Afleiðing gamla landbúnaðarsamfélagsins

Áður fyrr aðlagaði Alþingi Íslendinga starf sitt við hormónastarfsemi sauðkindarinnar. Þá voru bændur og ýmsir embættismenn og kaupmenn með sauðfjárbúskap flestir hverjir og ekki var unnt að vera lengi frá önnunum þegar sinnta þurfti blessuum rollunum. Því var haustþing venjulega eftir að búið var að taka upp kartöflur, réttir og sláturtíð. En ekki mátti sinna þessu íhlaupastarfi við Austurvöll nema fram undir lok nóvember í síðasta lagi í byrjun desember því þá þurfti að hleypa hrútunum til ánna. Svo þegar því var öllu lokið og sæmilega ferðafært á nýju ári var unnt að fara suður aftur. En eftir páska var gott að vera aftur laus frá þessu þingstússi enda þurfti aftur að sinna sauðfjárbúskapnum, sauðburður, rúningur og reka á fjall auk þess sem stinga þurfti upp kálgarðsholuna og setja niður kartöflur. Svona var þingtíminn ákveðinn enda mótaðist allt samfélagið af þörfum sveitamannaþjóðfélagsins.

Nú er öldin önnur. Aðeins örfáir þingmenn hafa einhverjar óverulegar tekjur af sauðfé og er það vel enda er tekjuvon einna lökust nú um þessar mundir af rollubúskap. Með sífjölgandi verkefnum og nýjum viðhorfum þá þarf þingmaðurinn að setja sig inn í ótrúlega mörg óskyld mál og smám saman lengist þingtíminn. Og þeir skipta með sér verkum eftir því sem þekking og reynsla gefur tilefni til. Í dag er ekki unnt að mynda sér skoðun á öllum hlutum jafnvel einn einstaklingur er ófær um slíkt. Og þá eru mál borin upp og einn þingmaður líkir þessu við að vinna sem nútíma féhirðir í verslun.

Í gamla sauðfjársamfélaginu var þingfararkaupið miðað við daglaun verkamanna og var einungis greitt fyrir þá daga sem þing stóð yfir. Nú er kaupið sennilega orðið fjórfalt ef ekki fimm eða sexfalt kaup daglaunamanna enda það fullt starf að lyfta upp hendi eða að styðja á hnapp merktan jái eða neii auk þess að taka til máls öðru hverju. Spurning hvort kassafólkinu finnist það ætti ekki að njóta hliðstæðra launa og þingfararkaupið t.d. þeirra sem láta fara ósköp lítið fyrir sér fara og eru alltaf sammála formanni sínum eða Seðlabankastjóranum.

En sem betur fer eru margir þingmenn sem leggja á sig mjög mikla vinnu að kynna sér til hlýtar mörg mjög erfið mál. Oft hefur Mosi dáðst t.d. af Steingrími J. hversu hann setur sig vel inn í öll þau mál sem hann tekur afstöðu til. Þá talar hann mjög góða íslensku að unun er á að hlýða.

Það er hins vegar með öllu óskiljanlegt að þingmaður í meirihluta lýsir ábyrgð á hendur þeim sem gagnrýnt hafa Sjálfstæðisflokkinn undanfarin ár fyrir vafasamar ákvarðanir á undanförnum árum. Þar gátu einstakir þingmenn og ekki einu sinni þingnefndir meira að segja ekki haft neitt að segja. Má t.d. nefna stuðningsyfirlýsingu Davíðs og Halldórs vegna árásarstríðs Georgs Búsh Bandaríkjaforseta á Írak.

Mosi

Þingmenn eins og afgreiðslufólk á kassa

Til hamingu Ragnheiður!

Mosi vill óska Ragnheiði til hamingju með mjög vel sett skilaboð til ríkisstjórnarinnar í grein í Morgunblaðinu í gær.  

Ragnheiður hefur alltaf haft sjálfstæðar skoðanir og eins og hún sagði í viðtali í útvarpinu í gær, þá spyr hún engan að því hvaða skoðun hún megi hafa.

Því miður virðist Sjálfstæðisflokkurinn vera samansafn af fólki sem ekki hafa svipaða skoðun og Ragnheiður. Þar má helst enginn hafa neina skoðun eða önnur sjónarmið á einu né neinu nema hafa fyrst spurt Davíð hvað honum finnist! Er þetta eðli allra þeirra stjórnmálamanna sem mynda þann stjórnmálaflokk á Íslandi sem lengi hefur verið langstærstur og verið lengst allra annarra flokka í ríkisstjórn?

Þvílíkt „sjálfstæði“! Mætti biðja um meira frelsi í þessum gamla flokki! Kannski að komið sé að leiðarlokum. Sjálfstæðisflokkurinn hefur dregið þjóðina bókstaflega fram á hengiflugið í fjármálum þjóðarinnar með kolvitlausum ákvörðunum á undanförnum árum. Mistök á mistök ofan og allt að fara til andskotans. Frelsið og fjármálin. Kannski sjalfstæði þjóðarinnar? Hvenær og hvernig enda þessi ósköp?

Það er spá mín að Ragnheiður muni skipta um flokk ef fleiri breyti ekki um skoðun eins og hún. Sjálfsagt á Ragnheiður þá eftir að knýja dyra hjá öðrum stjórnmálaflokki t.d. Samfylkingunni enda munu ættmenn hennar flestir fylgja þeim ágæta flokki. Faðir hennar Ríkharður íþróttamaður og málarameistari var mjög tengdur Alþýðuflokknum á Akranesi og naut mikillar virðingar.

Kannski einum þingmanni verði færra um næstu jól í þessum gæfusnauða flokki sem fátt virðist vera til bjargar á síðustu og verstu tímum. Dapurleg endalok eftir að hafa stýrt landi og lýð samfellt í 17 ár!

Mosi

Bankastjórar og bankaráð víki

Enn eitt skólabókadæmið

Fyrir 5-6 árum var fjárhagur okkar Íslendinga í mjög góðu jafnvægi. Ríkisskuldir voru fremur lágar, fyrirtæki og stofnanir voru fremur lítið skuldsettar. Þá gerist það að með ákvörðun um byggingu Kárahnjúkavirkjunar hefst eitthvað það skelfilegasta framkvæmdaskeið sem einkenndist af allt of mikilli bjartsýnishugsun. Efnt var til gríðarlegra lána erlendis en þá voru lánakjör fremur hagstæð. Þessi lán voru yfirleitt öll til skamms eða með fyrirvörum um hærri vexti ef breytingar yrðu í viðskiptaheiminum.

Við Íslendingar gleymdum okkur bókstaflega í allri framkvæmdagleðinni. Byggingamagnið varð margfalt umfram brýnustu þarfir okkar. Falskur hagvöxtur gaf sumum stjórnmálamönnum tilefni til að fegra ástandið en það reyndist öðru nær. Nú hafa Pótemkíntjöldin fallið og bitur veruleikinn blasir við. Við sitjum uppi með fjárfestingar sem á hvíla glórulausar veðsetningar út um allt land. Í einhverju landi hefðu stjórnmálamönnum sem leyfðu sér að lofa þetta óvenjulega ástand að sýna af sér léttúð jafnvel að vera borið á brýn að komast upp með ómerkilegt lýðskrum til að afla atkvæða fyrir sína flokka.

Í orkuiðnaðinum er allt of mikil bjartsýni rétt eins og með annað hjá okkur. Mikil hætta er á að stóriðjan sæki hingað aðeins meðan við gefum eftir mjög verulega varðandi verð á raforku sem og umhverfisskatta. Ísland er sem stendur n.k. paradís fyrir iðnjörfa sem þurfa að gjalda stórfé fyrir bæði orku og nú á síðustu árum gjald vegna mengandi starfsemi.

Ef Íslendingar legðu umhverfisgjald á mengandi starfsemi stóriðjunnar rétt eins og aðrar þjóðir hafa gert, myndi sú fjárhæð fara langt í að kosta reksturinn á Háskóla Íslands! En ráðamenn hafa bókstaflega reist sér hurðarás um öxl og sýnt af sér mikið kæruleysi gagnvart stóriðjunni. Nú er þessi stefna að koma okkur öllum verulega í koll. Hitaveita Suðurnesja stendur frammi fyrir grafalvarlegum vandræðum þar sem skuldir eru himinháar vegna framkvæmda, afborganir og vextir að verða fyrirtækinu mjög erfið. Hvernig skyldi staðan vera hjá Landsvirkjun og Orkuveitu Reykjavíkur?

Hefði ekki verið betra að hafa borð fyrir báru og doka ögn með framkvæmdir?

Við Íslendingar þurfum hins vegar að leggja meiri áherslu við að hasla okkur völl með orkuútrásina erlendis ekki síður en hér. Við eigum að flytja þessa þekkingu okkar sem mest út en rétt er að fara varlega sem öðru.

Mosi

Skuldir úr 12 í 26 milljarða