Skógi vaxið fjalllendi í landi Kalmannstungu

Í fréttinni segir:

„Kalmannstunga er stór jörð og féð gengur í skógivöxnu fjalllendi. Ólafur sagðist allt eins eiga von á að dýrbíturinn hefði drepið fleiri lömb, en það væri erfitt að finna þau“.

Greinilegt er að hér er einhverju ólíku blandað saman. Kalmannstunguland er allt norðan Hvítár í kringum Strútinn og í Eirksjökul, mestallt Hallmundarhraun og langt upp á Arnarvatnsheiði. Hvergi er skógivaxið land nema í tungunni vestan við bæinn, líparítfjallinu norðan við Húsafellsskóg og ef vera skyldi eitthvað kjarr sunnan við Strútinn.

Víða eru merki um að gróðri hafi farið mikið aftur enda Kalmannstungu lengi verið ein af meiri fjárjörðum í Borgarfirði.

Annars er miður hve bændum er illa við refi. Kannski mætti koma upp öðrum búskaparháttum en að láta sauðfé vera eftirlitslaust á  beit. Víða erlendis eru smalar með vel þjálfaða fjárhunda sem gæta fjársins, halda því í beitarhólfum mað aðstoð hunda. Þegar þannig er búið um hnútana er ólíklegra að refir geri sig líklega að gera sauðfé mein.

Það hlýtur að vera tímaspursmál hvenær ríkjandi sauðfjárhald víki og teknar upp nútímahættir. Engin ástæða er að hafa þessar stóru sauðfjárhjarðir enda kindakjöt dýrasta kjöt í framleiðslu miðað við framleiðslukostnað hvers kíló. Engin ástæða er að taka eina búgrein fram yfir aðra og veita háa opinbera styrki frá ríki eða sveitarfélögum. Bændur verða sjálfir að kosta göngur og réttir ásamt kostnaði við að veiða refi sem þeir telja að séu í samkeppni við sig. Sveitarfélögin hafa nóg á sinni könnu fyrir.

Mosi

Dýrbítur á ferð í Borgarfirði