Undirbúningur málshöfðunar - Athafnamenn í kreppunni

Að höfða mál kallar á vandasaman undirbúnig þar sem allar forsendur og staðreyndir sem málið varðar þurfa að liggja fyrir. Eftir því sem tíminn hefur liðið, virðist staðreyndin vera sú, að bresk stjórnvöld  réru því öllum árum að fá íslensk stjórnvöld til viðræðna um lausn þessarar deilu og ágreinings sem tengist Icesafe reikningum Landsbankans. Í ljós hefur komið að Bretar höfðu tillögu um að taka að sér ábyrgð á þessum vandræðum gegn 200 milljóna punda gjaldi. Ríkisstjórn Geirs Haarde virðist annað hvort hafa verið úti á þekju eða ekki skilið Bretana heldur tekið þá stefnu að láta eins og ekkert væri að. Fjármálaeftirlitinu var meira að segja notað til að beita vísvitandi blekkingum með kolrangri yfirlýsingu um að íslenska bankakerfið stæðist svonefnt álagspróf. Geir Haarde vissi eða mátti vita hvernig málin stóðu alla vega frá því snemma í vor. Hann hefur talið þjóðinni trú um aðallt hafi verið í góðu lagi en upplýsingar frá Bretlandi virðast ekki styðja gáleysi hans gagnvart þessum gríðarlegu ábyrgðum sem ekki var undir neinum kringumstæðum að skauta fram hjá.

Sem yfirklór hefur Geir Haarde látið Alþingi samþykkja fjárhagslegan stuðning við þá sem vilja reyna sig í glímu við breska ljónið. Þú glíma verður hvorki létt né árennileg. Bretar virðast hafa haft sínar ástæður fyrir þvíhvers vegna þeir beittu bresku hryðjuverkalögunum á hagsmuni Íslendinga. Þeir áttu kannski engra annarra kosta völ fyrst Geir Haarde og ríkisstjórn hans sigldi þjóðarskútunni með bundið fyrir bæði augu að feigðarósi.

Það ótrúlegt að Geir Haarde sem sagður er hafa mjög ítarlega og góða hagfræðimenntun hafi ekki áttað sig á þessu. Skýringin kann að vera sú að hann hefur talið að „allt þetta reddist“! Að forða heilli þjóð frá kollsteypu er auðvitað ekki létt verk en hvers vegna sitjum við uppi með fagmann sem forsætisráðherra sem liggur á öllum mikilvægustu upplýsingum og sinnir ekki þeim skyldum að leysa þessi mál í samráði við Bretana.

Þegar skuldari veit, að hann geti ekki staðið í skilum, er besta ráðið að fara til kröfuhafans og ræða við hann, greina frá stöðu mála og fá einhvern gjaldfrest. Þetta heitir meðal innheimtumanna „að biðja um gott veður“. Viðkomandi hefur þá reynt með því að greina frá stöðu mála sinna, kannski reitt fram greiðslu upp í kröfuna eftir því sem geta hans leyfir þannig að kröfuhafinn veit þó að viðkomandi sé viðræðuhæfur og reyni að standa við skuldbindingar sínar. Málflutningur er bæði vandasamur, fyrirferðamikill, tímafrekur og rándýr. Það verður því að meta með ísköldu mati hvort það yfirleitt borgi sig að leggja út í málatilbúnað.

Athafnamenn í kreppunni: 

Sjálfsagt á sitt hvað eftir að koma í ljós. Sumar upplýsingar um stöðu mála verða sjálfsagt staðfestar og þá reynir á raunverulegan hátt hvaða leiðir kunna að koma best við málsókn gegn Bretum. En sjálfsagt er ekki eftir miklu að búast þó hátt sé reitt til höggs.

Margir litu á hlutabréf í bönkum vera nánast gulltryggingu. Undir venjulegum kringumstæðum eru flest ef ekki öll fyrirtæki farin fjandans til áður en bankar leggi upp laupana. Meira að segja í upphafi Kreppunnar á sínum tímavar grundvöllur fyrir stofnun tveggja banka á rústum Íslandsbankans eldri. Það hefur mörgum þótt vera einkennilegt.

Sjálfur átti eg nokkuð af hlutabréfum í bönkunum sem féllu eins og spilaborg í upphafi október s.l. Sum bréfin hafði eg keypt síðan fyrir um 20 árum: Verslunarbankinn, Framkvæmdabankinn,Íslandsbanki, Fjárfestingarsjóðurinn Auðlind og fl., allt afgangur af sjálfaflafé, arður af eldri hlutabréfum og annar sparnaður. Þar var samankomið andvirði um meðalstórs jeppa. Nú er allt þetta horfið fyrir afglöp af völdum kæruleysis stjórnvalda og léttúðar stjórnenda banka og „útrásarvíkinga“.

Nú vaða hrægammarnir uppi. Í Fréttablaðinu í dag er auglýsing frá einhverju braskfyrirtæki í eigu tveggja bræðra sem nefna sig „Bakkabræður“. Þar er hluthöfum fyrirtækisins Exista boðnir heilir 2 aurar fyrir hverja krónu hlutafjár. Sjálfur á undirritaður ásamt fjölskyldu minni um 1.100 krónur að nafnvirði í fyrirtæki þessu. Hlutur okkar sem var um 25.000 króna virði fyrir nokkrum misserum er núna í augum þessara sömu „Bakkabræðra“ 22ja króna virði. Það rétt dugar fyrir umslaginu utan um bréfið sem væntanlega er inn um bréfalúguna. Frímerki fyrir sama umslag kostar um þrefalt þessa smánarboðs.

Svona er kreppan í allri sinni dýrð - og hörmungum. Sumir ætla sér stóran hlut meðan flestir tapa sparnaði sínum í formi hlutafjár. Við áttum þessi hlutabréf meðan braskaranir stofnuðu ný braskfyrirtæki, keyptu bankana með manni og mús en vilja erfa allt það sem slægur er í.

Gamalt þýskt máltæki segir: „Das letzte Hemd hat keine Taschen“. Því má snara á okkar tungu: „Líkklæðin hafa enga vasa“. Við eigum gamalt og gott orðatiltækium svipaða hugsun: „Margur verður af aurum api“.

Nú er helsta von okkar og ósk, að skattyfirvöld hafi hendur í hári þessara braskara og að þeir fái að taka þátt í rekstri þjóðfélagsins ekki síður en við hin sem höfum haldið uppi þunga og erfiði samfélagi dagsins.

Mosi

 

Vítaverð hagsmunagæsla

Athugasemdir

[Héðinn Björnsson, 6.1.2009 kl. 00:30]

Það þarf að taka þessa auðmenn til gjaldþrotaskiftanna og gera þannig upp skuldir þeirra við þjóðina.

[Guðjón Sigþór Jensson, 6.1.2009 kl. 09:40]

Ekki er unnt að taka menn til gjaldþrotaskipta nema þeir geti ekki greitt skuldir sínar. Auðvitað þarf fyrst að skilgreina og gjaldfella skuldina áður en lengra er haldið.

Hins vegar væri hugsanlegt að frysta eignir þeirra auðmanna sem hafa auðgast óhæfilega á braski undanfarin ár. En slíkt þarf að styðjast við gildandi landslög og það helst ákvæði skattalaga um hugsanleg undanskot tekna frá skatti. Allir sem fjárfesta verða jú að gera grein fyrir því að þeir geti eignast það sem þeir eru að fjárfesta í.

Mosi