Þarna hefði mátt spara

Utanríkisþjónusta er rándýr skítblönku 300.000 manna samfélagi sem tæplega getur boðið upp á sómasamlega heilbrigðisþjónustu. Á tímum Halldórs Ásgrímssonar og Davíðs Oddssonar tútnaði utanríkisþjónustan út enda er hún vettvangur fyrir bitlinga og vildarvini stjórnvalda.

Þremenningarnir, Atli Gíslason, Ásmundur Daði og Lilja Mósesdóttir, vildu byrja á niðurskurði á utanríkisþjónustunni sem eðlilegt framhald af nauðsynlegum aðhaldsaðgerðum vegna hrunsins. Þau töldu að eðlilegra hefði verið að halda uppi samfélagsþjónustu sem kemur öllum að gagni fremur en vissum dekurverkefnum fyrri valdhafa. Því miður uppskáru þau háð og spott þeirra sem litu á þau sem n.k. svikara.

Hvernig má það vera, að ekki sé unnt að hafa aðra skoðun á ríksfjármálum en þeir sem vilja hlut valdhafa sem mestan? Ljóst er, að unnt hefði verið að spara stórfé með því að draga saman seglin í utanríkisþjónustunni á tímum góðra samskipta gegnum tölvur og telex. Smám saman verða sendiherrar og sendiráð óþörf en við getum ekki verið án heilbrigðiskerfis.

Mosi

Sendiherraskipti í Brussel