Fágætt frímerki

Saga íslensku frímerkjanna er um margt nokkuð sérstök vegna fámennis þjóðarinnar. Þessi gamla yfirprentun frá 1897 þætti í dag bæði illa gerð og með öllu óskiljanlega viðvaningsleg. En tilefnið var tilfinnanlegur skortur á 3ja aura frímerkjum en svo virðist að nóg hafi verið af 5 aura frímerkjum.

Þessi bráðabirgðalausn á breytingu á frímerkjum er runnin frá síðasta landshöfðingjanum á Íslandi sem þá var Magnús Stephensen og átti eftir að draga dilk á eftir sér. Væntanlega hefur þetta mál verið hið vandræðasta en hann þótti mjög íhaldsamur og fastur fyrir. 

Þegar fram liðu stundir mun e-ð hafa verið um falsanir vegna þeirrar einföldu staðreyndar hversu fá frímerki höfðu varðveist og upplagið lítið. Freistingin var mikil að koma þessari einföldu og yfirlætislegu breytingu á upprunalegt frímerki í þeirri von að hafa fé af gálausum kaupanda. Þegar árið 1898 er hvatt til í þýsku frímerkjablaði að láta þessi frímerki hverfa og miklar umræður urðu meðal frímerkjasafnara sem lögðu áherslu á sjaldgæf frímerki.

Um þetta má víst lesa í riti Jóns Aðalsteins Jónssonar Íslenzk frímerki í hundrað ár 1873-1973 og út kom 1977.

Mosi 

 

Sjaldgæft íslenskt frímerki boðið upp