Nýjar blekkingar í boði Sigmundar Davíðs

Því miður er eg mjög tortrygginn gagnvart þessum manni, Sigmundi Davíð.

Efasemdir hafði flest raunsætt fólk á stórkarlalegum kosningaloforðum Sigmundar Davíðs frá í vor sem leið.  Ef Framsóknarflokkurinn kæmist til valda átti að færa niður skuldir „Strax“. Nú á að teygja efndir í 4 ár enda hefur komið í ljós að sækja auðveldlega þennan mikla auð vefst fyrir loforðasmiðnum mikla, Sigmundi Davíð. Og ýmsir fyrirvarar eru settir sem og skilyrði til að fækka þeim sem von eiga á skuldaleiðréttingu. Nú blasa við einhverjar krókaleiðir, jafnvel „fjallabaksleiðir“ og fagmenn í fjarmálum hafa miklar efasemdir.

Vilhjálmur Bjarnason þingmaður Sjálfstæðisflokksins telur þetta vera eins og hvert annað fúsk í fjármálum þó hann orði það ekki alveg svo hreint út en gagnrýni hans hlýtur að vekja athygli þjóðarinnar enda verður Vilhjálmur sagður vera fúskari í fjármálum þó ýmsir slíkir hafi dagað uppi á þingi.

Við munum sennilega minnast Sigmundar Davíðs sem stjórnmálamanninn sem hefur afvegaleitt þjóðina áður og sem hefur kostað okkur offjár. Hann var aðalmaðurinn á þingi að blása upp andófið gegn Icesave samningunum sem hefðu skilað okkur fyrr út úr bankahruninu og sparað okkur 60 milljarða. Þá hefðum við fengið strax hagstæðara lánshæfismat, betri viðskipta- og vaxtakjör og þar fram eftir götunum. En þar sem þjóðin virtist vera allt of grunlaus að þetta andóf ætti sér einhverja raunverulega ástæðu, þá hefur því miður allt of margir lagt trúnað á fláræði og blekkingar þessa manns. Þess má geta að nú í haust sem leið kom í ljós að meira fé hefði skilað sér úr útistandandi skuldum þrotabús Landsbankans að nægi fyrir öllum Icesave skuldindingunum og meira til. Nú talar enginn um Icesave enda var uppákoman aðeins til þess að grafa undan ríkisstjórn Jóhönnu Siguraðardóttur hratt og vel. Blekkingarvefurinn tókst og nú er þjóðin fest í nýjum blekkingarvef Sigmundar Davíðs.

Þar sem mikill auður og mikil völd fara saman er mikil hætta á ferðum fyrir lýðræðið. Margar ákvarðanir ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs orka mikils tvímælis og eru ekki til þess fallnar að styrkja þróun lýðræðis á Íslandi.

Lán geta lækkað um 5,5 milljónir

Athugasemdir

[Benedikt Helgason, 1.12.2013 kl. 14:44]

Ertu nú viss um það? 

Þeir peningar sem þrotabúin hafa til ráðstöfunnar til þess að greiða skattinn sem SDG ætlar að leggja á þau eru þær innistæður sem þrotabúin eiga í íslenskum fjármálastofnunum. Að nota innistæðu í bankakerfinu til þess að greiða niður lán í bankakerfinu minnkar peningamagn í umferð sem minnkar verðbólguþrýsting. Ég giska á að ca. 25% af skattinum fari í að færa niður lán hjá bönkunum.

Að nota innistæður þrotabúanna til þess að greiða niður lán hjá t.d. Íbúðalánasjóði og lífeyrissjóðum (á að giska 75% af skattinum) er hlutlaus aðgerð hvað varðar peningamagn í umferð eftir því sem ég fæ best séð (innistæða skiptir um eiganda en staða á höfuðbókum bankanna er óbreytt).

Á móti kemur að ráðstöfunnartekjur heimilanna aukast um einhverja þúsundkalla í hverjum mánuði sem gæti aukið eftirspurn eftir t.d. innfluttum vörum sem eykur eitthvað þrýsting á krónuna.  Í heildina séð þá kæmi það mér á óvart ef að þessi leið sem kynnt var í gær hefði einhver veruleg áhrif á verðbólgu. 

Ef þú trúir því ennþá að það að taka á sig auknar skuldir í erlendri mynt bæti lánskjör ríkisins þá veit ég ekki hvernig hægt er að bjarga þér.  Áróðurinn um við ættum að taka á okkur ríkisábyrgð á Icesave til þess að bæta lánskjör var einfaldlega blekking en Icesave leiðangur SJS og Jóhönnu var einungis farinn vegna þess að uppgerð Icesave-skuld var skilyrði af hálfu ESB fyrir jákvæðri meðferð aðildarumsóknar.  Þetta hefur verið upplýst af þremur þingmönnum sem sátu á síðasta þingi og öll verksummerki benda til þess að þannig hafi einmitt verið í pottinn búið. 

[Guðjón Sigþór Jensson, 1.12.2013 kl. 15:01]

Nú treysti eg mér ekki að hætta mér inn í innstu koppa fjármagnstilfærslutækni en sjálfsagt er allt hægt sé vilji fyrir hendi. Þannig tókst ýmsum fyrirtækjastjórnendum að sýna ofsagróða og greiddu himinháan arð. En það fé sem kom inn í fyrirtækin var að mestu lánsfé en ekki rekstrartekjur. Þessi fyrirtæki hrundu hvert um annað og sparifjáreigendur töpuðu sparnaði sínum í formi hlutabréfa.

Annars vara eg við að sulla saman orsök og afleiðingu. Mér finnst rökræður sumra og þ. á m. þín séu byggðar á þessu tvennu sé ruglað saman. Ljóst er að í aðdraganda bankahrunsins hefði verið unnt að koma í veg fyrir það með virkur aðgerðum stjórnvalda í tíma, efla eftirlit með bönkunum t.d. Þá hefði afleiðingin orðið önnur enda orsakasamhengið milli atburðar og tjóns annað en varð.