Mörg ófyrirgefanleg mistök

Sú var tíðin að lenska var að rífa allt gamalt niður sem einverra hluta vegna stóðst ekki nútímakröfur. Skömmu eftir stríð var kynnt skipulag á miðborg Reykjavíkur þar sem átti að rífa bókstaflega allar húsbyggingar kringum Tjörnina og jafnvel víðar. Í staðinn átti að byggja einhverja óásjálega steinsteypukassa sem minntu mjög á blokkir eftir stríðsáranna í Austur Evrópu. Sem betur fer kom skortur á byggingaefnumóg erlendum gjaldeyri í veg fyrir þetta óðagot. Í þessari bjartsýnisstefnu átti að framlengja Suðurgötuna til norðurs alla leið norður að höfninni. Örlög Grjótaþorpsins þessa sérkennilega þorps inni í miðborginni, áttu þar með að vera talin í eitt skiptið fyrir öll! Grjótaþorpið á sér vart hliðstæður hérlendis, nema ef vera kynni gamlir þorpskjarnar úti á landi eins og Eyrarbakki.

Gömul vel byggð hús eiga að fá að vera í friði.

Víða um allan heim eru gömul borgarhverfi. Þau eru víðast hvar til mikillrar prýði og draga ferðafólk að. Hvarvetna er lögð áhersla á að varðveita ekki aðeins eitt og eitt gamalt hús, heldur heilu húsaraðir jafnvel heilu borgarhverfin. Meira að segja í Þýskalandi sem varð mjög illa úti í sprengjuregni stríðsáranna var lenska að endurgera gömul hús og jafnvel heilu borgarhlutana.

Einhverju sinni kom eg í Goethe húsið í Frankfurt. Það var í fyrstu ferð minni til Þýskalands. Þetta hús var gjöreyðilagt í sprengjuárás Englendinga og Bandaríkjamanna. Skömmu áður hafði Þjóðverjum tekist að koma öllum lausum munum skáldsins í öruggt skjól. Áhersla var lögð á að unnt væri að endurgera húsið í smæstu smáatriðum eftir að þessum hildarleik lyki en það undirbúið eftir megni. Tekin voru sýnishorn af veggfóðrinu til að unnt væri að útvega áþekkt efni síðar þá tími til endurgerðar hússins var upprunninn. Meira að segja marrið í stigunum milli hæða var á sínum stað. Þjóðverjar eru hreinir snillingar í endurgerð gamalla húsa og mættu Íslendingar taka sér margt til fyrirmyndar hjá þeim.

Fyrir um 40 árum gengu brennuvargar lausir í Reykjavík. Sérstaklega var þeim uppsigað við Bernhöftstorfuna. Var eldur lagður í þessi gömlu hús aftur og aftur en lengi stóð til að byggja risastórt hús milli Bankastrætis og Menntaskólans. Þá gerðist það einn vordag árið 1973 að árrisulir Reykvíkingar máttu sjá hóp áhugasams fólks mála brunarústirnar sem margir vildu rífa. Gríðarlegar deilur voru um þessi hús og áttu margir vart orð í eigu sinni yfir þeirri óráðsíu sumra að láta sér detta í hug að unnt væri að gera þessi hús upp. En þrautseigju þessa góða fólks er að þakka að við eigum elstu og eina glæsilegustu húsaröð á Íslandi enn í dag. Litlu munaði að niðurrifsöflin hefðu betur.

Gömul hús eiga að fá að standa þar sem þau eru. Eftir að þau hafa verið endurgerð þá á að veita þeim nýtt líf með því að koma að þeirri starfsemi sem hentar þeim. Stórhýsi má hins vegar byggja í nýjum hverfum þar sem engin hús eru fyrir. En látum miðbæinn í friði, spillum honum ekki meir en orðið er!

Mosi

Miðborgin fær andlitslyftingu

Afleiðing gróðahyggjunnar?

Ábyrgð á varhugaverðum svæðum virðist ekki vera fyllilega ljós. Okkur leiðsögumönnum sem fara með ferðahópa um hættulegar slóðir eru lagðar ríkar lífsreglur að vara við öllum hættum, sem búast má við á hverjum stað. Þar er Geyssisvæðið ofarlega á blaði.

En það eru ferðamennirnir sem ferðast á eigin vegum sem ekki varast hætturnar. Þeir valsa um allar grundir kringum hveri sem annars staðar eins og fossa. Nokkrir óvarkárir ferðamenn hafa dottið niður í gljúfrin neðan við Dettifoss og Gullfoss.

Geysissvæðið hefur verið um alllanga hríð í einkaeign. Um aldamótin 1900 komst Geysir í eigu erlends auðkýfings sem gerði sér vonir um að græða mikið af Geysi rétt eins og til stóð með Gullfoss á sínum tíma. Það hefur oft vafist fyrir eigendum fasteignar að honum ber ekki aðeins réttur heldur eru ýmsar skyldur lagðar á hann.

Fyrir nokkrum misserum var samþykkt þingmál tengdum fjárlagafrumvarpi að veita íslenska ríkinu heimild að kaupa Geysissvæðið. Sennilega hafa viðræður um kaup þessa svæðis ekki enn verið til lykta leidd og því enn ekki ljóst hverjum beri ábyrgð og réttargæsla.

Óskandi er að á þessu verði sem fyrst breyting enda er ferðaþjónusta vænlegri til arðvænlegrar atvinnusköpunar í samfélaginu en áliðnaður sem allt of mikil áhersla hefur verið á á undanförnum árum.

Öryggismál á ferðamannastöðum á Íslandi er okkur því miður til mikils vansa og við þurfum nú þegar að láta framkvæma nauðsynlegustu aðgerðir.

Mosi

 

Aðgengi við Geysi ábótavant?

Að brenna sig á braskinu

Ekki kom á óvart að formaður VR hefði verið kolfelldur. Hann hefur verið í stjórn fyrirtækja þar sem teknar hafa verið afar umdeildar ákvarðanir svo ekki sé dýpra tekið í árina. 

Nú er óskandi að kjósendur átti sig á þeim ömurlegu staðreyndum hve einkavæðingin, álvæðingin og öll fjárfestingin var byggð á brothættum grunni. Allt hefur hrunið sem hrunið gat og það hefur verið mikið.

Nú er komið að skuldaskilum. Tími blekkinganna er liðinn. Nú verður að hreinsa upp eftir fjármálaóreiðuna og það mun taka sinn tíma að öngla saman reiturnar til að krafsa upp í skuldirnar himinháu. 

Formanni VR var greinilega refsað og þaðeftirminnilega. Hann hefur bókstaflega verið kjöldreginn í þessari kosningusem sjá mátti fyrir. Fólk er reitt og hneykslað yfir stöðu mála.

Sennilega er þetta upphafið að stærra og meira uppgjöri í samfélaginu. Kosningar leiða vonandi til að sem fæstir kjósendur láti fallerast fyrir blekkingarvef þeirra sem tengdir eru kollsteypunni í fjármálum okkar og bera meginábyrgð.

Af ávöxtunum skulum við þekkja þá!

Mosi

Kaupþingsmálið vó þungt

Komið að skuldadögum?

Nú er gósentíð athafnamanna að baki. Ekki er unnt að vaða endalaust í ódýru lánsfé og nú er heldur en ekki komið að skuldadögum.

Því miður þá er svo komið að nú er tími kominn að greiða skuldir. Mögru árin eru framundan. Í góðærinu átu mögru kýrnar þær feitu og fögru, rétt eins og í draumi faraós forðum tíð.

Annars er alltaf álitamál hvor kosturinn sébetri: gjaldþrot eða áframhaldandi rekstur fyrirtækis þar sem e.t.v. engin landsýn er?

Fyrir nokkrum áratugum rak Landsbankinn nokkur verslunarfyrirtæki áfram þó svo tæknilega séð væru þau gjaldþrota. Þá var áætlað að meiri skellur væri að krefjast gjaldþrots en halda vitlausum rekstri áfram.

Ef Baugsmenn færa ekki meira fé inn í rekstur sinn á Íslandi er rekstrinum að öllum líkindum sjálfhætt. Bankarnir hafa stutt tjóður um þessar mundir og verða að gera skuldunautum sínum skil rétt eins og aðrir sem skulda mikið fé.

Mosi

Frekari greiðslustöðvun hafnað