgur til þeirra stjórnmálamanna sem sýna stórfyrirtækjum einstakan skilning á hagsmunum þeirra. Hér á Íslandi tala þessir aðilar um að „koma hjólum atvinnulífsins af stað“ og eiga þá fyrst og fremst við fleiri álbræðslur.

Ein ástæða til aðildar að Evrópusambandinu er að með því erum við að gera hagsmunapot Kínverja nánast ómögulega. Fyrir þeim er mikils vert að ná ítökum og helst völdum í landi sem Íslandi. Fyrir 60 árum innlimuðu þeir Tíbet og fóru tiltölulega létt með það. Ísland gæti verið jafnvel enn auðveldari bráð enda hafa ýmsir sýnt hagsmunum Kína sérstakan skilning.

Ljóst er að fulltrúar gömlu spillingaraðilanna, Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks vilja ekki að Ísland verði hluti af Evrópusambandinu. Þar með er frelsi þeirra „truflað“. En hvað eigum við að segja um Jón Bjarnason? Hefur þessi góði drengur látið véla sig eða er hann í sakleysi sínu sem afsprengi íslenskrar sveitarómantíkur að reyna að koma í veg fyrir þessa þróun?

Evrópusambandið hefur mjög margar góðar hliðar. Það tryggir okkur betra lýðræði og mannréttindi hvað sem sérvitringarnir í stjórnarandstöðunni segja. Þar er byggt á langri reynslu, settar skynsamar reglur um nánast hvað sem er sem tengist nútíma lífi. Ef Ísland væri í Evrópusambandinu væri t.d. þessi uppákoma með ríkisstyrktan sóðaskap eins og kom fram í fréttum á dögunum þar sem kýr á bæ einum óðu í skít í allt of litlu fjósi. Þar hafði greinilega bóndinn sýnt af sér mikinn glannaskap og reist sér hurarás um öxl.

Þessi tillaga Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks er dæmi um þingmál sem þeir vilja sjálfir hafa á sínu forræði og líta á sem sitt einkamál hvort Ísland skuli vera í ESE eða styðja við stríðsátök sem okkur kemur ekki við.

Við erum enn nokkuð fjarri því að vera á leiðinni í ESE. Fyrst þurfum við að fullnægja skilyrðum Maastrickt sáttmálans og sem stendur eigum við töluvert í land.

Góðar stundir.

Ómögulegt að kjósa með málið opið

Vonandi verður dómurinn ekki banabiti bakarísins

Mál þetta á sér nokkuð langan aðdraganda. Árið 1982 er undirritaður leigusamningur bakarísins við þáverandi húseiganda. Í bankahruninu missir sá eigandi húseignina og Íslandsbanki yfirtekur og selur Mótamönnum sem aftur afsalar B13 ehf eignina.

Þegar B13 ehf er slegið upp þá kemur sitthvað forvitnilegt í ljós.

Frábært tækifæri segir í fyrirsögn að frétt Í Morgunblaðinu frá 2005 um nokkra íslenska námsmenn sem lögðu á sig þá fyrirhöfn að fara alla leið austur til Kína, kannski til að læra brask og koma ár sinni betur fyrir borð og sér áfram. Slóðin er: http://www.mbl.is/greinasafn/grein/1018302/

Á heimasíðu ríkisskattstjóra kemur í ljós að sá sem er að baki forretningu þessari heitir Guðmundur Már Ástþórsson og er fyrirtækið í Þúfuseli 2 í Reykjavík. Svo er að skilja að Guðmundur hafi skilað skilvíslega ársreikningum sem ber að lofa en töluverður misbrestur er á slíku.

Þegar ungir fjárfestar taka við eignum vilja þeir hámarka gróðann og leggja sig fram að gera allt til að hafa sem mestan hagnað. Það er eðlilegt í alla staði en viðskiptavinir Berhöftsbakarís sem er sennilega elsta starfandi bakarí landsins hafa lengi keypt brauð og bakkelsi. Var bakaríið lengi neðst í „Bakarabrekkunni“ gegnt Stjórnarráðinu. Brekkan var síðar nefnd Bankastræti eftir að Landsbankanum var komið á fót 1886. Var bankinn til húsa í steinhúsi næst ofan við Stjórnarráðshúsið. Sú bygging var reist 1882, árið eftir að Alþingishúsið var reist, einnig úr tilhöggnu grjóti. Var þar prentsmiðja í eigu Sigmundar Guðmundssonar en síðar Sigurðar Kristjánssonar sem var mjög þekktur fyrir bóksölu, einkum varð útgáfa hans á Íslendingasögunum fyrir alþýðu einna þekktust. En 1886 var Landsbanknum komið á fót og var í húsinu fram undir aldamótiun uns bankahúsið var byggt á horni Austurstrætis og Pósthússtrætis. Bankinn brann 1915 með nánast öllu sem í honum var.

Gamla Bernhöftsbakarí var mjög lengi í sama húsi og nú er veitingastaðurinn Lækjarbrekka. Frá því um miðja 20. öldina var bakaríið flutt og var húsið lengi í mikillri vanhirðu. Lengi stóð „dauðadómur“ þess yfir en eftir hugmyndum stóð til að rífa hvert einasta hús á þessum slóðum og byggja gríðarlega stóra steinsteypubyggingu fyrir Stjórnarráðið. Voru þær hugmyndir mjög umdeildar ásamt því að til stóð að framlengja Grettisgötuna til vesturs, rífa gamla Hegningarhúsið og fleiri hús. Þá stóð lengi til að framlengja Suðurgötu til norðurs gegnum Grjótaþorpið sem er enn í dag eins og lítið sýnishorn af gömlu Reykjavík. Torfusamtökin urðu til fyrir um 40 árum og gjörbreyttu þessum hugmyndum.

Þar sem Bernhöftsbakarí er núna, Bergstaðastræti 13, stóð frá 1883 steinhús sem nefnt var Brenna. Það var reist af bræðrunum Jónasi og Magnúsi Guðbrandssonum og bjó Jónas lengi þar ásamt fjölskyldu sinni. Kona hans hét Guðríður og áttu þau tvö börn: 1. Ragnheiði sem giftist Árna J'onssyni frá Múla, föður þeirra Jóns Múla útvarpsþuls m.m. og Jónasar þingmanns og rithöfundar. 2. Helgi sem kenndi sig við húsið og var mikill íþróttamaður og ferðagarpur, lengi í forystusveit Ferðafélags Íslands sem er stofnað 1927. Sagt er að Helgi hafi verið trúlofaður lengst allra Reykvíkinga eða í hálfa öld.

Brenna var rifin um 1960 en núverandi steinhús byggt þar 1971. Sennilegt er að bakaríið hafi verið þarna í hagstæðu leiguhúsnæði. Það veitti viðskiptavinum sínum góða þjónustu á sanngjörnu verði.

Sögulegan fróðleik var m.a. sóttur í rit Páls Líndals og fleiri: Reykjavík: sögustaður við Sund. Mjög traust og gott rit um sögu Reykjavíkur.

Góðar stundir.

Bernhöftsbakarí borið út

Ræðugleðin mikla

Ein megineinkenni þingstarfa eru allt að því endalaus ræðuhöld um nánast ekkert neitt. Sum mál eru vægast sagt kjöftuð í hel, oft með sífelldum endurtekningum. Spurning er hvort sumir þingmenn séu oft með gamlar ræður sem „endurtekið efni“ eins og það nefnist í Ríkisútvarpinu. Málþóf er einn meginlöstur í þinginu og ekki neinum til framdráttar.

Getur verið að þessi störf í þinginu séu svo leiðinleg að þingmenn kappkosti að gera starfið enn leiðinlegra?

Ein stutt ræða, vel upp byggð og vönduð er áhrifaríkari en þúsundir langlokna sem því miður virðist vera tíska nútímans. Svo er verkstjórninni kennt um, rétt eins og lati og klaufski ræðarinn sem kennir árinni um mistök sín og afglöp.

Má benda á ræður Þráins Bertelssonar. Hann kemur sárasjaldan í ræðupúlt þingsins en ræður hans eru ískaldar af húmor og „skemmtilegheitum“, kryddi sem er vandmeðfarið en þegar vel er vandað þá hittir ábendingin beint í mark!

Pétur Blöndal hefur oftast verið málefnalegri í þinginu. Stundum leggur hann fram mjög skynsamleg mál en því miður oft of flókin fyrir venjulegt fólk að skilja. Þannig voru framlagðar tillögur hans á lagabreytingum um hlutafélög. Pétur vildi auka „gegnsæi“ í stjórn hlutafélaga og tryggja hag litlu hluthafanna sem í hruninu var fyrir borð borinn. Þar hefði verið eiginlega nóg að breyta 6. gr. og setja þar inn ákvæði um takmörkun atkvæðaréttar á hluthafafundum. Setja tvö mjög einföld skilyrði: að hlutur beri atkvæðisrétt hafi hlutafé raunverulega verið greitt inn í félagið. Og að hlutafé hafi ekki verið veðsett. Óeðlilegt er að uppivöðslusamir braskarar bjóði öðrum hnefaréttinn með því að koma með himinhátt hlutafé sem aldrei hefur verið greitt til félagsins. Á þetta reyndi varðandi 50 milljarða hlut þeirra Bakkabræðra og ekki ein einasta króna var greidd inn í félagið! Nú hefur verið ákært í því máli og dóms væntanlega að vænta síðar í vetur.

Hugmyndir um nýtt fyrirkomulag sem lúta að því að þingmál séu fyrst lögð fyrir þingnefnd og það sé þingnefndin sem verður formlegur aðili að framlagninu lagafrumvarpa er allra athyglisverð. Með því fyrirkomulagi er verið að draga úr þessu voðalega „stríðsástandi“ sem virðist landlægt í þinginu. Ef þingnefndin kemst að samkomulagi um lagafrumvarp, þá er verið að „slípa“ orðalag og innihald betur að sjónarmiðum stjórnarandstöðu sem leggur oft mikla áherslu á gagnrýni og koma í veg fyrir að lagafrumvarp fari gegnum þingið. Umræður verða eðlilega meiri í þingnefndum sem þurfa þá að hafa betri aðgang að góðu starfsliði og sérfræðingum.

Þessi hugmynd er allra gjalda verð sem vonandi verður til að bæta það mikilvæga starf sem fram fer í þinginu.

Góðar stundir!

Samþykkt að þingfundur geti staðið lengur

Brattir nýtingarmenn

Í Evrópu ríkir mikil efnahagslægð. Í Bandaríkjunum reyndar það sama þar sem hergagnaiðnaðurinn heldur efnahagslífinu uppi með geigvænlegri sóun orku og hráefna.

Við Íslendingar höfum virkjað gríðarlega mikið. Orkufyrirtækin hafa spennt bogann um of og tekjur af orkusölu til stóriðjunnar eru í járnum að standi undir afborgunum og vöxtum af framkvæmdalánum.

Í Bandaríkjunum er hafin umræða um endurnýtingu með hliðsjón af góðri reynslu í Evrópu. Þar eru menn byrjaðir að halda til haga einnota drykkjarumbúðum úr áli. Ljóst er að ef Bandaríkjamenn halda áfram á þessari braut að endurnýta ál þá bætir það nýtni á orku en talið er að einungis 5% raforku þurfi til að endurbræða ál mðað við vinnslu úr Al2O3.

Þá er spurning hvenær upp rennur hjá Bandaríkjunum að þessi stefna með hergagnaiðnaðinn er mjög slæm blindgata sem menn verða að finna leið út úr. Þegar svo er komið, þá verður álvinnsla fjarri markaði smám saman úr sögunni.

Brattir nýtingarmenn virðast vera slegnir blindu að álmarkaðurinn sé endalaus og að hér verði unnt að framleiða sífellt meira rafmagn fyrir áliðnaðinn. Að flytja hráefni hingað er mikil orkusóun þannig að grunur liggur að eitthvað liggi að baki. Er mögulegt að þingmenn láti múta sér að fylgja þessari braut?

Í öllum löndum Efnahagssambandsins verður sá aðili sem hyggur á mengandi starfsemi að útvega sér mengunarkvóta, oft með miklum tilkostnaði. Hér hafa stóriðjumenn fengið slíkt gefins. Framleiðsla á áli hér á landi er nálægt 1 milljón tonna af áli. Miðað við þumalputtaregluna fellur til mengun sem nemur um tvöföldu því magni eða jafngildi 2 milljóna tonna af CO2. Skóglendi sem er um 25 ára eða eldra, getur bundið um það bil 5-7 tonn á hektara. Það þarf því um 300.000-400.000 hektara af skógi til að binda þessi 2 milljónir tonna af CO2 og hliðstæðum eiturefnum. Nú er um 1% landsins klætt skógi, aðallega lágvöxnu birkikjarri sem bindur kannski 2-4 tonn á hektara. Nýskógar á Íslandi eru einungis um 40.000 hektarar sem hafa með mikillri bjartsýni verið ræktaðir í meira en 100 ár. Með öðrum orðum geta skógarnir á Íslandi bundið rétt tæplega 10% af eiturgufunum úr þessum 3 álverum sem nú menga íslenska náttúru.

Að vísu fer töluverð binding fram í sjónum gegnum lífverur sjávarins.

Náttúran er viðkvæm og það er því nauðsynlegt að allir landsmenn fari varlega. Þessi gríðarlegi áhugi fyrir enn meiri álveradýrkun er varhugaverður enda sitthvað sem bendir til að brátt sjái fyrir endann á sívaxandi þörf fyrir nýjum álverum. Endurnýting mun að miklu leyti draga úr þörfinni og þegar hernaðarbrjálæðið lyppastsaman verður enn minni þörf.

Góðar stundir en án fleiri álbræðslna!

11 breytingartillögur við rammann