Stofnum útibú Seðlabanka í Hrappsey

Kalt var í morgun, eg og yngri sonur minn entumst þó í nær þrjá tíma. Rétt misstum af Bubba og félögum. Á morgun hyggjumst við mæta e-ð fyrr svo við höfum tækifæri að sjá gamla refinn skjótast inn í bankann.

Annars er til umhusgunar hvort Jóhanna forsætisráðherra ætti ekki að stofna útibú Seðlabankans í einhverri eyðieyju Breiðafjarðar. Tvær eyjar bera það merka nafni Hrappsey. Á þeirri stærri í mynni Hvammsfjaraðr var mikil menningarsaga, heilt prentverk var þar um nokkurra ára skeið. Sú minni er úti fyrir Skarðsströnd. Þangað mætti senda Davíð og þá tryggu hjörð sem hefur slegið skjaldborg um hann.

Þessi lausn hefði það í för með sér að ekki þyrfti að grípa til uppsagnar hans með tilheyrandi vandræðum fyrir þing og þjóð, nóg eru vandræðin fyrir sem stafa af þessum skelfilega manni. Hann fengi að vera í friði óáreittur, gæti dundað sér við að kljúfa rekavið eins og Vilhjálmur keisari Þýskalands dútlaði við í elli sinni. Þeir eyjaskeggjar gætu skotið sér seli til matar og lifað þokkalegu lífi í friði við guð og menn. Á vorin gætu þeir félagar sinnt æðarvarpi og stuggað við minkum,refum og ránfuglum. Með þessu lærðu þessir herramenn að það þarf töluvert að hafa fyrir lífinu, ekki verður allt fengið með kjaftavaðlinum og þvermóðskunni. Þá mætti senda þangað nauðsynlegan kost og póst á svona mánaðarfresti. Um kaupgreiðslur mætti greiða Davíð í gömlum krónum sem við gætum komist af án og þyrftum ekki nauðsynlega á að halda.

Þegar Davíð hefur sýnt iðrun, beygt sig niður í duftið og beðið íslensku þjóðina fyrirgefningar á afdrifaríkum afglöpum sínum, mætti hann eiga afturkvæmt í mannfélagið aftur. En ekki gæti hann vænst þess að setjast aftur í Seðlabankann enda hann ekki líklegur til að geta sinnt starfi þar nema ef vera skyldi við einhver tilfallandi störf svo sem aðstoðarmaður ræstikvenna og við uppvask.

Þessari hugmynd er hér með komið á framfæri.

Mosi

 

 

 

 

Bubbi rokkar Seðlabankanum