Einu sinni var...

Einu sinni voru bjartsýnir stjórnmálamenn. Þeir töldu þjóðina á að einkavæðing bankanna væri það sem mikilvægast væri og koma skyldi. Allt yrði að grænum og gullnum skógum. Bindiskylda var takmörkuð nánast afnumin og með sömu bjartsýni var rokið upp milli handa og fóta og farið út í umdeildustu og stærstu verklegu framkvæmd á Íslandi: Kárahnjúkavirkjun. Bjartsýnin var gríðarmikil og stjórnarherrunum yfirsást varnaðarorð annarra sem ekki voru sammála þeim. Skattamál gagnvart erlendum verkamönnum og starfsmannaleigum varð að hneyksli.

Svo hófst ísenska krónan upp í hæstu hæðir. Seðlabankinn reyndi að verjast og beitti sér fyrir gamaldags hagstjórnartækjum og hækkaði stýrivexti. Braskarar um allan heim með ýmsa banka fóru út í að kaupa þessar íslensku gervikrónur sem voru á gervigengi um nokkra hríð. Stjórnendur Sjálfstæðisflokksins litu á sig sem guði jafnvel þeim æðri og settu sér óvenjuleg góð lífeyrirkjör.

Fleira var einkennilegt á þessum árum: þar sem nánast engin bindiskylda banka var fyrir hendi og þar með þeir skyldugir að mynda varasjóði, þá fór sem fór. Svo skirrðist Seðlabankinn að lækka okurvextina með skelfilegum afleiðingum fyrir einstaklinga sem fyrirtæki landsins.

Einu sinni átti Mosi sparifé sem nam rúmlega einum slyddujeppa. Nú er allt hrunið sem hrunið getur. Hlutabréf og önnur veðbréf ásamt innistæðum nánast verðlaus. Og við megum auk þess áætla að væntanlegar lífeyrirsgreiðslur okkar í framtíðinni verði stífðar við trog vegna þessara sömu afdrifaríku afglapa. Nú er allt farið fjandans til, aðallega vegna léttúðar Sjálfstæðisflokksins undanfarin ár í fjármálum íslensku þjóðarinnar. Ekkert mátti aðhafast, markaðurinn skyldi ráða hversu vitlausar þær ákvarðanir byggðust á.

Oft hafa ráðherrar og aðrir ráðamenn víð'ast hvar í heiminum sagt af sér vegna afglapa í starfi. Það virðist ekki vera til í huga ráðamanna Sjálfstæðisflokksins. Þeir hafa ákveðið að sitja sem fastast og er það miður til þess að vita enda þarfnast þjóðin umfram allt nú á þessari stundu skynsamari og ráðabetri stjórnendur landsins en ekki þessa rómantískra sjálfsþóttafullu ofurhuga sem telja að markaðurinn sé svo fullkominn að ekkert sé honum betra.

Mosi

Samtal við Árna réð úrslitum