Eðlileg niðurstaða

Stóriðjan hefur lengi notið mjög góðra samninga um orkuverð. Þegar forsendur samnings um afhendingu á viðbótarmagni raforku er brostinn þá er eðlilegt að gildi slíks samnings er ekki fyrir hendi.

Það vantar því í fréttina nánari útlistan á stöðu þessa máls. Hvað var samið um? Skuldbatt Orkuveitan sig til að afhenda án fyrirvara raforkuna en ef einhverjir fyrirvarar hafa verið á samningnum tóku þeir þá til þeirrar óvissu sem tengd var ákvörðun Hafnfirðinga?

Ljóst er að Hafnfirðingar höfðu síðasta orðið hvort þeir féllust á verulega stækkun álbræðslunnar í Straumsvík. Á sínum tíma þegar byggð í Hafnarfirði var fremur lítil, var þetta sennilega rétt stefna. En nú hafa forsendur gjörbreyst. Álbræðslan er verulegur hemill á annarri landnýtingu sem er e.t.v. hagkvæmari en sú sem fyrir er. Því væri mikið óráð að auka það landsvæði meira en orðið er.

Kapp er best með forsjá. Því miður hafa stjórnvöld oft sýnt af sér fullmikla léttúð þegar stóriðjan er annars vegar. Þegar íslensk stjórnvöld hafa viljað fá til sín fremur litlar álbræðslur þá hefur niðurstaðan orðið sú að álbræðslumenn hafa fengið leyfi fyrir mun stærri álbræðslum en upphaflega var lagt upp með. Ástæðan er auðvitað sú mikla hagkvæmni sem fylgir stærri rekstrareiningu og þau óvenjulegu kjör sem íslensk stjórnvöld hafa veitt mengandi álbræðslum. 

Nú er fyllsta ástæða að flýta sér hægt um gleðinnar áldyr. Mengunarkvóti er nánast uppurinn og meðan hann hefur verið gefinn heldur álbræðslufyrirtæki stöðugt að knýja á dyr stjórnvalda. Eina vitræna ráðið er að taka upp sérstakan umhverfisskatt tengdri mengandi starfsemi. Ekki er neitt vit í öðru.

Samningsferli við stóra orkukaupendur er mjög flókið fyrirbæri. Vonandi hafa þeir Orkuveitumenn ekki hlaupið á sig í einhverju bjartsýniskasti á sínum tíma sem því miður virðist vera allt of algengt há Íslendinga. Það væri dapurlegt ef Orkuveita Reykjavíkur verði skaðabótaskyld vegna óafsakanlegrar handvammar við gerð samninga um orkukaup.

Mosi 

200 MW orkusala úr sögunni

Misnotkun frelsisins

Áður fyrr var Öryggisráð Sameinuðu þjóðanna mun ákveðnara að setja vopnasölubann á þau ríki þar sem ólga og óstöðugt stjórnarfar var. Núna er vart það fréttnæmt.

Einræðisherrar sýna oft þá hlið á sér að stjórna með ógrynni vopna, steypa þjóðum sínum í himinháar skuldir og veðsetja náttúruauðæfi lands síns að veði til fullnustu skulda. Oft eru vopnasalarnir síðan í viðskiptalegum tengslum við námufyrirtæki og iðnfyrirtæki. Þetta er sú staða sem víða blasir við. Sjálfstæði slíkra ríkja er ekki upp á marga fiska.

Ólöglegur vopnainnflutningur er ætíð mjög tortryggilegur hvort sem það er á vegum einhverra hermdarverkasamtaka eða umdeildra þjóðarleiðtoga. Alþóðleg samskipti eiga að ganga út á það að koma sem mest í veg fyrir slíkt og á ekkiað skipta neinu máli hvort framleiðslan er upprunnin í Bandaríkjunum, Rússlandi, Kína, Bretlandi, Frakklandi, Þýskalandi eða hinu óviðjafnalega friðsama ríki Svíþjóð sem lengi vel hefur verið athafnasamur vopnaútflytjandi. 

Koma þarf í veg fyrir alla ólöglega verslun með vopn hvort sem er með einstaka hluti í þau eða heilu skipsfarmana.

Mosi 

Vopnasendingu snúið frá S-Afríku