Fyrir 40 árum

Ástandið í smafélaginu minnir að mörgu leyti á hinstu ár Viðreisnarstjórnarinnar. Vorið 1969 varð langvinnt verkfall Dagsbrúnar, öll millilandakaupför voru bundin við bryggju hlaðin varningi frá útlöndum.

Þá var loksins samið um miðjan júní. Við menntaskólanemendur hópuðumst hundruðum saman ásamt gömlu köllunum á Eyrina í þeirri von að fá einhver snöp. Verið var að undirbúa losun og affermingu skipanna. Verksstjórar með gula hjálma gengu fram og aftur um Sprengisand og pikkuðu út þá sem þeir þekktu. Tugir ef ekki hundruðir gengu í humátt á eftir þeim í þeirri von að verða útvalinn og fá vinnu. Þetta var sérkennileg og áhrifamikil sjón. Kolakraninn var minnir mig enn uppistandandi og var rifinn þá um sumarið.

Þá var það að einn kunningi pikkar í mig og segir mér að koma með sér, þetta væri hvort sem er alveg vonlaust. Við fórum í grænmálaðan skúr sem var við ausanverða Bugtina hjá Togarabryggjunni og Ingólfsgarði. Þar stóð skrifað skírum stöfum: Togaraafgreiðslan. Okkur var kippt upp í rútubíl vel við aldur, eða var það vörubíll, þetta er farið að gleymast. Svo var okkur ekið vestur á Ægisgarð en þar var bundið við bryggju Arnarfell eitt af skipum Skipadeildar Sambandsins. Við unnum kappsamlega langt fram á kvöld, þetta var erfitt verk fyrir skólapilt sem aldrei hefur talist vera mikill verkamaður. Úr hverri lest skipsins voru tvær bómur og vindur notaðar. Þurfti oft að gæta sín aðekkert dytti niður í lestina þegar heysið rakst í við lestaropið. Vindurnar voru nefnilega miskraftmiklar. Þetta var á þeim tíma þegar stórir og öflugir bílkranar voru notaðir við affermingu. Við þessar aðstæður urðu oft alvarleg slys, stundum dauðaslys. Oft stafaði þessi slys sökum þess að vindukallarnir höfðu fengið sér af pyttlu að lítið bar á, eða lúgumaðurinn sem benti ekki nógu vel þeim sem hafði taugarnar í hendi sér. 

Óskandi er að sem flestir námsmenn fái vinnu við sitt hæfi í vor. En nú er ekki að vænta neinna uppgripa eins og á veltiárunum. Nú má láta sér nægja e-ð sem minni launum fylgir. Skógrækt og ýmiskonar umhirðustörf í náttúrunni þyrfti að efla. Sjálfur starfaði eg öll skólaárin mín í Garðyrkjunni í Reykjavík. Þar var unnið við að raka saman grjóti og aka því burtu í hjólbörum, sá í flög og sitthvað fleira. Þá var einnig unnið við sitthvað annað sem starfa þurfti, var eitt sumarið í Hljómskálagarðinum undir stjórn Sveinbjarnar garðyrkjumanns. Þar voru tveir synir eins af ágætustu prófessorunum í Háskólanum sem einnig sat á Alþingi Íslendinga. Hann hafði mikil áhrif sem hagfræðingur en því miður urðu áhrif annarra smám saman meiri. Iðni, nægjusemi og sparsemi voru meginlífsviðhorf eldri kynslóðar áður en allt var látið vaða á súðum.

Margt er líkt með tímunum þegar betur er að gáð. Endurtekur sagan sig ekki öðru hvoru?

Mosi

 

Spurst fyrir um sumarannir á Alþingi