Afbrot borga sig aldrei

Mosi hefur lengi verið áhugamaður um bækur. Fljótlega upp úr fermingu var hann mjög oft í fornbókaverslunum og kynntist öllum fornbókasölum nokkuð vel. Einhverju sinni komu tveir strákar með pappakassa fullan af bókum til eins bóksalanna sem var einn af þeim reyndari og þekktur fyrir heiðarleika og skilvísi. Strákarnir vildu fá strax peninga fyrir það sem þeir höfðu í kassanum en fornbókasalinn var ekki á því, kvaðst hafa mikið að gera þá stundina en vildi engu að síður fá að líta á það sem þeir höfðu með sér. Tók hann upp blað og blýant og vildi fá nafn og símanúmer og kvaðst munu hafa samband síðar. Eftir að hafa gefið hvoru tveggja upp létu strákar sig hverfa og voru fljótir að því. Bóksalinn leit lauslega yfir bækurnar, tók þá upp símann og hringdi í lögreglumann sem hann þekkti. Sá kom fljótlega og tók bækurnar í vörslur lögreglunnar. Í ljós kom að þarna voru bækur sem almennt voru ekki í höndum unglinga og vakti það eðlilega tortryggni bóksalans enda kom í ljós að þær voru meðal muna sem höfðu þá þegar verið stolið í innbroti.

Hagsmunir fornbóksala eru eðlilega þeir að ekki sé verið að selja hluti sem teljast vera andlag þjófnaðar, þ.e. þeim hafi verið stolið eða að eignarréttur sé ekki óvéfengdur. Réttur eiganda að fá til sín aftur stolinn hlut er mjög ríkur í germönskum rétti og þar með íslenskum. Þó hlutur hafi lent í höndum þjófs þá getur svo farið að sá sem hefur hann í sínum vörslum verði að láta hann í hendur upprunalegs eigenda enda sé eignarréttur hans á hlut sannanlegur. Þá situr sá sem hefur orðið fyrir því að kaupa stolinn hlut, þ. á m. bækur, með skaðann og verði að beina endurkröfu sinn að þeim sem seldi.

Óskandi er að allar þær verðmætu bækur sem hurfu úr dánarbúinu endurheimtist og að málið allt skýrist hvernig það atvikaðist vildi til að þessar bækur lentu í höndum á öðrum en eigendum.

Mosi

Stærsti bókastuldur Íslandssögunnar