Á að draga forsetaembættið ofan í pólitískar skotgrafir?

Fyrstu fjórir forsetar lýðveldisins reyndust afburðagóðir og sátu allir á friðarstóli. Aldrei tóku þeir afstöðu til eldfimra málefna, þeir sátu allir á strák sínum.

Með fimmta forsetanum, Ólafi Ragnari, hefur friðarstóllinn breyst í pólitískar skotgrafir. Í stað þess að staðfesta með undirskrift lög samþykkt á Alþingi er tekin upp sú stefna ekki einu sinni heldur þrívegis að skjóta málefni í þjóðaratkvæðagreiðslu. Meira tilefni hefði verið að leggja undir þjóðaratkvæði aðrar mun mikilvægari málefni: ákvörðun um einkavæðingu bankanna, Kárahnjúkavirkjun og hvort lýsa ætti yfir stuðningi við Íraksstríð Blair og Bush.

Sagt er að betri er rýr sátt en engin. Samningarnir um Icesave voru ekki slæmir þegar í ljós kom að eignir virðast nægja úr þrotabúi gamla Landsbankans.

Enginn forseti íslenska lýðveldisins hefur skilið þjóðina í eins mikillri óvissu og Ólafur Ragnar. Við erum stöðugt í lausu lofti. Spyrja má um tilganginn? Hvaðan fær hann þessar furðulegu hugmyndir? Er hann kannski sá að grafa undan íslensku samfélagi og réttarríkinu?

Íhaldsmenn hefðu einhvern tíma litið á þetta grafalvarlegum augum en nú fagna þeir!

Ólafur hefur klofið þjóðina í tvær fjandsamar fylkingar. Nú má reikna með að ekki ríki lengur heiðríkja og hægviðri á Bessastöðum. Þar má búast við stöðugum skærum í pólitísku ofviðri ef fram horfir eins og verið hefur undanfarin misseri.

Með von um góðar og friðsamari stundir.

Jón: ESB hluti af forsetakjöri