Aldarþriðjungs samstarf

Það var á tímum fyrstu vinstri meirihlutastjórnar í Reykjavík 1978-1982 sem hafið var samstarf allra sveitarfélaganna á höfuðborgarsvæðinu. Fram að þeim tíma var hvert sveitarfélag með sín skipulagsmál, engin samvinna og að sama skapi mikil sundurþykkja.

Fyrir um 60 árum vildi meirihluti hreppsstjórnar þáverandi Kópavogshrepps leita samstarfs við Reykjavík og þess vegna sameiningar sveitarfélaganna. Einn maður í sveitarstjórninni var á móti, fulltrúi Sjálfstæðisflokksins. Þessari beiðni Kópavogshrepps var hafnað enda taldi forystusveit Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík að meirihluta þeirra yrði ógnað ef Kópavogur sameinaðist. Í Kópavogi var einkum íbúar sem ekki höfðu fengið lóðaúthlutanir á vegum Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík, voru andstæðingar hans og settust að í Kópavogi. Kópavogur byggðist upp sem garðskúrahverfi. Fólk kom sér upp húsum eftir efnahag, byggðu við og endurbyggðu. Þannig voru fyrstu húsin mörg hver byggð. Þetta bráðduglega fólk voru ekki fylgendur Sjálfstæðisflokksins og sjálfsagt hefur „kommagrýla“ Sjálfstæðisflokksins orðið til þess að sveitarfélögin sameinuðust ekki.

Sjálfstæðisflokkurinn beitti sér fyrir lagasetningu á Alþingi að Kópavogur öðlaðist kaupstaðarrréttindi sem varð 1955. Þetta var mun dýrari leið en hefðu sveitarfélögin sameinast þá.

Þess má geta að þegar Davíð Oddsson  endurheimti meirihluta Sjálfstæðisflokksins 1982 dró úr samstarfi sveitarfélaganna á höfuðborgarsvæðinu. Nú blómgast þetta samstarf og er það vel.

Góðar stundir!

Skipuleggja á hvert sveitarfélag

Eru menn með öllum mjalla?

Þetta er með öllu óskiljanlegt nema viðkomandi vilji fá sem skjótastan gróða en eiga á hættu að eyðileggja umhverfi Mývatns.

Áhættan er ekki þess virði að grafa undan öllu lífríki Mývatns fyrir nokkurn skjótfenginn gróða.

Þegar gróðafíknin ræður för, þá er ekki von á góðu.

Hvet alla að lesa flott viðtal við Kristínu Völu Ragnardóttur prófessor í umhverfismálum í DV í dag. Hún er dóttir Ragnars Halldórssonar sem var fyrsti forstóri ÍSAL í Straumsvík. Hún lítur gjörólíkum augum á þessi mál en gjörnytjamenn.

 

Landeigendur vilja virkjun

Flott framtak

Möguleikar internetsins gerast sífellt áþreyfanlegri. Framtak Borgarskjalasafnins er dæmi um hvað unnt er að gera. Sjálfur mun eg leita upplýsinga í viskubrunni þessum.

Sagt er frá í fréttinni um Fríkirkjuveg 11 að veggfóðrið hafi kostað 2000 krónur. Þetta þætti fremur lítið miðað við gervigjaldmiðilinn, íslensku krónuna sem við sitjum uppi með. Þess ber að geta að um það leyti sem hús Thors Jensens var fullsmíðað var kýrverðið nákvæmlega 100 krónur. Þannig hefur kóstanðurinn við veggfóðrið numið 20 kýrverðum.

Hvað skyldi kýrverðið vera núna?

Í upplýsingariti Ríkisskattstjóra vegna síðustu framtala var kúin metin á um 110.000 krónur að mig minnir. Þannig hefur veggfóðrið verið rúmlega 2 milljónir að núverandi virði.

Skyldi einhver í dag verja áþekkri fjárhæð í veggfóður? Sennilega fremur í flísar og parkett.

Góðar stundir.

 

Gamlar lýsingar á húsum í Reykjavík

Hvað kostar?

Það er nokkuð mikið að kosta þurfi tug milljóna að flytja nær 3 tugi flóttamanna til gömlu heimkynnana. Þetta er kostnaður upp á nálægt 400 þúsund fyrir hvern mann. Þetta er eins og kostnaður við dýra lúxúsferð.

Spurning hvort ekki hefði verið möguleiki á að fara ódýrari og hagkvæmari leið en farin var.

Sennilega á þetta að vera fyrst og fremst n.k. „sýning“ og hafa letjandi áhrif á þá sem ella kynnu að álpast hingað. En hversu lengi kann þessi aðgerð að hafa áhrif.

Mér finnst ákvörðun Hönnu Birnu ganga nokkuð langt og er ekki alveg sáttur við hana.

Vel gekk að flytja flóttamennina

Dapurleg reynsla skógarbænda

Dapurleg er reynsla þeirra skógarbænda sem þarna hafa misst nokkra hektara ungskógar. Mikil vinna er við að koma upp skógi og spurning hvort þeir eigi ekki sama rétt til bóta úr Viðlagasjóði eins og þeir bændur sem misstu fé s.l. haust. Það væri mjög sanngjarnt. Ef skógarbændur fá ekki sama njóta sama bótarréttar og sauðfjárbændur við mikið tjón, þá væri það þeim ekki hvatning að hefja sama starf að nýju þegar landið er komið í betra horf.

Forn germanskur réttur bætir þeim tjón sem telst vera það mikið að geti haft áhrif á efnahag viðkomandi. Hagkvæmari þótti að hver bóndi í sveit bætti viðkomandi þannig að hann átti betri möguleika að verða efnahagslega betur settur en var við tjónið. Ella var hættan á að sá flosnaði upp og yrði sveitinni til ævarandi byrði.

Bótaréttur í nútímanum byggist enn á þessari hugsun en sumir vilja bæta sumt betur en annað.

Önnur skriða í Köldukinn

Í tómarúmi forheimskunnar?

Við Íslendingar höfum haft gríðarlega mikil samskipti við ríki Evrópu um aldir. Síðan á miðöldum höfum við tengst þeim viðskiptalega, menningarlega og stjórnmálalega.

Síðustu tíðindi benda til að íslenskir ráðmenn vilja ekki að þessar viðræður haldi áfram. Eru það fyrst og fremst hagsmunir og þá hverra?

Ljóst er að með Evrópusambandinu hefur verið dregið stórlega úr spillingu stjórnmálamanna með með miklu regluveldi sem við erum gegnum EES að einhverju leyti bundin. En með þessari ákvörðun ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs er verið að grípa fram fyrir þróun þessara mála.

Kostirnir við fulla aðild eru ótalmargir: Neytendur hafa meiri og betri rétt innan sambandsins en utan. Hagur íslenskra heimila verður hvergi betur tryggður m.a. með stöðugra efnahagslífi og gjaldmiðli, lægri vöxtum og sameiginlegum markaði, en allar þjóðir verða að fara eftir lífsreglunum sem sumir vilja reyna að komast upp með að sniðganga.

Það var alltaf ljóst að við erum sem stendur ekkert á leiðinni inn í Evrópusambandið. Ástæðan er að við eigum langt í land að fullnægja skilyrðum inngöngu í það með hliðsjón af Maastrickt samningnum. En aðildaviðræðurnar hefðu vel getað haldið áfram og eg tel mig vera sammála meirihluta þjóðarinnar að vilja sjá hvað okkur stendur til boða. Mjög líklegt er að unnt hefði að fá skynsamlega lausn á þáttum varðandi atvinnuvegi landsmanna, fiskveiðar og landbúnaðarmál enda á þessi mál litið með meira víðsýni en áður var.

Það er eins og hræðsluáróðurinn sé skynseminni yfirsterkari og ákvarðanir teknar í samráði við það.

Núverandi ráðamenn vilja hafa ákvarðanatöku í sínum höndum t.d. vegna stóriðjunnar. Í Evrópusambandinu er tekið á fyrirtækjum sem hafa mengandi starfsemi í för með sér. Verða þau að kaupa mengunarkvóta innan aðildarríkja Evrópusambandsins sem hann fæst gefins í íslenskra ráðamanna, sjálfsagt gegn einhverjum hlunnindum á móti?

Vilja íslenskir ráðamenn halda okkur utan Evrópusambandsins m.a. vegna þessara væntinga um greiðslur sem ekki mega sjást?

Á meðan verðum við að lifa í tómarúmi forheimskunnar eins og meistari Þórbergur hefði að öllum líkindum orðað það. Hagur heimilanna verður ekki bættur með einföldustu leiðinni. Það á greinilega að fara einhverjar torveldar Fjallabaksleiðir að óljósu markmiði.

 

Hlé á viðræðum við ESB

Sérkennilegur málflutningur

Hvernig ber að skilja þessi orð Sigmundar Davíðs:

„Nú er ég kominn í nýtt starf og þarf að reyna að halda heila ræðu án þess að segja nokkurn skapaðan hlut.“

Hvað á þessi maður við? Er hann hann að gefa í skyn að betra sé að þegja en að glutra einhverju út úr sér sem ekki ber að skilja öðru vísi en hjál ómálga barns?

Hver er þessi maður sem virðist hafa náð ótrúlegum árangri með bröttustu kosningaloforðum sem sést hafa norðan Alpafjalla? Meira en fjórðungur þeirra sem kusu völdu flokk þessarar íslensku útgáfu af Silvíó Berlúskóní.

Hann er auðugast þingmaðurinn, lofar öllu fögru, boðar gull og græna skóga, reyndar ekki græna, fremur gráa álskóga.

Hann vill brjóta niður allt sem hetir náttúruvernd þegar hún er í vegi fyrir frekari áldraumum sínum.

Í dag ætlum við að mótmæla þessari stefnu Sigmundar Davíðs að leggja niður Umhverfisráðuneytið og koma því fyrir í smáskúffu Landbúnaðarráðuneytisins. Náttúra landsins hefur að jafnaði átt í varnarstríði þegar Framsóknarflokkurinn er í ríkisstjórn.

 

Leynifundir og andspyrnuhópar

Mismunandi hugur

Einkennileg viðbrögð við að rukka aukalykla á staðnum, lyklar sem e.t.v. aldrei hafa verið notaðir. Þetta hefði mátt leiðrétta á mun diplómatískri hátt. Hver vissi um aukalyklana í veski fráfarandi ráðherra?

Greinilegur er mismunandi hugur við yfirtöku valda nú og fyrir rúmum 4 árum. Í febrúar 2009 var beygur í hugum þeirra sem tóku við völdum enda var verkefnið mjög erfitt og að sama skapi vandasamt.

Nú horfir öðru vísi við. Sigmundur Davíð hefur undirbúið valdatöku sína og sinna liðsmanna mjög vandlega. Öll þess 4 ár var reynt að flækjast sem mest fyrir ríkisstjórn Jóhönnu og henni gert sem erfiðast fyrir. Nú þegar tekist hefur að sigla „Þjóðarskútunni“ á lygnari sjó, telur Sigmundur tíma sinn kominn. Og nú er hugarfarið allt annað: Nú getum við tekið við stjórninni!

Sjálfsagt er að veita þessari nýju stjórn tíma til að sýna hvað hún getur. Kosningaloforðin voru ansi brött, líklega ekki sérlega raunsæ þar sem sækja verður gríðarlegt fé í hendur braskara. Þess má geta að báðir formenn stjórnarflokkanna tengjast braski á einn og annan hátt. Það eru einkennilegir tímar framundan. Kannski ekki aðeins bröttustu kosningaloforðin heldur einnig stærstu loforðasvik sögunnar, allt til þess gert að komast yfir völdin.

 

Rukkuð um aukalyklana

Skelfilegt

Að vera dauður í tvö ár án þess nokkur hafi reynt að hafa samband, er ótrúlegt.

Því miður verður að segja að eins og þróunin er í dag, lítur út fyrir að svona gerist oftar, jafnvel í okkar samfélagi.

Látinn á heimili sínu í tvö ár

Ýmsu ólíku ruglað saman

Að líkja Evrópusambandinu við Titanic er einkennileg samlíking sem er engum til framdráttar.

Evrópusambandið byggist á þeirri einföldu forsendu að aðildarríki standist kröfur svonefnds Maastrickt samkomulags. Þar er gert ráð fyrir að aðildarríki hafi jákvæðan reikningsgrundvöll ríkisfjármála, ríkisskuldir séu innan marka og að dýrtíð (verðbólga) sé einnig innan viðmiðunarmarka. Reynslan hefur verið að aginn hefur verið æríð mismunandi, Evrópuríkin í syðri hluta álfunnar hafa farið nokkuð frjálslega með heimildir sínar og lent í vandræðum, einnig Írland. Þeim ríkjum vegnar vel sem hafa góðan aga á efnahagsmálum sínum.

Ljóst er að aðild að Evrópusambandinu er mikill styrkur. En það eru víða stjórnmálamenn sem telja aðild vera hið versta mál. Þeir telja að völd þeirra dragist verulega saman og er það skiljanlegt. Hins vegar má benda á að þau lönd sem gengið hafa til liðs við Evrópusambandið telja sig ekki hafa misst neins, hvorki í fullveldi eða sjálfsákvörðunarrétti. Er það hræðsluáróður sem fylgir sumum stjórnmálamönnum íslenskum?

Mjög mikils vert atriði að við Íslendingar setjum fram skýr skilyrði okkar fyrir aðild. Þau eiga bæði að vera markviss og auðskilin. Við erum fámenn þjóð með sérhæfða atvinnuvegi og aðstæður sem Evrópusambandið VERÐUR að taka tillit til.

Eg er ekki fráhverfur aðild að Evrópusambandinu enda tel eg við stöndum betur stjórnmálalega, fjármálalega og ekki síst menningarlega og sögulega séð innan sambandsins en utan - en Á OKKAR FORSENDUM!

Við erum utan Evrópusambandsins auðveeld bráð erlendra ríkja eins og Kínverja sem vilja gjarnan efla hagsmuni sína hér. Má benda á sérstakan áhuga þeirra en þeir eru með fjölmenasta sendiráðið hér á landi sem stendur og vænta sjálfsagt mikils af stjórnvöldum hér á landi. Við gætum þess vegna orðið auðveld „bráð“ þessa fjölmemnna ríkis. Ísland er mikilvægur punktur í veröldinni fyrir þetta vaxandi heimsveldi sem teygir krumlur sínar um nánast allar álfur heims.

Við eigum því að líta betur til Evrópu, þaðan komum við, höfðum samskipti við, menningarleg tengsl, viðskiptaleg, efnahagsleg, pólitísk og félagsleg. Við eigum svo margt sameiginlegt með Evrópu.

En við verðum að fullnægja skilyrðum Maastrickt. Sennilega verður það ekki undir stjórn Sigmundar Davíðs, enda bendir fátt til að við stöndum undir þeim væntingum.

Góðar stundir!

„Ísland vill ekki um borð í Titanic“