Vorið

Í gærmorgun gekk Mosi eftir Egilsgötu eins og hann er vanur eftir að hafa stigið út úr Strætisvagninum úr Mosfellsbæ við Snorrabraut. Neðst við Þorfinnsgötu er gamall álmur að byrja að laufgast en í flestum görðum við Egilsgötu er mikið af reynitrjám og dálítið af birki. Allur er þessi trjágróður að sýna að vorið sé á næsta leiti. Á einum stað er myndarlegur þinur að koma til og er það mjög ánægjulegt að sjá að hann er að njóta vinsælda enda fjallmyndarlegt tré.

Við gömlu Heilsuverndarstöðina er verið að grisja. Eftir Egilsgötu hefur einhvern tíma verið gróðursettur reynir meðfram götunni en birki síðar í annarri röð nær húsinu. Athygli mín var að búið hafði verið að grafa frá rótum fjölmargra trjáa. Síðdegis var búið að fella nánast öll birkitrén. Einkennilegt er að gamall reynir sem hefur orðið svonefndri „reynisátu“ að bráð var ekki felldur þó fyrirsjáalegt er að hann lifi eigi lengur. Þvílíkt fúsk hugsaði Mosi með sér þegar hann hélt áfram niður í Blóðbankann til að láta tappa af sér smávegis blóð. Í æðum hans streymir gæðablóðið O+ sem alltaf er unnt að nota.

Þá var að hraða sér vestur að Landspítalanum til að taka þátt í göngu þeirri sem á að verða árviss viðburður að minnast látinna og slasaðra í umferðinni. Þó tilefnið væri dapurt þá er það fagurt eins og veðrið sem var eins og það best getur verið á Íslandi. Við Landspítalann - Háskólasjúkrahús í Fossvogi var hápunkturinn þegar 15 kolsvörtum blöðrum og 166 rauðum var sleppt upp í loftið. Þær siluðust upp í háloftin rétt eins og sæðisfrumur með áberandi ljósum spottum sem glitruðu í kvöldsólinni.

Í fyrra létust 15 í umferðinni og 166 slösuðust mikið. Þetta er allt of há tala og þessi minningarganga á að minna okkur á hætturnar í umferðinni og hvetja okkur að aka varlega. Viðstaddir voru af hinum ýmsu starfsstéttum, hjúkrunarfólk, læknar, sjúkraliðar, lögreglumenn, slökkviliðsmenn svo einhverjir séu taldir en þarna voru einnig fyrrum sjúklingar og aðstandur þeirra sem hafa átt um sárt að binda. Mikið er á þessar starfsstéttir lagt að sinna slösuðum og eiga allir miklar þakkir skildar fyrir oft vanmetin störf.

Slys gera aldrei boð á undan sér. Oft verða slys þegar Bakkus eða önnur efni hafa komið við sögu.  Getum við ekki fækkað þeim með öllum tiltækum ráðum?

 

Krían komin!

Yfirleitt er krían komin á Tjörnina í Reykjavík 8. maí. Eigi getur Mosi staðfest það en um kvöldið gekk hann ásamt spússu sinni fram á Langatanga sem skagar fram í Leirvoginn í Mosfellsbæ. Allt í einu birtust nokkrar kríur með sínu alkunnu gargi og flögruðu yfir voginn nokkra hringi áður en þær héldu för sinni áfram.

Vorið er komið, kannski viku fyrr en venjulega!

Mosi

 

 

 

 

Við hlökkum til

Þessir þættir eru mjög vel gerðir. Það verður því mikið gleðiefni að sjá framhaldið.

Mosi

Framhald á Forbrydelsen

Rússland á krossgötum

Sýndarmennskan ætlar aldeilis sér stóra hluti, einnig í Rússlandi. Í þessu gríðarlega stóra landi með ótal tækifæri hefur alltaf verið valdhafar sem telja besta leiðin sé að sýnast. Kostir lýðræðisins eru einkum þeir að gera íbúana sem mest meðábyrga fyrir eigin ákvörðunum og valdið verði meira sem öryggisventill eftirlits og til leiðbeiningar. Valdboð að ofan hefur alltaf mætt tortryggni hjá öllum þjóðum og jafnvel andstöðu þeirra sem ekki sætta sig við það. Þá vill oft verða stutt í harðstjórnina og kúgunina sem er engum valdsmanni til virðingar.

Hvað raunverulega er að gerast í Rússlandi er ekki auðvelt að gera sér grein fyrir. Sumir stjórnmálafræðingar vilja halda því fram að svo stóru ríki sem Rússlandi verði ekki stýrt nema með mjög öflugu ríkisvaldi sem styður sig við mikinn og öflugan her. Þetta kann að vera rétt mat. Besta stjórnunin er auðvitað sú þegar fólk verður ekki vart við að því sé stjórnað en fái að lifa frjálst og taka sjálft ákvarðanir.

Rússneska þjóðfélagið hefur tekið mjög miklum breytingum á undanförnum aldarfjórðungi og sennilega eru enn eftir einhverjar kollsteypur sem Rússar eiga eftir að upplifa. Málið er að lýðræðisleg hugsun er mun skemmra á veg komin í Rússlandi en víðast annars staðar í Evrópu þar sem lýðræðið hefir smám saman verið að mótast síðastliðnar tvær aldir.

En við verðum að lifa í voninni að allt geti þróast í friðsamlega og rétta átt. Óskandi er að brátt verði þeir tímar að allir þeir sem aðhyllast alræði og hernaðarhyggju verði urðaðir á öskuhaugum sögunnar um aldur og ævi. Hernaðarhyggja er sýndarmennska af versta tagi.

Mosi

Hersýning á Rauða torginu

Var Pokasjóði stolið frá Landvernd?

Upphaf Pokasjóðs er að Þorleifur Einarsson jarðfræðingur fékk þá snjöllu hugmynd fyrir um 20-25 árum að leggja dálítið gjald á alla plastpoka sem voru látnir viðskiptavinum í té endurgjaldslaust í verslunum. Samningar voru gerðir milli Kaupmannasamtakanna og Landverndar að Pokasjóður yrði til þess að efla umhverfisvitund og náttúruvernd á Íslandi.

Brátt kom að því að ýmsir sáu ofsjónum yfir þessum góða og öfluga tekjustofni sem Landvernd hafði verið fengið í hendur. Og þar sem þessir aðilar voru kannski ekki alltaf sammála faglegu starfi Landverndar fannst þeim sjálfsagt að svipta Landvernd þessum tekjum.

Landvernd hefur ætíð lagt áherslu á faglegt og metnaðarfullt starf að verndun náttúru og umhverfis á Íslandi.

Með hinum nýja Pokasjóði var farið að auglýsa eftir umsóknum í sjóðinn og farið var að veita til allra mögulegra sem ómögulegra verkefna. Umhverfismál og náttúruvernd varð smám saman að örlitlum hluta þeirra verkefna sem upphafleg markmið þó hljóðuðu um.

Nú á óbeint að fara að styrkja herforingjastjórn í Asíu!

Fyllsta ástæða er til að fram fari ítarleg rannsókn á þessum einkennilegu málum. Landvernd á allt gott skilið og oft hafa ýmsir stjórnmálamenn farið ansi frjálslega með sannleikann gagnvart þessum þverpólitísku samtökum sem eru þó elstu, frjálsu starfandi náttúruverndarsamtökin á Íslandi.

Fyrir nokkrum árum beitti Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson sem þá var formaður Sambands íslenskra sveitarfélaga sér fyrir því að það segði upp aðild sinni að Landvernd vegna einhvers ómerkilegs skoðanaágreinings. Þá sagði Landsvirkjun sig úr Landvernd af því að umhverfisstefna Landverndar fór ekki saman við virkjanastefnu Landsvirkjunar. Reynt hefur með öllum tiltækum ráðum að þagga niður í þessum samtökum, m.a. með því að grafa undan fjárhag þeirra og trausti meðal almennings.

Það er vandlifað í lýðræðisríkinu Íslandi þar sem fullt skoðunarfrelsi og tjáningarfrelsi er þó viðurkennt og staðfest í stjórnarskrá. En það er kannski að sumu leyti meir á orði en borði.

Takmarkið er að Landvernd endurheimti Pokasjóðinn til að efla starf sitt!

Þýfi ber að skila til baka þó seint sé!

Mosi

 

Pokasjóður styrkir fórnarlömb í Búrma

Má treysta því?

Að bera fyrir sig kalt loftslag er hlægilegt. Þessi tónlistarmaður hefur aldrei þótt neitt sérstakur. Vonandi má treysta orðum hans og þar með geta íslenskir tónlistarunnendur hlakkað til að fá einhverja betri og vonandi ekki dýrari til landsins að hafa ofan fyrir okkur í tónlistarmálum.

Mosi

Meat Loaf aldrei aftur til Íslands?

Drögum úr notkun bifreiða

Hækkun á eldsneyti á farartækin okkar hefur verið gríðarmikil á undanförnum mánuðum. Er ekki fyllsta ástæða til að draga sem mest úr notkun bílanna, ganga og hjóla á styttri vegalengdum en nota strætisvagna og samnýta bílana betur?

Þá þurfa allir að tileinka sér svonefndan vistakstur. Með því er átt við að forðast að fara mishratt um götur, auka ýmsit hraða eða hægja á sér en láta sig berast einfaldlega með straumnum. Allt „brun“ og  „svig“ ætti enginn að stunda enda harðbannað í umferðalögunum.

Verum öll öðrum góð fyrirmynd í umferðinni og NAGLANA BURT! Þeir stuðla að óþarfa eyðslu!

Mosi

Bensínið hækkar

Óskiljanlegt

Hvernig getur eitt fátækasta ríki heims verið með gríðarleg framlög til hermála? Og búið að koma sér upp varhugaverðum kjarnorkuvopnum sem ekki gerir annað en að espa nágrannanna upp í eflingu vígbúnaðar?

Hvaðan koma þessi vopn og hver skyldi græða á þessu öllu saman? Sölumenn dauðans eru á svipuðu siðferðisstigi og eiturlyfjasalar. Meginmarkmiðið er að græða himinháar fjárhæðir og fá greitt fyrir söluvarninginn hversu varhugaverður sem hann kann að vera.

Hvernig má breyta þessu og getum við gert eitthvað?

Jú: Eitt það mikilvægasta er að taka ekki þátt í hernaðarbröltinu og segja NEI þegar okkur er boðið að vera með.

Við höfum miklu meiri þörf fyrir þann mikla auð sem tengist hernaði og bröltinu kringum hann í annað þarflegra bæði í öllum heiminum sem og hjá okkur sjálfum.

Mosi

Indland sýnir herstyrk sinn

Dapurleg þróun

Einkennilegt er að fólk eyði stórfé í svona lagað og spari jafnvel við sig annað sem er þó þarfara. Í lýðræðissamfélaginu má helst ekki banna neitt þannig að leita verður annarra ráða. Setja þarf mjög skýrar og ákveðnar reglur um þessa piercing og húðskreytingastarfsemi sem getur verið mjög afdrifarík og jafnvel leitt til alvarlegra sjúkdóma. Þá verður að hafa þessa starfsemi tryggingaskylda þannig að ef mistök kunna að koma upp þá geti viðskiptavinir fengið eðlilegar skaðabætur.

Þess ber að geta að sá sem lætur annað hvort tattovera sig eða setja svona piercing á sig hversu lítið og sakleysislegt það kann að vera, má ekki gefa blóð og vera samfélaginu mikilvægur að því leyti.

Mosi

Húðgötun veldur áhyggjum

Eyðilegging gróðurs í höndum óvita

Fyrir framan mig er ljósrit úr Morgunblaðinu sem einn mætur maður sendi mér. Heilsíða úr Morgunblaðinu 14. apríl : Einstigi eða mótorhjólaslóði? eftir Rúnar Pálmason blaðamann. Þarna eru viðhorf og sjónarmið þeirra sem vilja opna ný athafnasvæði fyrir torfæruhjól. Haft er viðtal við tvo sporgöngumenn þessara samtaka þá Gunnar Bjarnason og Jakob Þór Guðbjartsson. Þeir segja skilmerkilega frá þeirri skemmtun þeirra að vaða um náttúruna og finna tilfinninguna að allt rýkur bókstaflega upp: Benda þeir á að „torfæruhjólamenn vilji aka eftir erfiðum vegum og torleiðum, í ósnortinni náttúru [einkennt: Mosi], gjarnan eftir einstigi sem oft er bara eitt hjólfar, en séu hvorki að leita eftir drullu, eins og sumir vilja halda.“ Í aukagrein er fyrirsögnin: Mosfellsheiði og Sandvík tilvalin svæði.

Greinilegt er að kröfurnar eru settar nokkuð hátt. Undarlegt er að virtur fjölmiðill á borð við Morgunblaðið birti svona sjónarmið án nokkurra athugasemda.

Landnýting af þessu tagi rúmast engan veginn í landi þar sem gríðarmikil eyðing gróðurs hefur orðið og óhemjufjármagni hefur verið varið til í þeirri viðleitni að stöðva gróðureyðingu. Hugmyndir þessara manna er að eyðileggja fornar götur,troðninga og vegi sem sumir kunna að njóta verndar laga um fornminjavernd. Engu sem er eldra en 100 ára má spilla. Skyldu menn á þeysireið í utanvegaakstri gera sér nokkra grein fyrir slíku?

Innflutningur af þessum leiktækjum fyrir þessa umhverfisspilla hefur verið óheft á undanförnum árum. Yfirleitt hafa þeir sem aðhyllast þessa lífstefnu að þeysast eftirlitslaust um óbyggðir með aksturslagi sem ekki er heimilt að landslögum enda akstur utan viðurkenndra vega ekki heimill.

Þessi tómstund sem eyrir engu á hvorki neinn lagalegan né siðfræðilegan rétt til að darka niður landið. Aðrir sem leið eiga um óbyggðir landsins.  Í raun eru þeir í hliðstæðu hlutverki og brennuvargarnir sem eyra engu með fikti sínu þó svo þeir eyðileggja áratuga sjálfboðaliðastarf við að bæta gróðurfar og umhverfi sitt.

Og þegar næst til þeirra, þá bera þeir fyrir sig að þeir ætluðu aldrei að gera þetta. Brennuvargar ættu aldrei að hafa tækifæri að hafa eldspýtur eða önnur eldfæri undir höndum. Þeir sem ekki kunna að bera virðingu hvorki fyrir viðkvæmu gróðurfari landsins né þeim sem vilja sjá einhverja breytingu til betri vegar í þessum efnum.

Kannski að mjögrík ástæða sé til að leggja á hátt umhverfisgjald á innflutning og notkun þessara umdeildu ökutækja. Setja þarf skýrar reglur um hvar og hvernig megi nota þau en það er alfariðá valdi sveitarfélaga og landeigenda.

Mosi 

Fyrir langt löngu

Fyrir langt löngu var Mosi í Menntaskólanum í Hamrahlíð. Það var í árdaga þess skóla. Þá var ekki auðvelt að fá sumarvinnu fyrir unga menntskælinga enda gekk þá erfiðir tímar eftir að síldin hafði verið ofveidd og síldarauðurinn hvarf. Þessi sumur var Mosi að vinna í Garðyrkjunni hjá Reykjavíkurborg eins og það hét og var það fremur illa launuð vinna og þætti ekki boðleg menntskælingum nú til dag.

Eitt sumarið starfaði Mosi undir verkstjórn Sveinbjarnar garðyrkjumanns fremur lágvaxins manns en hann var mikill mannkostamaður. Við höfðum aðstöðu í bakhúsi við Fríkirkjuveg 11 sem voru upphaflega hesthús og geymslur Thorsarana. Þarna var innrétt mjög notaleg og vinaleg. Við unnum létt verkamannastörf í miðbænum, Hljómskálagarðinum og auðvitað Hallargarðinum. Fyrst var undirbúið fyrir að planta sumarblómum og síðan var verið að lagfæra sitt hvað sem betur þurfti að fara. Stígarnir um Hljómskálagarðinn voru teknir í gegn þetta sumar.

Það var á þessum árum sem Þórbergur var enn á fullu í sínum göngupraxís. Hann birtist alltaf á sama tíma og hefði verið unnt að stilla klukkuna eftir honum.

Þetta var eitt skemmtilegasta sumarið í garðyrkjuvinnunni. Þarna voru ýmist annað ungt fólk sem sumt urðu þekktir borgarar. Þarna voru skemmtilegir bræður synir eins af þessum lítillátu prófessorum í Háskólanum sem lítið vilja láta á sér bera í lífinu. Ætli það sé ekki nóg af þeim sem vilja bera mikið á sér. Það var því margt lærdómsríkt þetta sólríka sumar meðal góðra vinnufélaga.

Mosi 

Vekja athygli á fornminjum í miðbænum