Ótrúlegur seinagangur

Lengi var talað um „amerískan hraða“. Allt átti að gerast svo skjótt og allt að verða gott eins og að hendi væri veifað. Að koma rafmagni aftur á í milljónaborg þar sem auður er feyknamikill og verkþekking ætti að vera á háu stigi, þá undrast maður á Íslandi hve tiltölulega frumstæð þessi mál eru. Í Þingeyjarsýslum var komið á rafmagn jafvel á afskekktustu sveitabæjum um viku eftir óveðrið í september síðastliðnum. Í þéttbýli við Mývatn innan 2ja sólarhringa.

Í dag dettur engum heilvita manni í hug á Íslandi að leggja loftlínur í þéttbýli hvað þá á stöðum þar sem áhersla er lögð á rekstraröryggi. Loftlínur hurfu í Reykjavík fyrir a.m.k. 30-40 árum, ætli síðustu loftlínur hafi ekki verið í Skerjafirði 1972?

Jarðkaplar eru öruggari og óháðir veðrum og vindum séu þeir rétt lagðir. Í BNA eru rafveitur víða einkareknar og þar er áherslan lögð á sem ódýrastan útbúnað og annan tilkostnað til að hámarka gróðann.

Við getum séð strax muninn á aðstæðum hér á landi og í BNA. Hér er kappkostað að hús séu byggð eftir ströngustu byggingarstöðlum á meðan hús í BNA virðast kubbast í sundur stundum í jafnvel minni vindstyrk en hér mælist stundum í vindhviðum.

Það er gott að búa á Íslandi en bæta mætti kjör þeirra sem verst standa.

10 dagar í fullt rafmagn í New York