Ábyrgðarlaust kæruleysi

Að skipuleggja ferðir á varhugaverðar slóðir og sinna ekki aðvörunum um slæmt veður er ámælisverð HEIMSKA. Í öllum vönduðum bæklingum eru fyrirvarar um breytingar eða áskilinn réttur viðkomandi að fella niður skipulagða ferð vegna ófyrirsjáanlegar  forsendur, þ. á m. vegna veðurs.

Fyrir svona heimsku og útkall ættu björgunarsveitir að setja upp sérstaka gjaldskrá og senda velsmurðan reikning til viðkomandi!

Fyrir áratug eða svo var skipulögð ferð þvert yfir Vatnajökul. Sú för endaði með ósköpum en hefði getað farið jafnvel enn ver. Mjög illa útbúinn hópur til jöklaferða fór á vélsleðum þvert yfir jökulinn og lenti í hrakningum undir lok ferðarinnar yfir jökulinn. Kalla þurfti þyrlu til og björgunarsveitir. Þessi aðstoð kostaði skattborgara stórfé og ferðaskrifstofan fékk himinháar kröfur frá erlendum hröktum ferðalöngum. Þetta reið ferðaskrifstofunni að fullu og bar hún ekki barr sitt eftir þetta.

Tryggingafélög mættu skoða þessi mál enda er lítið vit í núverandi fyrirkomulagi þar sem algjört kæruleysi virðist vera í fyrirúmi. „Þetta reddast“ er hugsunarháttur þeirra sem aðhyllast þessi sjónarmið. En það er ekki alltaf sem unnt er að „redda“ öllu. Finnst þessum aðilum vera réttlætanlegt að alltaf sé unnt að kalla á tugi jafnvel hundruði björgunamanna til leitar og aðstoðar og ekki greiða eina einustu krónu til slíks? Hvað segja atvinnurekendur sem þurfa e.t.v. að missa marga af sínum bestu mönnum úr starfi tímabundið vegna þess að þeir eru í björgunarsveit? Hversu mikið tjón má rekja til kæruleysisins sem auðveldlega mætti koma í veg fyrir með skynsamlegum hætti?

Kannski mætti bæta einum málshætti við í páskaegg landsmanna: Sá sem heimskur er, á að halda sig sem lengst heima!

Mosi

Gerðu skjól úr sleðanum