Flott framtak

Möguleikar internetsins gerast sífellt áþreyfanlegri. Framtak Borgarskjalasafnins er dæmi um hvað unnt er að gera. Sjálfur mun eg leita upplýsinga í viskubrunni þessum.

Sagt er frá í fréttinni um Fríkirkjuveg 11 að veggfóðrið hafi kostað 2000 krónur. Þetta þætti fremur lítið miðað við gervigjaldmiðilinn, íslensku krónuna sem við sitjum uppi með. Þess ber að geta að um það leyti sem hús Thors Jensens var fullsmíðað var kýrverðið nákvæmlega 100 krónur. Þannig hefur kóstanðurinn við veggfóðrið numið 20 kýrverðum.

Hvað skyldi kýrverðið vera núna?

Í upplýsingariti Ríkisskattstjóra vegna síðustu framtala var kúin metin á um 110.000 krónur að mig minnir. Þannig hefur veggfóðrið verið rúmlega 2 milljónir að núverandi virði.

Skyldi einhver í dag verja áþekkri fjárhæð í veggfóður? Sennilega fremur í flísar og parkett.

Góðar stundir.

 

Gamlar lýsingar á húsum í Reykjavík

Hvað kostar?

Það er nokkuð mikið að kosta þurfi tug milljóna að flytja nær 3 tugi flóttamanna til gömlu heimkynnana. Þetta er kostnaður upp á nálægt 400 þúsund fyrir hvern mann. Þetta er eins og kostnaður við dýra lúxúsferð.

Spurning hvort ekki hefði verið möguleiki á að fara ódýrari og hagkvæmari leið en farin var.

Sennilega á þetta að vera fyrst og fremst n.k. „sýning“ og hafa letjandi áhrif á þá sem ella kynnu að álpast hingað. En hversu lengi kann þessi aðgerð að hafa áhrif.

Mér finnst ákvörðun Hönnu Birnu ganga nokkuð langt og er ekki alveg sáttur við hana.

Vel gekk að flytja flóttamennina

Dapurleg reynsla skógarbænda

Dapurleg er reynsla þeirra skógarbænda sem þarna hafa misst nokkra hektara ungskógar. Mikil vinna er við að koma upp skógi og spurning hvort þeir eigi ekki sama rétt til bóta úr Viðlagasjóði eins og þeir bændur sem misstu fé s.l. haust. Það væri mjög sanngjarnt. Ef skógarbændur fá ekki sama njóta sama bótarréttar og sauðfjárbændur við mikið tjón, þá væri það þeim ekki hvatning að hefja sama starf að nýju þegar landið er komið í betra horf.

Forn germanskur réttur bætir þeim tjón sem telst vera það mikið að geti haft áhrif á efnahag viðkomandi. Hagkvæmari þótti að hver bóndi í sveit bætti viðkomandi þannig að hann átti betri möguleika að verða efnahagslega betur settur en var við tjónið. Ella var hættan á að sá flosnaði upp og yrði sveitinni til ævarandi byrði.

Bótaréttur í nútímanum byggist enn á þessari hugsun en sumir vilja bæta sumt betur en annað.

Önnur skriða í Köldukinn

Í tómarúmi forheimskunnar?

Við Íslendingar höfum haft gríðarlega mikil samskipti við ríki Evrópu um aldir. Síðan á miðöldum höfum við tengst þeim viðskiptalega, menningarlega og stjórnmálalega.

Síðustu tíðindi benda til að íslenskir ráðmenn vilja ekki að þessar viðræður haldi áfram. Eru það fyrst og fremst hagsmunir og þá hverra?

Ljóst er að með Evrópusambandinu hefur verið dregið stórlega úr spillingu stjórnmálamanna með með miklu regluveldi sem við erum gegnum EES að einhverju leyti bundin. En með þessari ákvörðun ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs er verið að grípa fram fyrir þróun þessara mála.

Kostirnir við fulla aðild eru ótalmargir: Neytendur hafa meiri og betri rétt innan sambandsins en utan. Hagur íslenskra heimila verður hvergi betur tryggður m.a. með stöðugra efnahagslífi og gjaldmiðli, lægri vöxtum og sameiginlegum markaði, en allar þjóðir verða að fara eftir lífsreglunum sem sumir vilja reyna að komast upp með að sniðganga.

Það var alltaf ljóst að við erum sem stendur ekkert á leiðinni inn í Evrópusambandið. Ástæðan er að við eigum langt í land að fullnægja skilyrðum inngöngu í það með hliðsjón af Maastrickt samningnum. En aðildaviðræðurnar hefðu vel getað haldið áfram og eg tel mig vera sammála meirihluta þjóðarinnar að vilja sjá hvað okkur stendur til boða. Mjög líklegt er að unnt hefði að fá skynsamlega lausn á þáttum varðandi atvinnuvegi landsmanna, fiskveiðar og landbúnaðarmál enda á þessi mál litið með meira víðsýni en áður var.

Það er eins og hræðsluáróðurinn sé skynseminni yfirsterkari og ákvarðanir teknar í samráði við það.

Núverandi ráðamenn vilja hafa ákvarðanatöku í sínum höndum t.d. vegna stóriðjunnar. Í Evrópusambandinu er tekið á fyrirtækjum sem hafa mengandi starfsemi í för með sér. Verða þau að kaupa mengunarkvóta innan aðildarríkja Evrópusambandsins sem hann fæst gefins í íslenskra ráðamanna, sjálfsagt gegn einhverjum hlunnindum á móti?

Vilja íslenskir ráðamenn halda okkur utan Evrópusambandsins m.a. vegna þessara væntinga um greiðslur sem ekki mega sjást?

Á meðan verðum við að lifa í tómarúmi forheimskunnar eins og meistari Þórbergur hefði að öllum líkindum orðað það. Hagur heimilanna verður ekki bættur með einföldustu leiðinni. Það á greinilega að fara einhverjar torveldar Fjallabaksleiðir að óljósu markmiði.

 

Hlé á viðræðum við ESB