Siðfræði fuglaveiða

Nú er handagangur í öskjunni hjá mörgum veiðimönnum. Sumir kæra sig kollótta um lög og reglur, meira að segja hugur margra er svo mikill að þeir virðast gleyma að fylgjast með veðurhorfum næsta sólarhringinn áður en haldið er til veiða. Að fara utan vega á fjórhjólum til að elta bráðina er ósköp klént. Fyrir utan að allur akstur utan vega er yfirleitt bannaður, þá þykir það vera merki um leti að þurfa að fara til rjúpna á fjórhjóli. Skiljanlegt ef veiðimenn eru að eltast við hreindýr. Þá kann að vera nauðsynlegt að geta haft fjórhjól til að koma bráðinni til byggða og þá farið eftir viðurkenndum slóðum sem landeigendur eru sáttir við.

Rjúpnaveiðar voru fyrst og fremst stundaðar af fátækum bændum sem oft höfðu ekki alltaf efni á að halda almennileg jól með lambakjöti. Þá tíðkaðist að veiða sér til matar en nú eru allar verslanir troðfullar af góðum og oft fremur ódýrum mat. Veiðiskapur er mun dýrari en að fara í verslun og kaupa sér inn í jólamatinn.

Þetta er orðið meira sport en nauðsynlegur þáttur að afla matar í gamla veiðimannasamfélaginu.

Þá mættu rjúpnaveiðimenn undirbúa veiðarnar með því að safna birkifræi og dreifa á veiðislóð. Með því bæta þeir fæðuskilyrði rjúpunnar og kannski nær eitthvað að spíra og verða að tré sem aftur getur sáð sér áfram og orðið rjúpnastofninum að góðu gagni enda fæðuframboðið oft takmarkað.

Mosi

Kvartað yfir rjúpnaskyttum á fjórhjóli