Stóriðjudraumarnir breytast í vitfirringu

Andri Snær á þakkir skildar að mæta á fundi þessa orkufyrirtækis og leggja fram beinskeyttar athugasemdir eins og hann er líklegur til.

Þegar stóriðjan gleypir í sig um eða jafnvel yfir 80% þeirrar raforku sem framleidd er í landinu en skilar kannski ekki nema fjórðungi eða svo af tekjum orkufyrirtækjanna þá er ekki allt með felldu.

Þetta hugtak sem Andri Snær er að vekja athygli á er eins og önnur mannanna verk eins og „hagvöxtur“ sem er ekkert annað en rányrkja þegar borgaralegur arður verður meiri en náttúrulegi arðurinn. Þá er tekið meira úr náttúrunni en hún er tilbúin að gefa af sér sem afurðir af dýrum og akrinum sem og öðru til lands og sjávar.

Nú munu stóriðjudjöflarnir taka við sér. Framagosar í Framsóknarflokknum og Sjálfstæðisflokknum hyggjast gott til glóðarinnar að selja aðgang að náttúruauðlindunum fyrir allt of lágt verð auk þess að eyðileggja enn meira.

Hvenær komið er nóg verður eins og hjá prestinum sem stjórnaði dansinum í Hruna, í augum þessara braskara er ekkert stopp, þó þeir eignist milljarða eins og Sigmundur Davíð á braski og forréttingum, þá ber þess að geta að líkklæðin hafa enga vasa. Þessi auður verður ekki tekinn með í gröfina.

  

Útflutningstekjur marklaust hugtak

Á flestu er reynt að græða

Spurning hvað efni leynast í þessari söluvöru og hversu mikinn gróða má hafa af þessu.

Fyrir nokkrum árum keypti eg brúsa í Bónus með kremi í: Aloa Vera, skin care lotion frá Delon fyrir innan við 300 krónur. Þetta krem hefur dugað vel gegn kláða, sólbruna og ýmsum kvillum öðrum. Þegar búið er að vera í klór þá hefur þetta reynst mjög gott rakakrem. Nú er brúsinn nánast tómur og hefi eg reynt að hafa upp á nýjum brúsa í Bónus en hvergi fundið.

Það er nú svo að það sem er ódýrt og reynist vel, er oft ófáanlegt. Kunnugt er að aloa vera plantan er nánast guðdómleg og gengur kraftaverki næst hversu hún kemur oft að gagni.

Það sem er ódýrt er kemur þeim að gagni sem minnst hafa efnin.

Stinnari læri fyrir sumarið

Hin döpru vísindi

Sagt er að hagfræðin séu hin döpru vísindi þar sem fátt er að frétta af því góða. Hagvöxturinn er einkennileg skepna. Stjórnmálamenn og viðskiptamenn keppast um hafa hann sem allra mestan. Ofast kemur slíkur ofvöxtur samfélögunum í koll.

Á miðöldum kom fram þau sjónarmið að borgaralegur arður væri syndsamlegur. Með þessu hugtaki, borgaralegur arður, er átt við þann arð sem fjármunir, silfur og gull, peningar og ígildi þeirra, gæti ávaxtast sem best. Kaþólska kirkjan lagði blátt bann við slíkri starfsemi og varð hún tekin feginshendi af Gyðingum sem hvarvetna í Evrópu einbeittu sér að þessari iðju. Um allt það hefur margt verið ritað og sumt misjafnt eins og gengur og gerist. En Gyðingar voru litnir hornaugum, þeir sagðir gera allt til að auðga sig og kemur það fram í ýmsu, m.a. bókmenntum. Er sennilega leikverk William Shakespears „Kaupmaðurinn í Feneyjum“ einna þekktast sem fjallar um Gyðing sem beitti óvenjulegu bragði til að tryggja hagsmuni sína, bragð sem reyndist virka.

Hins vegar var náttúrulegur arður dásamaður af kirkjunni. Hinn kristni maður skyldi starfa í svita síns andlits fyrir þeim arði sem guði var þóknanlegur. Um náttúrulegan arð er átt við arðinn sem náttúran gefur af sér: kornið af akrinum, afurðirnar af dýrunum og allt sem átti uppruna sinn í náttúrunni.

Það er spurning þegar borgaralegur arður, vextir og velgengni af hlutabréfabraski og öðru, verður meiri en hinn náttúrulegi arður? Spurning er hvort þar sé ekki greinileg merki um rányrkju: Meira er tekið úr náttúrunni en hún er tilbúinn að gefa af sér við venjulegar aðstæður?

Best af öllu er að hagvöxtur mælist fremur lágur en stígandi. Vaxandi lukka er eftirsóknarverðari en skyndistökk af og til og svo slær í bakseglin.

Hin döpru vísindi halda áfram að mæla og meta. Vonandi gera stjórnmálamennirnir sér grein fyrir að ekki verður meira tekið frá náttúrunni en hún er tilbúin að veita af nægtarbrunni sínum. Þá er ekki von á góðu og hrakför er kannski fyrirsjáanleg.

Góðar stundir.

Spá mun minni hagvexti en áður