Fiktið með eldinn

Ótrúlegt er að alltaf skal það koma upp að verið sé að fikta með eld á víðavangi. Það er eins og fiktaranir geri sér ekki grein fyrir hversu sinan er eldfim og oft torvelt að ráða niðurlögum eldsins.

Bændur kveiktu lengi vel sinuelda, oft meira af trúaráhuga á að eldurinn hafi meira gagn en ógagn. Rétt er að sviðin sótsvört yfirborð vakni fyrr til lífsins eftir langan vetur, sólin hitar fyrr upp yfirborðið og veki gróðurinn fyrr af stað. En oft yfirsést þessum sömu bændum að meiri einhæfni verður í tegundum, mest verður viðgangur snarrótarinnar sem þykir einna lélegasta fóðurgrasið. Mosi og allur trjákenndur gróður sviðnar og eyðilegst jafnvel alveg.

Lengi vel voru lög um sinubrennur. Þeim voru yfirleitt illa framfylgt og mikill ami er alltaf af sinueldum. Nú er meira að segja svo komið að mikil tjónahætta kann að stafa af eins og t.d. í frístundahúsabyggðum eins og Skorradal þar sem varð mikið bál af litlum neista. En fólk verður að læra að það er mikil ábyrgð sem fylgir fikti og léttúð með notkun elds, hversu lítill sem hann kann að vera í upphafi.

Góðar stundir.

Töluvert um sinubruna í þurrkatíð