Tvær spurningar til dómsmálaráðherra:

Mig langar til að leggja tvær spurningar til Björns Bjarnasonar dómsmálaráðherra ef hann les eða megi ljá sér nokkra stund að lesa:

1. Hefur verið hafin rannsókn á meintum brotum þeirra sem ollu bankahruninu sem varða hegningarlög eða önnur sérrefsilög?

Vilhjálmur Bjarnason aðjúnkt við Háskóla Íslands telur að meint brot megi heimfæra undir 10. kafla hegningarlaganna um landráð. Þau ákvæði eru auðvitað börn síns tíma og löggjafinn þá ekki haft í huga að meint afbrot á sviði viðskipta gætu dregið heilt þjóðfélag niður í svaðið. En þessi verknaður hefur haft meiri og djúpstæðari áhrif á nánast hvert mannsbarn á Íslandi.

Skilyrði til að meint afbrot verði fært undir almenna ákvæðið um landráð í 86. grein er að um sé að ræða verk byggt á:

a.ofbeldi

b. hótun um ofbeldi

c. annarri nauðung eða svikum

annað hvort þar sem öll þessi skilyrði eru fyrir eða eitt sér.

Afleiðingin er að íslenska ríkið að hluta eða öllu leyti verði undir yfirráðum erlendra aðila.

Í greininni er gert ráð fyrir að verknaðurinn sé í þágu erlends ríkis en allt eins gæti verið um annan aðila, t.d. auðjöfra, hergagnaframleiðendur og aðra tegund viðskiptamanna eða braskara.

Hegningarlögin eru ákaflega óljós hvað þetta viðvíkur og nú þarf að láta hendur standa fram úr ermum og fá sérfræðilega aðstoð erlendis frá til að aðstoða við rannsókn og að hafa hendur í hári þeirra sem valdið hafa þessum hörmungum til að þeir megi svara til saka.

2. Önnur spurning lýtur að öllum þeim ósköpum af piparúða sem lögreglan virðist hafa undir höndum. Nú eru uppi efasemdir hvort lögreglan hafi beitt honum án þess að tilefni sé nægjanlegt. Í gær var eg vitni að því að lögreglan beitti piparúðanum rétt eins og þeir væru með vatnsbyssur. Ljóst er að heimildir lögreglu að beita þessum úrræðum eru fyrst og fremst tengd sjálfsvörn og einnig þegar lögreglumaður þarf að glíma við hættulegan glæpamann.

Nú var ekki um neina glæpi að ræða fyrir utan þinghúsið þó fólk léti ófriðlega með hávaða og tæplega er um neyðarvörn lögreglunnar að ræða og þaðan af síður sjálfsvörn.

Spurningin er þessi: Hversu mikið magn hefur lögreglan keypt af þessu varhugaverða efni sem ekki er vitað um hugsanleg varanleg skaðleg áhrif á þá sem fyrir verða. Og hvað er bókfærður kostnaður vegna þessa?

Þá má spyrja hvaða heimildir eru fyrir notkun þessa efnis?

Vinsamlegast

Mosi - alias