Einu sinni var ráðist á breska sendiráðið í Reykjavík

Í einu þorskastríðinu, það var árið 1973 var ráðist á breska sendiráðið í Reykjavík sem þá var í vestari byggingu svonefndra Sturluhalla við Laufásveg. Fjölmennur fundur á Lækjartorgi gegn ásiglingum breskra herskipa á íslenskt varðskip kallaði á heiftarleg viðbrögð margra landa okkar. Undir lok mótmælafundarins voru boðuð frekari mótmæli við Breska sendiráðið. Þangað streymdu mörg hundruð manns. Í stað þess að þarna færu fram friðsamleg mótmæli, hófst óviðkvæmilagt grjótkast en svo virðist sem margir hafi undirbúið sig undir þessi átök. Mér fannst sem áhorfanda þetta vera fyrir neðan allar hellur enda virtust margir upplifa einhvern spenning þarna og að allt væri leyfilegt. Lögregla var víðsfjarri og þótti mér það einkennilegt. Þarna voru margir, jafnvel sem nú í dag eru virðulegir broddborgarar, braskarar og jafnvel háttsettir í stjórnkerfinu, draga fram grjót úr pússi sínu og létu vaða í glugga sendiráðsins. Ekki var fyrr hætt fyrr en síðasta rúðan hafði verið brotin í húsinu en þá virtist þessi lýður vera búinn að fá nóg af því góða. Sú saga fylgdi að sendiráðsritarinn, Brian Holt, sem var eini starfsmaður sendiráðsins sem viðstaddur var, hafi skriðið undir eikarborð meðan grjótkastið stóð yfir og bjargaði sennilega lífi sínu fyrir íslensku grjótkösturunum.

Næstu viku voru íslenskir iðnaðarmenn að gera við skemmdirnar á kostnað íslenska ríkisins en illa tókst til við endurnýjun glugga sendiráðsins: þeir voru „augnstungnir“: í stað smárúðna voru settar heilrúður í staðinn og breyttist ásýnd hússins töluvert.

Oft hefur mér verið hugsað til þessa fólskuverks. Af hverju þarf að grípa til ofbeldis og skemmdarverka þegar friðsamleg mótmæli geta gert sama og jafnvel meira gagn?

Sennilega gera mótmælendur í Íran sér ekki grein fyrir þessu: Sendiráð erlendra ríkja ber að virða enda eru þau skilgreind að þjóðarrrétti hluti viðkomandi ríkis.

Góðar stundir!

Mosi

Vara Íran við afleiðingunum

Athugasemdir

[Ingi Þór Jónsson, 30.11.2011 kl. 08:44]

vandamálið er að friðsöm mótmæli gera ekki alltaf það sama.