Ber kæruleysi vott um hálfvitahátt?

Íslendingar hafa verið lengi mjög kærulausir í fjármálum sínum. Við erum því miður ekki nógu raunsæir. Okkur skortir tortryggni í garð þeirra sem lofa okkur gulli og grænum skógum upp í hendurnar á okkur án þess að vinna fyrir þeim.

Svo hirða braskarar allt af okkur og eru horfnir sennilega með vitund Sjálfstæðisflokksins. Og eftir situr þjóðin skuldum vafin upp fyrir haus! Kannski það sé viss tegund hálfvitaháttar að trúa öllum fagurgala, hvort sem það sé einskisvirði áróður um skjótfenginn gróða eða trausta stjórn Sjálfstæðisflokksins. Er þá þessi stóri hluti þjóðarinnar hálfvitar?

Annars skulum við gjalda varhug við að taka okkur orðið hálfviti í munn. Það er svo að sum orð tungumálsins eru mjög huglæg (subjektiv) án þess að einhver rökræn og mælanleg sjónarmið eru að baki. Þannig hefur orðið hálviti lengi verið notað og oft sem skammaryrði um vitgrannan mann sem auðvelt er að blekkja. Önnur merking þessa orð sem er eiginlega mun merkari kemur úr sómannamáli og þýðir vita sem logar aðeins af og til. Lengi vel var innsiglingamerki á Borgarholtsvegi vestarlega í Kópavogi tyllt ofan á tréstaur einn mikinn. Kópavogsbúar nefndu mannvirki þetta gjarnan hálfvita.

Mosi

Íslendingar engir hálfvitar