Handónýt stjórnarandstaða

Sumir hafa allt á hornum sér um þau mál sem ríkisstjórnin vill koma í gegn. Stjórnarandstaðan gerir allt til að koma öllum málum í hnút ýmist með endalausu bulli í formi umræðna eða beitir fyrir sig forseta lýðveldisins og LÍÚ sem virðast vera meira og minna í vasanum á vandræðagemlingum sem tengjast braski og hruni.

Athyglisvert að ærlegir útgerðarmenn eins og þeir HBGranda menn koma ekki nálægt þessu bulli. Þeir reka fyrirtæki með mikillri fyrirhyggju og taka ekki þátt í svona dellu eins og áróðursstríð LÍÚ manna sýnir okkur.

Við þurfum á betri stjórnarandstöðu að halda sem sýnir ábyrgð en ekki léttúð og jafnvel ómerkilegum óþverrahætti eins og stundum hefur komið fram.

Nægir þar að nefna þetta Icesave mál sem nú væri úr sögunni með sóma hefði forsetinn staðfest lögin. Nóg er af fjhármunum að borga þessa skuld en hún liggur vaxtalaus í vörslum Englandsbanka. Það gætu þeir fengið vitneskju um sem nenna að kynna sér þessi mál betur en ekki taka undir rætna áróðursbragð stjórnarandstæðunnar.

Það er nefnilega svo að útistandandi lán gamla Landsbankans hafa verið að skila sér og það sér hver vitiborinn maður sem setur sig inn í bankastarfsemi. Icesavereikningarnir komu til þess að mæta erfiðri lausafjárstöðu Landsbankans þegar hagstæð skammtímalán á markaði voru ekki lengur fyrir hendi. Þessir fjármunir eru ekki glataðir eins og áróðursmeistarar hafa haldið fram með forsetann í broddi fylkingar.

En lygin hefur þótt vera þægilegri en sannleikurinn. Verst er þegar fólk trúir lyginni fremur en staðreyndum málsins.

Kannski við þurfum betri stjórnarandstöðu sem sýnir ábyrgð fremur en glannaskap.

Góðar stundir.

„Treystum ekki ríkisstjórninni“

Hvar voru útgerðarmennirnir?

Einkennilegt er að þeir sem skipulögðu þessi mótmæli virðast hvergi hafa verið nærri. Og talsmenn kvótaeigenda á Alþingi voru heldur hvergi nærri, létu ekki sjá sig hvað þá bregða sér út smástund frá þrasinu á þingi.

Taka má undir sjónarmið Marðar: þessi mótmæli voru missheppnuð. Þau hafa kostað sitt, siglingakostnað tuga skipa til Reykjavíkur. Engar tekjur koma á meðan. Og allur auglýsingaflaumurinn? Ætli sá kostnaður hefði ekki betur verið varið til að skrapa upp í veiðileyfigjaldið?

Veiðileyfigjald er eðlileg greiðsla fyrir afnotarétt að kvótanum. Því miður líta margir útgerðarmenn á kvótann sem „eign“ en ekki afnotarétt. Halldór Ásgrímsson setti kvótakerfið á til bráðabirgða haustið 1983. Illu heilli var það festi í sessi án þess að eigandinn, íslenska þjóðin væri spurð um það.

Nú nær 3 áratugum síðar vill þjóðin fá greiðslu fyrir þennan afnotarétt.

Þetta kvótamál er eitt furðulegasta fyrirbæri Íslandssögunnar og þá sérstaklega sá kafli þegar útgerðarmenn sáu möguleika á að gera sér kvótann að féþúfu og selja hann hæstbjóðenda. Þar áttu stjórnvöld að segja stopp fyrir löngu.

Góðar stundir!

Segir fund LÍÚ misheppnaðan

Beiting ofbeldis er heimska af versta tagi

Því miður telja ýmsir ofbeldi vera auðveldustu leiðina til að ná einhverjum árangri í lífi sínu. Þar fara menn villu leiðar og láta reiðina taka völdin af skynseminni.

Menn kunna að telja sig hafa frelsi til að aðhafast hvað sem er en þar sem nefið á samborgaranum byrjar, þar endar frelsið!

Beiting ofbeldis hefur oft skelfileg áhrif eins og sýndi sig þegar maður sem skuldaði innan við 100.000 krónur veitti manni lífshættulega áverka á lögfræðistofu s.l. vetur. Oft er tilefnið nánast ekkert en ofbeldishneygð stundum mikil og þörfin mikil fyrir að láta til sín taka. Stundum dettur manni í ug hvort þessum mönnum væri ekki gerður möguleiki að fá útrás t.d. að dreifa skít í þágu landbóta? Þar er af nógu af að taka t.d. eru fjallháir skítahaugar sem flytja þarf frá hesthúsum á höfuðborgarsvæðinu. Þennan skít mætti nýta til eflingar gróðri, þ. á m. trjágróðri á gróðurvana svæðum á Reykjanesskaga. Þar gæti verið unnt að beina þessum mönnum að verkefnum sem nýtast samfélaginu og þeim einnig til einhvers lofs og framdráttar.

Ofbeldi hefur aldrei borgað sig. Þó svo að menn telji sig komast upp um það um stund, þá kemur beiting þess þeim yfirleitt alltaf í koll.

Góðar stundir!

Ruddust inn á lögfræðiskrifstofu

Koma þarf í veg fyrir glæpi gegn börnum og unglingum

Það er vægast sagt mjög ámælisvert þegar fullorðnir einstaklingar hafi í hyggju að afvegaleiða unglinga og jafnvel börn til að fullnægja físnum sínum. Sjálfsagt er að gefa þessu aukinn gaum en við skulum ætíð hafa í huga að ekki þarf svo alltaf að vera. En séu vísbendingar traustar og að viðkokmandi hafi í hyggju eitthvað mkisjafnt, þá þarf að grípa í taumana og gera tilhlíðilegar ráðstafanir.

Smáábending:

Blaðamaður sá sem ritar textann hefur greinilega ekki áttað sig á því að internet og stytting þess orðs er ekki sérheiti sem reglur kveða á um að riota beri með stórum upphafsstað. Það er allútbreidd meinloka hjá mörgum, kannski vegna einhverrar aðdáunar og virðingar fyrir tækninni að skrifa „Netið“ í staðinn fyrir „netið“. Ef svo væri ætti að gæta samræmis og rita með stórum upphafstaf önnur orð sem tengjast tækni og samgöngum: Flugvél, Bíll, Skip, Járnbrautarlest, Sími, Fjarskipti, o.s.frv. sem engum dettur í hug.

Vinsamlegast.

Vara við tælingu á netinu

Hver á kvótann?

Þingmaður og fyrrum sjávarútvegsráðherra bókstaflega „gaf“ útgerðinni kvótann á sínum tíma. Þessi maður er Halldór Ásgrímsson sem er Hornfirðingum sennilega ekki ókunnugur. Halldór fór mikinn og var nánast einvaldur í þessum málum, þessi ákvörðun var ekki borin undir neinn, hann var meira að segja á öndverðum meiði við þáverandi forsætisráðherra, Steingrím Hermannsson sem vildi fara aðra leið. Lesa má um það í ævisögu Steingríms sem og í grein eftir Skúla Helgason þingmann í Fréttablaðinu í dag: Skemmdarverk.

Fyrir þá sem vilja kynna sér betur aðdragandann að gjafakvóta Halldórs Ásgrímssonar ættu að lesa grein Svans Kristjánssonar prófessors um þessi mál í Skírni hausthefti 2011 sem ætti að vera unnt að lesa á öllum betri bókasöfnum landsins. Grein Svans nefnist: „Varð þjóðþingið að þjófþingi? : lýðræðið og kvótakerfið 1983“.

Prófessorinn bendir á mjög alvarlega annmarka við þessa ákvörðun Halldórs sem sjómenn á Hornafirði mættu gjarnan kynna sér betur áður en þeir gerast verkfæri í höndum þeirra sem ranglega hafa verið færður kvóti að því virðist fremur að gjöf en afnota.

Í raun er eðlilegt að líta svo á að þjóðin eigi kvótann og útgerðin hafi afnotarétt að honum. Þar er mikill munur á, beinum eignarrétti og afnotarétti.

Braut Halldór rétt á þjóðinni með því að afhenda eignarrétt sem hann hafði ekki ráðstöfunarrétt á?

Á þetta kann að reyna og Halldór hefur auðvitað rétt á að verja hendur sínar. Hann átti persónulega gríðarlega hagsmuni af þessu máli sem síðar hefur komið í ljós.

Góðar stundir!

Hornfirskir sjómenn fordæma vinnubrögð stjórnvalda

Hávaxnasta illgresið

Aspir eru góð skógartré þar sem jarðvegur er votur. Einnig á opnum svæðum þar sem engar lagnir eru í nánd. Meira að segja geta þær fallið vel sem breiðgötutré en tilhneyging aspanna að skjóta upp rótum hingað og þangað getur gert þau „óvinsæl“.

Gamalt húsráð að losna við ösp í nágrannagarðinum er að grafa sín megin í garðinum niður á rót, negla þar í koparnöglum og moka síðan yfir. Koparinn veðrast í moldinni og spanskgrænan leitar inn í rótina sem annar vökvi og smám saman vinnur koparinn vinnu sína, hægt en bítandi. Eftir nokkur ár fer öspin að veslast upp vegna eyðingarmátt koparsúlfatsins. Eigandi asparinnar veit ekki hvaðan á sig stendur veðrið, kallar kannski til sérfræðings sem lítur á ástandið. Hann sér kannski styrax hvað um er að ræða en kveður upp samstundis dauðadóm yfir öspinni.

Íslendingar eru fremur lítið fyrir trjárækt, hvað þá skógrækt, því miður. Það þarf töluverða faglega þekkingu á þessum lífverum sem við útplöntun eru agnarsmá en vaxa okkur oft á örfáum árum langt upp fyrir haus og þá þarf að grípa til óspilltra ráða.

Sjálfur þurfti eg að fella stórt tré rétt utan við húsið mitt nú í vor. Það var gljávíðir sem hafði á aldarfjórðungi vaxið hátt yfir húsið. En ræturnar leituðu sér raka og vökvunar sem fannst í frálögninni.

Trjárækt og skógrækt eru skemmtilegar tómstundir. En gott er að afla sér sem mestrar fræðslu. Til þess er kjörið að kaupa áskrift að Skógræktarritinu og Garðyrkjuritinu. Þessi tímarit eru endalausir fræðslubrunnar um þessi efni, hvaða trjágróður er hentugastur á hverjum stað.

Góðar stundir!

Aspir valda miklum usla í Breiðholti

Nauðsyn siðareglna

Siðareglur hafa marga góða ótvíráða kosti. Þær leggja siðferðislegar skyldur á aðila og er meginmarkmið þeirra að þeir sem starfa undir þeim, geri sér grein fyrir því að aðhafast ekkert sem umdeilt kann að vera og kann að koma viðkomandi í koll.

Bankar, fjarmálastofnanir og lífeyrissjóðir og fjöldi annarra aðila eiga að setja sér siðareglur. Þær hafa reynst vel og eiga að koma í veg fyrir tilvik sem þetta.

Fyrir um áratug dæmdi héraðsdómari einn veðsetningu ógilda á íbúð níræðrar konu sem hún hafði aumkað sig yfir að skrifa undir skjal einhvers sem ekki stóð í skilum við banka. Rökstuðningur dómarans var mjög skýr og einföld: Það væri siðferðislega rangt að ganga að eigum gömlu konunnar.

Allar lagareglur, verklagsreglur og formreglur bankanna var framfylgt og ekkert nema þessi óvænti héraðsdómur kom öllu bankakerfinu í koll. Ef þá hefði verið brugðist rétt við, þá hefði mátt draga verulega úr öllum þeim áföllum sem bankahrunið kallaði yfir okkur.

Þess má geta að stjórnmálaflokkar, fjölmiðlar, meira að segja embætti forseta lýðveldisins hafa ekki sett sér siðareglur þó svo að fyllsta ástæða sé til. Blaðamenn hafa lengi starfað með siðareglur Blaðamannafélagsins. Auk þess starfa fjölmargar starfsstéttir undir siðareglum, hjúkrunarfólk, læknar, lögfræðingar og prestar. Meira að segja bókasafnsfræðingar og leiðsögumenn starfa undir siðareglum. Siðareglum hafa reynst öllum vel og ekki kunnugt að neinn hafi séð ástæðu til að kvarta.

En það virðist ekki falla öllum í geð að þurfa að undirgangast siðareglur. Meira að segja sitjandi forseti lýðveldisins er andstæður að embætti hans séu settar siðareglur. Til hvers skyldi sú ákvörðun vera? Er það vegna þess að það gæti truflað tilraunastarfsemi hans í meðferð valds í íslenskri stjórnsýslu?

Góðar stundir!

Tekjulítill en skuldaði 145 milljónir

Af hverju má aldrei ræða faglega um þessi mál?

Aðild að ESB eða á móti aðild að ESB hefur verið ofarlega á baugi undanfarin misseri. Því miður hleypur allt of mörgum kapp í kinn að tjá skoðanir sínar einkum að þeir séu á móti aðild og tefla fyrst og fremst tilfinningarökum þar sem fullyrt að verið sé að „fórna“ sjálfstæðinu hvorki meira né minna.

Því miður eru þetta ekki haldbær rök. Þar eru dregnar dökkum litum ef af aðild verður og kappkostað með hræðsluáróðri að fylgja því eftir án þess að efnislegar ástæður liggja frammi.

Fremur verður að greina nákvæmlega hvaða kostir fylgja og hvaða gallar eru á.

Ljóst er, að ýmsum hagsmunaaðiljum telja vegið að sér sérstaklega þeir sem í skjóli valds og auðs telja sig missa spón úr aski sínum.

Hugsanleg aðild Íslendinga að ESB er byggð á frjálsum samningum þar sem báðir aðilar setja fram sín sjónarmið, forsendur og fyrirvara. Ljóst er að í dag eru allt önnur viðhorf og þau mun vinsamlegri gagnvart smáþjóð en áður var. Á meðan ekki hefur verið samið erum við ekki á leiðinni í ESB. Það er ekki fyrr en samningar liggja fyrir og raunverulegar umræður geta hafist um efni samningsins sem enginn veit í dag hvert efni verður nema í stórum dráttum.

Það er einkennilegt að ofurkapp sé núna lagt á að reka fleyg í einn besta og skynsamlegasta stjórnmálaflokk á Íslandi sem hefur þó átt veg og vanda af að koma okkur út úr hamförum bankahrunsins í boði Framsóknar- og Sjálfstæðisflokksins.

Ótal rök eru fyrir aðild okkar að ESB þó ýmsir vilja ekki sætta sig við staðreyndir.

Þessir aðilar vilja kaqnnski að Ísland verði innlimað í Kína eins og voru örlög Tíbet fyrir rúmri hálfri öld? Kannski að aðild okkar að ESB treysti betur sjálfsstæði okkar en nokkuð annað hvað sem tautar og raular.

Góðar stundir!

Skylda VG að grípa í taumana

Má treysta þessu?

Stjórnsýsla Reykjavíkurborgar hefur ekki fylgt þeirri tækniþróun sem verið hefur í samfélaginu. Upplýsingar eru oft illa aðgengilegar þannig að jafnvel nágrannasveitarfélögin eiga fullt í fangi að vita eitthvað um málefni þar sem Reykjavíkurborg hefur tekið ákvörðun oft íþyngjandi og jafnvel án vitneskju nágrannasveitarfélaganna. Þannig liggur fyrir að á vegum Reykjavíkurborgar er ákvörðun um að leyfa verktaka að vinna með skurðgröfu uppi á Úlfarsfelli i tengslum við loftnet jafnvel þó svo að Úlfarsfell sé í báðum þessum sveitarfélögum og farið var inn fyrir lögsagnarumdæmis Mosfellsbæjar.

Þetta er grafalvarlegt mál sem jafnvel þarf að sæta opinberri rannsókn. Þarna eru lög og reglur þverbrotnar og yfirvöldum Reykjavíkurborgar til mikils vansa.

Einnig má finna að stjornkerfi Mosfellsbæjar að fylgjast ekki betur með framkvæmdum og eftirliti, jafnvel krefjast stöðvunar framkvæmdar jafnvel með lögbanni ef nauðsynlegt er.

Lög og reglur eru til þess að fara eftir. Okkar samfélag byggist á hugmyndum um réttarríkið þar sem sveitarfélög verða að framfylgja reglum. 

Góðar stundir! 

Stefnir á betri aðgang að gögnum

Kæruleysi til skammar

Því miður virðist kæruleysi vera innjbyggt hjá mörgum. Verktakar þurfa að reikna með kostnaði að flytja og farga afgangi og úrgangi vegna framkvæmda, sérstaklega byggingaverktakar.

Að aka rusli og skilja eftir á stað sem ekki ætlast er til þessa, er forkastanlegt og viðkomandi til vansa. Óskandi er að næst í „skottið“ á þessum aðila og lögum komið yfir hann, honum gert að fjarlægja annað hvort sjálfur eða á hans kostnað þessu rusli.

Þá er annað kæruleysi sem snýr að þeim blaðamanni sem skrifar fréttina. Í millifyrirsögn segir: „Borgin bregðast skjótt við“.

Þetta nær ekki nokkurri átt. Borgin er kvk nafnorð í eintölu en sagnorðið ekki í samræmi við það. Líklegt er að blaðamaðurinn hafi slegið inn „a“ í stað „i“ og fyrirsögnin átt að vera: „Borgin bregðist skjótt við“ sem er eðlilegra. Þetta sýnir kæruleysi blaðamanns að lesa ekki yfir textann áður en hann er hann er sendur út á ljósvakann.

Góðar stundir!

Sorp í miðju úthverfi