Harmleikurinn á jökli

Nú þegar þetta er skrifað hafa yfir 100 sérþjálfaðir björgunar- og hjálparsveitamenn unnið dögum saman mikið og gott óeigingjarnt starf í þeim tilgangi að verða erlendum meðborgurum til aðstoðar - en því miður án árangurs fram að þessu. Hvernig getur slys sem þetta orðið: að tveir menn af erlendu bergi brotnir ganga á vit örlaga sinna á íslenskum jökli og þegar þeir lenda í erfiðleikum er engarar bjargar að vænta - fyrr en of seint? Kannski annar þeirra hefur hrasað niður í djúpa sprungu og dregið hinn niður með sér.

Undir lok júnímánaðar nú í ár kom Mosi í Upplýsingamiðstöðina í Skaftafelli með hóp ferðamanna sem honum hafði verið trúað fyrir. Við sáum í þartilbúnum sýningarskáp efitrlátna muni áþekks leiðangurs og nú virðist hafa átt svipuð örlög. Fyrir meira en hálfri öld eða 1953 týndust tveir ungir breskir fjallgöngumenn á svipuðum slóðum og þessir tveir Þjóðverjar. Þeir lögðu af stað galvaskir á brattann í þokkalegu veðri en fljótlega breyttist veðurfarið. Næsta dag skall á hið versta veður og stóð yfir meira en viku. Bretarnir tveir skiluðu sér aldrei. Um sumarið var svipast eftir þeim eftir því sem aðstæður leyfðu en aldrei varð vart við þá fyrr en um aldamótin síðustu að jökullinn skilaði aftur því hann hafði tekið: nokkrir munir Bretanna á borð við ferðabúnað þeirra, slitur úr bakpoka og tjaldi, tjaldhæla, persónuskilríki og tannbursta annars þeirra sem er varðveitt í þessum sýningarskáp í Skaftafelli öllum þeim til aðvörunar sem hyggjast takast á við erfiða fjallgöngu á hæsta tind landsins, Hvannadalsjökul. Eru nokkrir aðrir munir en þessir sem nánast æpa aðvörunarorð til þeirra sem hyggjast takast á við erfiða og hættulega fjallgöngu?

Við Íslendingar erum því miður eftirbátar margra annarra þjóða og við þurfum að taka okkur verulega á. Þeir sem sækja okkur heim hafa e.t.v. úreltar upplýsingar. Er líklegt að Þjóverjarnir tveir sem núna liggja að öllum líkindum í kaldri gröf í djúpri jökulsprungu hafi haft upplýsngar um leiðir á Hvannadalshnjúk sem við átti fyrir mörgum árum og er e.t.v. aðeins fær að vetrarlagi eða snemmsumars en ALLS EKKI síðsumars? Hvernig getum við komið í veg fyrir úreltar upplýsingar en veitt raunhæfar og réttar upplýsingar eins og við á hverju sinni?

Í Sviss er víða tekið fyrir að nokkur leggi á sig erfiða fjallgöngu öðru vísi en að bóka sig fyrirfarm, leggi fram skilríki að hann sé bæði andlega og líkamlega fær að takast á við þessa raun og að viðkomandi hafi tryggingu að ef kalla þurfi til björgunarlið verði það greitt. Svissarar hafa fyrir löngu tekið þá stefnu að ævintýramennska án tilkynningarskyldu og trygginga sé óðs manns æði. Hvers vegna nýtum við okkur ekki reynslu þessarar merku fjallaþjóðar þegar um áþekk viðfangsefni er um að ræða?

Við þurfum að taka upp skilyrðislausa skyldu þeirra sem hyggjast leggja fyrir sig  krefjandi ferðir eins síns liðs á hálendi Íslands að þeir leggi fram nákvæma ferðaáætlun, tilkynningarskyldu og sennilega kröfu um tryggingar ef á reynir að senda þarf leitarfólk eftir þeim. Öðru vísi getum við ekki komið í veg fyrir að hálendið verði vettvangur hættuspils sem þessa og við gjarnan viljum vera án. Þetta á bæði við erlenda ríkisborgara og okkur Íslendinga sjálfa.

Mosi - alias 

 

Árangurslaus leit við erfiðar aðstæður

Athugasemdir

[Skarfurinn, 27.8.2007 kl. 16:05]

Þarna hittir þú naglann á höfuðið, það á að skylda þessa menn til að koma með tryggingar með sér, ef út í svona sérstakar ævintýra (og hættulegar) ferðir á jöklum er farið, af hverju á ég að borga fyri einhverja erlenda ævintýramenn sem  oft vaða út í óvissuna og jafnvel hundsa aðvararnir reyndra fjallamanna ?