Sérkennileg markaðssetning

Ekki er meira af erótískum textum í Íslendingasögunum en reikna má með frá öðrum miðaldatextum. Íslendingasögurnar skera sig kannski út að þær eru ritaðar á því tungumáli sem fólkið sjálft talaði en ekki latínu eða öðrum útbreiddum og vinsælum tungum.

Íslensku munkarnirí klaustrunum og sjálfsagt nunnurnar líka, rituðu og afrituðu sögurnar eftir því sem þeim þótti viðhæfi. Daglegt líf kemur víða fram og sums staðar læðast ýms mannleg vandamál sem verða stundum til truflunar í hjónabandi. Þannig er Hrútur maður Unnar og frænku Gunnars á Hlíðarenda með þvílíkan lim að veldur erfiðleikum í sambúð þeirra.

Íslendingasögurnar mega því teljast mjög hlutlægar (obejtivar) bókmenntir þar sem lífinu er lýst tæpitungulaust. Það er ekki fyrr en tepruskapurinn kemur til sögunnar að ástæða þykir að ritskoða svona „smávegis“. Það þótti t.d. ekki við hæfi að hafa texta Bósa sögu og Herrauðs fyrir ungviðinu enda slík kímni sem þar er framsett e.t.v. ekki við hæfi viðkvæmra.

Að markaðssetja Íslendingasögurnar með þessum hætti er því nokkuð umdeilt eins og þessir örfáu smákalflar urðu áður til hneykslis þeim sem voru sérlega viðkvæmir.

Auðvitað brosum við að svona löguðu.

Mosi

 

Óritskoðaðar Íslendingasögur loks á dönsku