Samanburður er oft slæmur

Þessar kannanir eiga oft ríkan þátt í að auka óánægju og depurð. Samanburður milli stétta og þjóða er oft á tíðum ekki auðveldur.

Fyrir nokkrum árum áttum við Íslendingar að vera hamingjusamari en flestar aðrar þjóðir og gott ef ekki að sama könnun sagði okkur ekki að Ísland væri eitt af minnst spilltustu löndum heims. Annað hefur komið í ljós: óvíða virðist spillinmg hafa grassérað jafn mikið og hérlendis sem leiddi af sér að allt fjármálakerfi landsins og atvinnuvegir hafa verið nánast í uppnámi og meira og minna lamað.

Sú var tíðin að fáir töldu sig verða hamingjusamari en þegar unnt var að vinna langt fram á nótt. Þá var ekki látið nægja að hafa fyrir saltinu út í grautinn, heldur átti að vera unnt að leyfa sér allt milli himins og jarðar. Kaupæði hefur ætíð fylgt okkur og alls konar delludýrkun. Það hefur komið fram í hvernig við höfum valið í kosningum. Þeir hafa oftast náð lengst sem látið hafa mest bull frá sér fara, hversu innihaldslaust sem það hefur verið. Okkur voru boðið gull og boðnir grænir skógar bæði á vinstri sem hægri ef við völdum Framsóknarflokkinn og Sjálfstæðisflokkinn fyrir kosningarnar 2003. Þá stóð til að einkavæða bankana og þá var hafinn undirbúningur að einu mesta og versta fólskuverki íslenskrar sögu: byggingu Kárahnjúkavirkjunar. Þessi framkvæmd átti sinn þátt í að falsa kaupmátt á Íslandi og auðvelda mjög útrásarvíkingum og bröskurum áætlunarverk sitt: að hafa sem mest fé út úr þjóðinni. Þeir litlu fjármunir sem voru greiddir fyrir bankana voru dýrustu miljarðar Íslandssögunnar. Sjálfsagt hafa þessir stjórnarflokkar notið góðs af þessu öllu saman og mikið greitt í kosningasjóði þeirra.

Svo var ákveðið að skylda stjórnmálaflokka á Íslandi að gera opinbera grein fyrir uppruna og notum þess fjár sem þeir hafa undir höndum í starfsemi sinni. Það kostaði ýmsar málalengingar og fannst sumum ráðamanna verið væri að skipta sér af málum sem engum kæmi við! Þá gerðist það nú í vor að í ljós kom skömmu fyrir kosningar að ekki væri einleikið með fjáraustur í Sjálfstæðisflokkinn árið 2005. Í hlut átti eitt af almenningshlutafélögum landsins og var ákveðið af aðstandendum flokks þessa að endurgreiða skyldi hið mikla fé enda var almenningshlutafélag þetta illa statt fjárhagslega. Ekki fer neinum sögum hversu þessu er varið nú með endurgreiðslur þessar, kannski sjálfur Sjálfstæðisflokkurinn hafi ekki efni á að veita sér þann lúxús að endurgreiða fé sem einu sinni hefur verið veitt í þá hít.

Skiljanlegt er að Frakkar sé sú þjóð sem mest lífsgæði hefur um þessar mundir. Þeir vinna til að lifa, borða og drekka. Þeir eru sennilega mestu lífskúnstnérar heimsins í dag. Þeir hafa efni á því og láta aðra ekki hafa fyrir hlutunum.

Skiljanlegt er að Bretar séu mun óhamingjusamari. Þeir vinna mikið en bera lítið úr býtum. Kannski þeir sitja uppi með álíka vandræði og við Íslendingar með ríkisstjórnir sem lítt hefur gert í að auka lífsgleði þjóðarinnar. Gordon Brown reynir að koma hluta af vandræðunum yfir á Ílendinga sem sjálfsagt hefðu betur hugsað sig um hvort bankarnir skyldu vera falir bröskurum fyrir 6-7 árum sem nú hafa skilið eftir sig tóm vandræði og skuldir. Þetta var eitthvað sem „snillingum“ á sviði fjármála í Framsóknarflokknum og Sjálfstæðisflokknum yfirsást. Eða var það alltaf ljóst hvernig gæti farið?

Ef svo reynist vera er glæpurinn meiri en ella mátti búast við.

Mosi

Lífsgæði Breta minni en annarra Evrópubúa

Erlend fjárfesting

Fjárfesting erlendra aðila á Íslandi er góðra gjalda verð svo langt sem hún nær.

Á undanförnum árum hefur markvisst verið að laða hingað erlenda stóriðjufursta til að koma peningunum sínum í verksmiðjur til að framleiða ál vegna hagstæðra möguleika að framleiða rafmagn. Voru sendir strákar af Finni Ingólfssyni með bækling um „Lowest energy prices“, ætluðum að draga hingað til lands álmenn af sem flestum þjóðum. Tókst þannig til að nú er svo komið að um 75-80% af öllu rafmagni framleiddu hér á landi fer í að knýja grýtur álbræðslanna. Eigi fer neinum sögum um skiptingu tekna Landsvirkjunar, hversu mikið kemur frá þessum sömu aðilum. Væri mikil þörf að fá vitneskju um slíkt en um það er farið sem mannsmorð.

Ef Bandaríkjamenn tækju upp á því að safna saman áldósum og öðru sem til fellur af einnota umbúðum framleiddum úr áli og nýttu til endurvinnslu, væri grundvöllur að loka öllum álverum ekki aðeins á Íslandi heldur öllum Norðurlöndunum. Þetta gæti orðið raunveruleiki innan nokkurra ára og kæmi ÓÍslendingum sennilega jafnilla og þegar síldin tók upp á þeim ósköpum að láta sig hverfa fyrir 40 árum. Þá var efnahagur okkar að verulegu leyti tengdur síldveiðum og verkun síldar til útflutnings. Álið er í dag komið í svipaða stöðu og gæti orðið okkur jafnhált illa í hendi sem síldin forðum. Það er því heimska að einblína einungis á að áliðnaður geti þrifist hér.

Við höfum hagað okkur mjög barnalega gagnvart álbræðslumönnum að við höfum ekki krafist af þeim skatts vegna gróðurhúsaáhrifa. Hvarvetna um hinn kapitalíska heim er verið að taka upp CO2 skatta og nemur greiðsla fyrir slíkan kvóta um 25 evrum á hvert tonn af CO2. Allir þeir sem vilja auka áliðnað hér á landi, hafa ekki minnst aukateknu orði á nauðsyn að við fylgjum fordæmi annarra þjóða hvað þetta viðkemur. Þetta eru yfirleitt sömu aðilarnir sem töluðu fyrir upptöku fiskveiðikvótakerfisins á sínum tíma. Allt átti að vera sem frjálsast og engar hömlur að leggja á úthlutun slíkra kvóta. Þessir aðilar vilja ekki leggja neinar hömlur á stóriðjuna.

Ef tekið væri á þessu, þá gætu skattgreiðslur vegna útblásturs numið allt að 50 milljóna evra á ári miðað við núverandi framleiðslu. Þetta eru um 10 milljarðar og myndi muna um minna.

Erlend fjárfesting á að vera velkomin til landsins hvort sem fjárfestar vildu byggja upp heiðarlega og arðsama starfsemi á borð við gagnaver, framleiðslu á einhverjum nytjahlutum eða jafnvel tínslu og vinnslu íslenskra fjallagrasa. Sennilega gæti slík vinnsla verið mjög arðsöm miðað við fremur lítlifjöruga fjárfestingu. Þetta gætum við Íslendingar séð sjálfir um í samvinnu við væntanlega kaupendur en fram að þessu hefur áhugi fyrir fjallagrasatínslu verið fremur lítill enda hefur verið litið niður á slíka starfsemi.

Það er margs að gæta þegar erlendir fjárfestar eru dregnir hingað norður undir heimskautsbaug. Þeir vilja gjarnan græða sem mest á starfsemi sinni en því þarf einnig að fylgja heilbrigð viðhorf til samfélagslegrar ábyrgðar sem íslensk stjórnvöld hafa oft á tíðum yfirsést þegar stórar ákvarðanir voru teknar. Er merkilegt að svo virðist sem frumkvæði hefur stundum verið meira hjá þessum erlendu fjárfestum að vilja eitthvað smávegis gott af sér leiða vegna óvenjuhagstæðra aðstæðna hérlendis í skjóli vilhallrar stjórnvalda.

Mosi

70% vilja erlenda fjárfestingu

Er Loki Laufeyjarson fyrirmynd Framsóknar?

Í norrænni goðafræði segir frá Loka Laufeyjarsyni. Hann átti til jötna að telja, sonur Fárbauta þess jötunns, sem stjórnaði hættulegum blossa-eldingum. Loki átti bræður sem einnig þóttu varhugaverðir og ótti stafaði af. Meðal þeirra voru Býleist og Helblinda. Móðir Loka hét Laufey eða Nál. Var haft fyrir satt að hún hefði alið Loka eftir að elding Fárbauta laust hana. Loki gegnir því hlutverki sem í trúarbragðafræðum hefur verið kallað bragðarefur (á ensku trickster). Loki leikur á goðin, hrekkir þau, hegðar sér ósæmilega og brýtur þær reglur sem hafa áður verið settar af goðunum en slík hegðun er dæmigerð fyrir bragðarefi. Loki hefur þó þá sérstöðu að hann er oft illgjarn og sjaldan leiða hrekkir hans til nokkurra heilla, allra síst fyrir hann sjálfan, því goðin refsa honum oft harðlega fyrir það sem hann gerir. Frægt er að hann kom Baldri hinum helga ás fyrir kattanef á miður góðan hátt.Af örlögum Loka er þekkt sú saga að hann var handsamaður af Þór og bundinn með þörmum Nara sonar síns í helli og eitur látið renna á hann. Sigyn, kona hans, sat þó hjá honum og hélt fyrir keri svo eitrið myndi ekki renna framan í hann. Þegar Sigyn tæmdi kerið lak eitrið þó á Loka og urðu þá landskjálftar. Í heimsslitaorrustunni Ragnarökum barðist Loki með jötnum gegn ásum. Hann barðist hatrammlega gegn Heimdalli og varð báðum af bani.

Heimild: að mestu eftir: http://is.wikipedia.org/wiki/Loki_Laufeyjarson

Að ýmsu leyti minnir Sigmundur Davíð á Loka. Hann er seinþreyttur til vandræða og grípur hvert einasta tækifæri sem honum gefst ásamt Höskuldi félaga sínum sem mín vegna má vera nefna Þröskuldur. Þeir félagarnir kappkosta að þvælast sem mest fyrir ríkisstjórninni, gera allt mögulegt tortryggilegt en gagnrýni þeirra er oftast eins og óhljóð í tómri tunnu. Er gagnrýni þeirra því oftast lítils sem einskis virði.

Kannski þessir þokkapiltar séu að vera einhverjir þeir dýrustu þingmenn sem sögur fara af í seinni tíð.

Mosi

Mun ekki biðjast afsökunar