Geta íslenskir kirkjugarðar komið í staðinn?

Á Íslandi verður seint kvartað undan landleysi. Víða hér á landi er gríðarmikið land sem er vannýtt en kann að vera mun verðmætara sé hugað að nýjum möguleikum. Við getum t.d. stóreflt skókrækt og jafnvel kornrækt.

Eitt sérkennilegasta fyrirbærið sem kemur útlendingum nokkuð spánskt fyrir sjónir eru kirkjugarðarnir. Mjög margir eru með prýðisgóðu útsýni og mætti nefna kirkjugarðana í Hafnarfirði, Akureyri, Sauðárkróki, við Lágafell í Mosfellsbæ, Kotströnd í Ölfusi og eru einungis örfáir nefndir.

Ekki er vitað til þess að við leiðum í kirkjugörðum á Íslandi sé hróflað eins og sagt er frá í fréttinni frá Ítalíu. Það mætti hugsa sér sem viðbót við vaxandi ferðaþjónustu að gefa ættingjum möguleika á að grafa látna ættingja sína hér á landi og þar með yrði Evrópuvæðing landsins gerð að möguleika hvað látið fólk varðar fyrst ekki má tengjast Evrópusambandinu meðal þeirra lifandi. Hér gætu framliðnir átt griðastað um aldur og ævi en hér er engin ástæða til að spara land. Nægir eru afdalir með fögru útsýni hátt til heiða og fjalla yfir vötn og fagrar ár sem út á sjóinn. Og jafnvel fögur jöklasýn eins og víða á Snæfellsnesi væri ekkert „slor“ eins og tekið var til orða í mínu ungdæmi.

Útlendingum þykir fyrirbærið kirkjugarður með fögru útsýni vera eitthvað sérkennilegt. Ekki þarf maður gott útsýni eftir dauðann en getur það verið að vegna nokkuð sterkra tengsla við forfeður okkar þá vildu landnámsmenn gjarna vera jarðaðir þaðan sem  þeir máttu líta yfir land sitt. Þannig átti Ingólfur Arnarsson að vera huslaður í Inghól efst á Ingólfsfjalli í Ölfusi. En mér finnst ekki ólíklegt að þarna kunni að vera önnur ástæða: Mjög margir Íslendingar eru mjög þunglyndir sérstaklega í skammdeginu. Og þegar við vitjum leiði góðs og eftirminnilegs látins ættingja eða náins vinar er þá ekki einmitt gott útsýni kirkjugarðsins sem hjálpar okkur til að komast frá þungbærum þönkum? Fátt er Íslendingum jafnkært og góðu útsýni og skýrir það t.d. skoðunum ótal margra sem vilja ekki efla skógrækt á Íslandi. En skjólið er mikið og mikilvægt af skóginum.

Grófu upp lík ömmu án leyfis

Rándýr sýndarmennska

Einn furðulegasti arfur frá fornöld eru konungdæmin. Áður fyrr voru kóngar einvaldsherrar og fóru í stríð bæði við þegna sína og aðra þegar þeim fannst ástæða til. Danskir kóngar voru einstaklega áhugasamir um stríðshald og töpuðu yfirleitt hverju einasta stríði sem þeir tóku þátt í, því síðasta 1864 gegn Prússum. Með Kristjáni 9. báru kóngar þessir þá gæfu að halda þjóðum sínum utan við stríðsbrölt.

Karl Gústaf er vonandi  síðasti kóngurinn í Svíþjóð. Hann er að öllum líkindum sá umdeildasti fyrir pukurslega framkomu þegar hann sýndi af sér óafsakanlega og vægast sagt mjög „ófína“ framkomu. Og nú eru liðin 40 ár frá því hann tók við konungdómi. Er hann borubrattur og vill halda áfram að sitja í konungssessi meðan heilsa leyfir. Sennilega er að vera kóngur eitt leiðinlegasta og löðurmannslegasta „starf“ sem hugsast getur.

Þó svo við íslendingar séum lausir við konungdóm, þá sitjum við uppi með forseta sem er hálfgerður kóngur með sinni framkomu. Hann hefur átt mikinn þátt í að móta stjórnmálin á síðustu árum og hefur gert embætti sitt að einu harðsvíraðsta valdagreni landsins. Og hann gengst fyrir því. Tvívegis greip hann fram fyrir hendurnar á ríkisstjórn landsins sem vildi leysa deilumál við Breta og Hollendinga með samningum. Upp var blásinn einhver furðulegasti belgingur sem var verri en nokkurt óveður sem gengið hefur um landið fyrr og síðar. Og þetta mál var dregið niður í einhvern tilfinningaríkan táradal svo sem flestir mættu gangast blekkingunni á hönd.

Nú hefur komið í ljós að allar Icesaveskuldirnar hafa verið greiddar upp og bæði þjóð og þing er laust undan okinu. En þetta reyndist okkur afardýrt spaug og hefur verið reiknað að við hefðum getað sparað okkur tugi milljarða ef ekki hundruði hefði þessi ranga ákvörðun ekki verið tekin. Og við hefðum getað komið þessum frægu atvinnulífshjólum fyrr af stað, unnið fyrr á atvinnuleysinu og þar fram eftir götunum. En það mátti ekki vegna samkomulags forseta og núverandi forsætisráðherra.

Rétt eins og Karl Gústaf þá er Bessastaðabóndinn íslenskum þjóðarbúskap dýr. Hann er meira að segja okkur rándýr. 

Vigdís Finnbogadóttir var farsæl í störfum sínum sem forseti íslenska lýðveldisins. Hún forðaðist öll óþarfa útgjöld og bruðl í rekstir embættisins sem og að taka skynsamlegar ákvarðanir sem ekki voru þess eðlis að kljúfa þjóðina í tvær fylkingar. 

 

Konungur í fjörutíu ár