Yfirgengileg mánaðarlaun

Í þessu máli, sjá: http://www.haestirettur.is/domar?nr=7231 kemur fram að mánaðarlaun viðkomandi hafi numið 2.4 milljónum árið 2007. Það væri synd að segja að hann sé á flæðiskeri staddur. En svona var þetta í bönkunum sem voru reknir eins og spilavíti og stjórnað undir lokin eins og ræningjabælum.

Mosi

Hafnað að krafa sé viðurkennd sem forgangskrafa

Reynslusaga úr „öskunni“

Fyrir nær 40 árum var undirritaður starfandi í öskunni. Af verkamannavinnu var um nokkuð vellaunaða vinnu að ræða en stundum gat reynt á. Sumarið 1973 var eg við þennan starfa og um jól, áramót og páska veturinn eftir. Margir kynlegir kvistir voru þarna starfandi sem eðlilegt er, sérstaklega var gamall kall sem ók eldgömlum öskubíl og hafði hann það verkefni að sækja rusl í nágrenni Reykjavíkur. Hafði hann styrák með sér og var eg nokkrar vikur með karli. Lengst var farið austur í Skíðaskála og losa eina eða tvær tunnur. Eðlilega voru þetta eiginlega meira skemmtiferðir með gamla kallinum í gamla öskubílnum. Hann var skrafhreyfinn þegar sá gállinn var á honum en það þurfti dáldið til að losa um tunguhaftið. Þegar þeim áfanga var náð, varð mikill orðaflaumur og frásagnagleðin mikil. Alltaf þurfti að gæta vel að því að láta karlinn ekki masa um of þegar snúið var til baka úr þessum leiðöngrum því þegar kom aftur í bæinn var hann ekkert að tefja sig á rauðum ljósum, hann ók óhikað áfram og varð oft mjótt á mununum. En hver vildi lenda í árekstri við eldgamlan öskubíl?

Lengst af var eg í vinnuflokki Páls Magnússonar, föður Sæma „rokk“, yndæliskall sem vildi öllum vel. Hann lagði sig fram að allt gengi sem fljótast og vel. Vinnutími var frá rétt upp úr hálf átta á morgnana og eitthvað framyfir 11. Þá var öskubíllinn orðinn fullur og þá var farið í mat. Aftur var hafist handa upp úr hálftvö þegar bíllinn hafði losað ruslið uppi í Gufunesi. Unnið var þá oftast þangað til bíllinn var aftur orðinn troðfullur en þó aldrei lengur en til hálfsex. Á föstudögum var unnið fram að hádegi en þá var „stykkið“ eins og karlarnir kölluðu svæðið sitt fullklárað.

Oft þurfti að fara langt niður í djúpa kjallara eftir troðfullum tunnum. Urðu stundum 2 að toga tryllurnar upp með tunnunum sem voru yfirleitt gamlar olíutunnur. Þetta var erfitt körlunum einkum á vetrum þegar snjór og hált var. En aldrei minnist eg þess að einhvern tíma hafi orðið slys. Einu sinni gerðist það að karlinn sem hífði tunnurnar til að losa þær, ranghvolfdi í sér augun, reikaði um eins og dauðadrukkinn væri og féll svo niður á jörðina. Mér kom þetta mjög spánskt fyrir nsjónir en þarna var eg vitni að þegar flogaveikissjúklingur fær kast. Félagar hans voru meðvitaðir um þetta og veittu honum þá aðstoð sem nauðsynleg þótti sem einkum var fólgin í því að draga hann upp á gangstéttina eða vegarbrún svo hann væri ekki í hættu vegna bifreiða.

Á þessum árum hefði auðveldlega verið unnt að koma að margskyns hagræðingu. T.d. voru hús mörg hver mjög vitlaust hönnuð með hliðsjón af sorpmálum. Í stað þess að hafa ruslatunnurnar sem næst gangstéttinni voru þær fyrir „fegurðar“ sakir hafðar að húsabaki og jafnvel niður í djupum kjöllurum og allt of bröttum tröppum. Arkitektar í dag eru væntanlega betur meðvitaðri um svona atriði. Þá koma staðlar auðvitað vel að gagni.

Hagræðing í sorpmálum er af því góða sem allir ættu að vera sammála um.

Góðar stundir

Mosi

Mæla metrana að sorptunnunum