Furðuhljótt fer af málflutningi

Ljóst er að spilling leynist víða. Utanríkisráðherra Ísraels sefgir af sér vegna ákæru fyrir fjársvik. Skyldu fleiri hafa óhreint í pokahorninu?

Ein hliðin í pólitíkinni í Ísrael er sú dapurlega staðreynd, að hernaðaraðgerðin á Gaza var í tengslum við komandi kosningar í jánúar. Fróðlegt væri að fá fleiri fréttir hvernig stjórnmálaflokkarnir beina sjónarmiðum sínum.

Núverandi stjórnarflokkar styðjast að verulegu leyti við innflytjendur s.l. 2ja áratuga frá Austur Evrópu. Þessir nýbúar eru allt öðru vísi hugsandi en þeir sem vilja velja Verkamannaflokkinn sem talinn er vera mjög hófsamur  ogt vill sýna Palestínumönnum skilning og umburðarlyndi. En það eru harðlínuöflin sem styðja sig við kjósendur sem ekki eiga sér langa lýðræðishefð.

Fyrrum íbúar í kommúnistaríkjunum þekkja fyrst og fremst „sterka manninn“. Þeir vilja sjá aðgerðir og að fá vilyrði fyrir byggingasvæðum og lóðum. Fyrir þessa aðila skiptir engu þó landið tilheyri öðrum. Aðalatriðið að fá land og byggingalóð þó hún sé eign annars aðila.

Yfirgangur er óskiljanlegur.

Lieberman segir af sér

Skiljanleg afstaða

Lengi vel var landsvæði það sem nú er næstfjölmennasta sveitarfélag landsins, Kópavogur, hluti af Seljarnarneshreppi hinum forna. Sveitarfélagið klofnaði úr Seltjarnarneshreppi og varð sjálfstætt sveitarfélag, Kópavogshreppur, um áramótin 1947-48. Þangað flutti fjöldi fólks, einkum láglaunafólk og iðnaðarmenn sem ekki fengu áheyrn hjá „íhaldinu“ í Reykjavík að fá úthlutun lóða. Það var nefnilega svo, að mjög erfitt var að fá lóð í Reykjavík og fór orð á því að lóðir fengju einungis þeir sem studdu Sjálfstæðisflokkinn að málum.

Þegar íbúum fjölgaði í Kópavogi var ígrundað í hreppsnefndinni hvaða leið væti vænlegust til þess að útvega íbúum sem fyrst þjónustu eins og vatnsveitu, rafmagn, skóla og þar fram eftir götunum. Voru 3 leiðir sem komu til greina:

1. að stofna sjálfstætt sveitarfélag og fá kaupstaðarréttindi. Sú leið var talin langdýrust.

2. að sameinast aftur Seltjarnaneshrepp sem síðar öðlaðist kaupstaðarréttindi 1974. Sú leið var talin lökust enda hreppsstjórnarmenn vart færir að veita sínum íbúum þjónustu. Má geta þess að vatnsveita og strætisvagnaþjónusta var veitt með samningum við Reykjavíkurbæ sem var bær til 1957.

3. leiðin sem nær allir hreppsnefndarmenn Kópavogshrepps töldu besta væri að sameinast Reykjavík. Varð uppi miklar umræður í bæjarstjórn Reykjavíkur og var hafnað að verða við þessari ósk.

Úr varð að Sjálfstæðisflokkurinn beitti sér fyrir á Alþingi að Kópavogshreppur fengi kaupstaðarrréttindi og varð það úr að þessi langdýrasta leið var valin 1955. Sagt er að þeim hafi ekki litist á að sameinast Kópavogi enda væri meirihluti Sjálfstæðismanna þá í hættu!!

Lengi vel mátti sjá ómalbikaðar götur í Kópavogi og rafmagnsleiðslur á tréstaurum um allan bæ, rétt eins og í litlum sveitaþorpum úti á landi.

Nú 2012 eða 57 árum eftir kaupstaðarréttindi Kópavogs þá kemur sú ósk um að sameinast Garðabæ sem fékk kaupsstaðarrréttindi 1976. Þessu er hafnað og sjálfsagt með áþekkum rökum og 1954/55. Í Garðabæ býr mikið af hátekjufólki sem gefur miklar tekjur í formi útsvars. Samfélagskostnaður er með því lægsta miðað við íbúa, tiltölulega fáir skólar og önnur dýr samfélagsþjónusta. Skuldir eru því mjög lágar en nú stendur til sameining við Álftanes sem breytir þessu töluvert. Það er því ljóst að þeir eru varkárnir í Garðabænum en í Kópavogi eru skuldir pr. íbúa mun hærri, tekjur af útsvari tiltölulega lægri en útgjöld samfélagsþjónustu meiri. Þá er skuldastaða Kópavogs mun erfiðari en þeirra í Garðabænum.

Þessi hugmynd um sameiningu sveitarfélaga á höfuðborgarsvæðinu er mjög raunhæf. Sennilega verður Mosfellsbær sameinaður Reykjavík enda eins og „eyja“ innan lögsagnarumdæmis Reykjavíkur. Og ekki er ólíklegt að Hafnarfjörður, Garðabær og Kópavogur sameinist enda sitthvað sem mælir með slíku.

Góðar stundir.

Garðbæingar höfnuðu Kópavogsbúum

Sofandi kapteinar

Vont er að sofna í vinnunni. Sérstaklega er ámælisvert þegar kapteinninn, yfirmaður skips sofnar og allt fer í vitleysu.

Svo virðist að þetta sé mun algengara en vitað hefur verið um fram að þessu. Versta dæmið er þegar kapteinninn á „Þjóðarskútunni“ steinsvaf í brúnni vikum og jafnvel mánuðum saman. Réttarhöldin gegn Geir Haarde fyrir Landsdómi voru mjög upplýsandi um hvað gerðist en fram hafði komið í skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis um bankahrunið að ýmislegt var mjög ámælisvert.

Óskandi verða gerðar ráðstafanir til að koma í veg fyrir að kapteinar séu almennt sofandi í vinnunni. Þeir bera mikla ábyrgð, bæði á áhöfn, skipi og farmi.

Því miður eru Íslendingar ósköp duglausir að láta menn bera ábyrgð þrátt fyrir að þeir beri meira úr býtum en aðrir, m.a. vegna aukinnar ábyrgðar. Og svo reynist þessi „ábyrgð“ hvorki fugl né fiskur.

Góðar stundir.

Sofnaði við stjórnvölinn

Flókið mál

Áður fyrr voru allar tekjur skattlagðar. Síðan var fyrir um 10 eða 15 árum að undanskilja lífeyrissjóðsgreiðslur þannig að ákveðið var að skattleggja þær við töku lífeyris. Sá annmarki fylgdi að við lífeyrissjóðsframlög launþega 4% af brúttótekjum að viðbættum 6% launagreiðenda, eða 10% af launum, ávaxtar lífeyrissjóðurinn þessi framlög. Réttilega ætti sá hluti endanlegra lífeyrissjóðseignar lífeyrisþega að vera skattlagður í samræmi við skattlagningu á fjármagnstekjum sem lengi var 10% er nú um tvöfaldur.

Til að leysa þetta mál svo sanngirni er, þá mætti taka þá reglu við skattlagningu lífeyris, að hann yrði skattlagður með hliðsjón af þessu. Sanngjarnt væri að hann yrði ekki skattlagður sem venjulegar tekjur heldur væri lægri skattprósenta, t.d. 20-25% af mánaðarlegum tekjum t.d. að 300.000. Hins vegar er ekkert því til fyrirstöðu að þeir sem hærri lífeyristekjur fá, greiði hærri skatt þegar haft er í huga að hlífa þeim sem minnst mega sín.

Þessi skattamál eru mjög flókin og stjórnmálamenn hafa ekki einfaldað þau.

Nú er í smíðum rit um sögu skattanna á Íslandi og verður fróðlegt að sjá það þegar út kemur.

Góðar stundir.

„Þingið var vísvitandi blekkt“