Skiljanleg afstaða Þjóðverja

Sennilega eru Þjóðverjar enn að greiða Ísrael bætur fyrir stríðsglæpi þrátt fyrir að 67 ár eru frá þessu hryllilega stríði sem hófst með lýðskrumi og æsingum ofstopamanna. Heil þjóð var látin greiða fyrir afglöp sem byggðust á mannfyrirlitningu og grófum mannréttindabrotum.

Ísrael er eitt mesta herveldi heims sem býr yfir kjarnorkuvopnum. Þessi gríðarlegi vígbúnaður er að öllum líkindum mesta ógn við heimsfriðinn fyrir botni Miðjarðarhafsins enda eru nágrannaríkin grá fyrir járnum þar sem ýmsir misjafnir valdsmenn stjórna landi og lýð með harðri hendi. Dæmi um það er Sýrland þar sem hefur verið nánast borgarastyrjöld.

Nú kunna Þjóðverjar að hugsa sem svo: Af hverju erum við enn að greiða stríðsskaðabætur ríki sem heldur heimshluta í heljargreypum, fúlgur fjár sem umtalsverð líkindi eru að fari í hergögn og herbúnað og beint gegn 3ja aðila?

Þessar háu fjárhæðir mætti fremur nota til friðarstarfs í heiminum og til að byggja upp bætt lífskjör í þróunarríkjunum.

Þess má geta að meðal Ísraelsmanna eru fjöldi manns sem hefur skömm á yfirgangi og miskunnarleysi stjórnar sinnar gagnvart Palestínumönnum. Þannig hafa hjálparsamtök meðal þeirra sinnt mannúðarstarfi í Palestínu og vilja sýna þeim virðingu og tillitsemi.

En það er svo að æsingamennirnir ráða og hafa síðasta orðið og draga þjóðir heims í hverja ógæfuna á fætur annarri.

Carl Blindt hefur bent á að lykillinn að stuðla að varanlegum friði í Austurlöndum nær er að takmarka vopnabúnað Ísrael. Eru undur og stórmerki að Þjóðverjum gremst staða mála?

Góðar stundir!

Telja Ísrael vera „árásargjarnt“

Mikilsverður áfangi

Tillaga Vigdísar Hauksdóttur er dæmi um blindgötu íslenskra stjórnmála. Hefði hún verið samþykkt hefði öll sú mikla og dýra vinna við samningsferlið verið einskis virði. Þá hefði vilji meirihluta Alþingis verið einangrunarstefna gagnvart nágrannalöndum okkar um næstu ár jafnvel áratugi. Kannski yrðum við þá stórhagsmunaaðilum heims eins og Kína auðveldari bráð. Þeir innlimuðu Tíbet með manni og mús hérna um árið og fóru létt með.

Það eru sérhagsmunagæsðuaðilarnir sem í dag urðu að lúta í lægra haldi fyrir skynsamlegri ákvörðun að fella þessa tillögu. Það eru nefnilega ýmsir aðilar sem hafa byggt upp sérhagsmun i sína og innganga í EBE er eitur í þeirra eyrum.

Stjórnarandstaðn mætti vera málefnalegri. Hún hefur undanfarin ár verið mjög óvægin og á köflum hagað sér jafnvel eins og verstu vandræðagemlingar og götustrákar. Heilu björgunum er velt í götuna fram á veginn til þess eins að gera ríkisstjórninni eins erfitt fyrir og reyna á þolrifin. Hún er á móti nýrri stjórnarskrá, breytingu á Stjórnarráðinu, kvótakerfinu sem alltaf hefur verið umdeilt og komið á 1983 (sjá mjög góða grein Svans Kristjanssonar í Skírni í hausthefti 2011), samningaviðræðum við EBE og ýmsu fleiru. En í stjórnarliðinu er íþróttamaður sem aldrei vill gefast upp þó ein og ein hrina virðist töpuð. Það má sjá við andstæðingnum og koma málum fram þó oft á móti blási.

Ef allt væri með felldu þá kappkostaði stjórnarandstaðan að veita ríkisstjórn málefnalegt aðhald, ekki með innihaldslitlu endurteknu málþófi um einhver smáatriði sem litlu kann að skipta, heldur koma með gagnlegar og góðar ábendingar og tillögur þar sem betur mætti fara og væri landi og þjóð til farsældar.

Kannski við höfum meiri þörf á betri stjórnarandstöðu í dag en við höfum setið uppi með síðustu 3 árin.

Í dag er gleðidagur á vissan hátt þar sem við getum horft með hæfilegri bjartsýni fram á veginn með von um betri tíð með blóm í haga eins og skáldið sagði. Óskandi er að stjórnarandstaðan dragi sinn lærdóm af þessari vanhugsuðu tillögu sem var felld með réttmæt sjónarmið í huga.

Góðar stundir!

ESB-viðræðurnar á fulla ferð

Betri mætti stjórnarandstaðan vera

Hefði þessi tillaga Vigdísar verið samþykkt hefði það þýtt að meirihlutin Alþingis hefði hafnað því að þjóðin tengist betur nágrönnum sínum félagslega, viðskiptalega, stjórnmálalega og menningarlega? Þessi tillaga Vigdísar Hauksdóttur var mjög vanhugsuð og til þess fallin að afla frummælanda sér vinsælda. Þessi aðferð nefnist „popularismi“ á erlendum málum en á góðri íslensku mætti kalla þetta að nota hvert tækifæri að afla sér aukinna vinsælda.

Tillaga Vigdísar er dæmi um þau óvönduðu vinnubrögð sem stjórnarandstaðan hefur tamið sér. Í stað þess að greiða fyrir málum, sýna ríkisstjórninni samvinnu í verki á erfiðum tíma, koma með góðar, gagnlegar og þarflegar ábendingar og gagnrýni og þar með að vinna með ríkisstjórninni velur hún vinnubrögð götustráksins sem er eins og illa uppalinn vandræðagemlingur.

Hefði þessi tillaga verið samþykkt, hefði öll vinnan við samninga verið unnin fyrir gýg og enginn árangur í sjónmáli. Væri það ekki eins og að fleygja útsæðinu fyrir svín í stað þess að doka við og sjá hver uppskeran verður?

Sennilegt er að sitthvað bitastætt komi upp í samningunum. Þjóðin mun meta kosti þeirra og galla en ljóst er að við getum vænst mun betri borgaralegra réttinda á kostnað ýmissa ógvæginna hagsmunaaðila sem stjórnarandstaðan er fulltrúar fyrir. Þar eru kvótabraskaranir og sérhagsmunagreifarnir sem vilja halda í forréttindi sín hvað sem það kosti, jafnvel þó svo að landslýður megi gjalda þunglega fyrir.

Nú grenja sumir yfir þingrofi og nýjum kosningum án þess þó að einhver markmið séu sett fram önnur en sá hatursfulli áróður að ríkisstjórninni. Sennilegt er, að þessum aðilum gremjist sá ásættanlegi árangur ríkisstjórnarinnar að komast á lygnari sjó eftir glundroða bankahrunsins sem þó hefur náðst þrátt fyrir allt.

Við þurfum sennilega öllu fremur á annarri og betri stjórnarandstöðu í þessu landi að halda en nýja ríkisstjórn. Og sá hluti stjórnarandstöðunnar sem situr á Bessastöðum mætti sitja á strák sínum sem eftirlifir embættistíma hans.

Góðar stundir!

Tillaga Vigdísar felld

Er einu núlli ekki of mikið?

Ef hér á landi er 7% atvinnuleysi og um 200.000 manns gróflega áætlað þá eru um 14.000 atvinnulausir á Íslandi. Það er nokkuð einkennilegt að slá tölu upp sem er meira en þrisvar sinnum hærri en raunverulegt atvinnuleysi. Því er spurningin þessi: voru áætlanir ekki miðaðar við 5.000 ný störf fremur en 50.000?

Þessir Hægri grænir virðast vera með áróðurstaktíkina sem sína sérgrein en það verður að gera þá kröfu til þeirra sem vilja láta taka eitthvað mark á sér, sýni samborgurum sínum þá augljóslegu virðingu að fara með rétt mál.

„Skammarlegt lýðskrum“ segir í fyrsögn. Er þessi vafasama fullyrðing ekki í eðli sínu eins og búmangið, vopn frumbyggja í Ástralíu, sem átti til að lenda í hausnum á þeim sem illa kastaði?

Ef menn eins og Franklín þessi væri við stjórn landsins væri eftir þessu landið komið á hausinn.

Við höfum reynslu af góðum árangri ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur sem við ættum að betur að meta en ódýrar, ábyrgðarlausar og innihaldslitlar yfirlýsingar sem þessa frá formanni Hægri grænna!

Góðar stundir!

„Skammarlegt lýðskrum“

Ábyrgðarleysi

Sjálfsagt væri að ljá máls á þessari áskorun en hún á ekki við þar sem ríkisstjórnin hefur lagt mikla vinnu og fyrirhöfn að koma okkur í skjól undan afleiðingum bankahrunsins sem Sjálfstæðisflokknum tókst engan veginn. Við erum á leiðinni út á lygnari sjó og því engin skynsemi að róa bátnum.

Hins vegar eru öflugir hagsmunaaðilar sem kynda undir óánægju og kappkosta að kynda hvert stórbálið á fætur öðru til þess að grafa sem hraðast undan ríkisstjórninni. Málflutningurinn og rökin eru ekki sérlega traustvekjandi, ekki er minnst aukateknu orði hvað taki við.

Hins vegar hefur aðeins 3000 væntanlegir kjósendur skrifað undir þessa áskorun. Sennilega þeir æstustu, öfgafólkið sem hrópar hæst. En vonandi átta sig fleiri á þessu ábyrgðarlausa flani sem leiðir aðeins til meiri glundroða og aukinna vandræða.

Það sem okkur Íslendinga skortir einna betur er skynsamari og hyggnari stjórnarandstaða en umfram allt meðvituð um þá ábyrgð sem felst í því að fara með eitthvert vald.

Í áskoruninni er dulbúin hótun: að hagsmunaaðilar gegn ríkisstjórninni hafi forseta lýðveldisins í vasanum sem Svanur Kristjánsson benti á í vikunni: Sem lykilmaður í valdaráni tæki forseti á næsta ríkisráðsfundi til baka umboð til ríkisstjórnar að fara með ríkisvaldið í umboði sínu en fæli formanni Sjálfstæðisflokksins myndun nýrrar ríkisstjórnar jafnframt sem þing væri rofið og nýjar kosningar boðaðar. Þetta væri ein grófasta dæmið um misnotkun valds í sögu landsins en það jaðrar við að Ólafgur hafi reynt það áður að neita Icesave samningunum staðfestingar en í þeim samningum var gert ráð fyrir því að sjóðurinn í vörslum Englandsbanka þar sem öllum fjármunum íslensku bankanna var beint, væri notaður til endurgreiðslu Icesave. Það var eins og þeir sem gagnrýndu Icesave vildu aldrei vita það, að í þennan sjóð var komið jafnmikið fé og skuldunum nam.

En hræðsluáróðurinn þykir vera betri en staðreyndir.

Þessi undirskriftarsöfnun er ábyrgðarlaus, byggð meira og minna á blekkingum án nokkurra fyrirheita.

Góðar stundir!

Tæplega þrjú þúsund vilja kosningar

Er sundurleysisfjandinn laus?

Greinilegt er að örvænting mikil ríkir í herbúðum hægrimanna. Í heil þrjú ár hefur vinstri stjórninni tekist að halda sjó, þrátt fyrir endalausar hremmingar og tilraunir að grafa undan trausti hennar, m.a. með málþófi um nánast hvert einast mál ríkisstjórnarinnar.

Þannig mátti ekki breyta framkvæmdavaldinu, ekki stjórnarskránni, né ákæra Geir. Ekki mátti semja við Breta og Hollendinga um uppgjör vegna bankahrunsins þó svo að vitað var allan tímann að þessar skuldir myndu aldrei lenda á þjóðinni enda nægar innistæður í vörslum Englandsbanka fyrir skuldunum eins og samningarnir tóku til. Meira að segja forseti lýðveldisins hefur verið dreginn inn í þessar uppákomur og hann anaður út í vafasamar stjórnvaldsákvarðanir. Og allt hefur verið gert til að vekja tortryggni gagnvart ríkisstjórninni. En ætli það verði verkin sem tala en ekki glamrið um svik og önnur ósmekkleg diguryrði sem ekki virðast byggjast á djúpum rökum. Athygli vekur að þeir sem hæst gala, tengjast braskaralýðnum sem stuðluðu að

Sú var tíðin að stjórnarandstaðan studdi ríkisstjórn til allra góðra mála. Nú er hún á móti öllu og tínir öllu til.

Þessi undirskriftarsöfnun virðist ekki byggð á neinum skynsamlegum sjónarmiðum heldur fremur með áróður gegn ríkisstjórninni í huga.

Þetta eru öflin sem eru harðastir andstæðingar viðræðna stjórnvalda við Efnahagsbandalagið. Þeir vita að þá er tími blekkinga að baki, því í Efnahagsbandalaginu er lögð meiri áhersla að menn vandi betur pólitíska umræðu og byggi hana á rökum en ekki einhverju tímabundnu tilfinningavæli.

Góðar stundir!

Krafist þingrofs og kosninga

Að beita tilfinningarökum

Rökræðan um afstöðu okkar til Efnahagsbandalagsins byggist oft allt of mikið af tilfinningum. Þannig hafa hagsmunaöfl sem eru alfarið á móti aðild okkar að EBE spilað mikið inn á sjálfstæðismeðvitund og sitthvað sem ekki byggist á sérlega góðum faglegum forsendum.

Afstaða okkar á fyrst og fremst að byggjast á faglegu mati þar sem hagsmunir eru metnir með hliðsjón af gildismati því sem talið er gefa bestu yfirsýn um viðfangsefnið.

Ljóst er, að innganga í Efnahagsbandalagið myndi efla mjög boraralegan rétt okkar t.d. gagnvart mörgum af þeim hagsmunagæsluaðilum sem nú hamast einna mest gegn aðildarviðræðunum.

Þess má einnig geta að það er t.d. kínverskum stjórnvöldum og öðrum hagsmunaaðilum mikill akkur að halda okkur utan við EBE. Ísland er tiltölulega stór en fámenn eyja sem er kjörið markmið fyrir fjölmenna þjóð að koma sér fyrir á, þjóð sem býr við þröng lífsskilyrði heima fyrir og takmarkaðan borgaralegan rétt að koma sér hér fyrir og efla hagsmuni sína.

Ælti mörgum smábændunum á Íslandi þætti ekki nokkuð þröngt fyrir dyrum sínum ef hér yrði fjölmenn kínversk nýlenda sem fyrr en varði yfirtekur landið með manni og mús með aðstoð sporgöngumanna þeirra?

Þýski sendiherranum hefur væntanlega blöskrað tilfinningavaðallinn og séð ástæðu til að vanda fyrir aðalritstjóra Morgunblaðsins sem og öðrum þeim sem hrópað hafa hæst í þessari tilfinningaumræðu. Hann á miklar þakkir skildar fyrir skynsamleg sjónarmið byggð á traustum og góðum gildum.

Mörg skynsamleg rök styðja hugmyndir um að tengjast betur nágrannaríkjum okkar í Evrópu. Þar er unnt að styðjast við atvinnuhætti, efnahagsmál, samgöngur og viðskipti að ekki sé gleymd sameiginlegri menningu og stjórnarhætti sem þróast hafa í aldir.

Góðar stundir!

Vilja funda með sendiherra Þýskalands

Gott verð en með augljósu markmiði

Skiljanlegt er að matur í Ikea sé vinsæll meðal landsmanna enda mun láta nærri að hann sé seldur nálægt kostnaðarverði.

En tilgangurinn er auðvitað sá að fá viðskiptavini inn í búðina enda kaupa flestir eitthvað fyrst þeir eru komnir á annað borð þangað.

Í fréttaskrifunum er ein afleit ambaga sem kemur fram í þessari setningu: „Veitingastaðurinn er staðsettur í Garðabæ, nánar tiltekið í húsgagnaversluninni Ikea“. Er ekki nóg að segja að veitingastaðurinn sé í Ikea sem er í Garðabæ?

Þetta orð „staðsettur“ og ýmsar aðrar myndir hans veður uppi m.a. í fasteignaauglýsingum. Það eru ekki mikil rök að fullyrða um eitthvað, fasteign eða aðra eign sem er ætíð á sama stað.

Hins vegar er eðlilegt að tala um að bifreiðar, skip og flugvélar séu staðsettar hér og þar hverju sinni. Eðli þeirra og tilgangur er að vera ekki alltaf á sama stað sem er fráleitt að tala um þegar fasteignir er um að ræða.

Þess má geta í lögfræði er fasteign skilgreind sem ákveðinn hluti af yfirborði jarðar sem er afmarkaður með þar til ákvörðuðum hnitum eða á annan hátt. Hús og þ.h. eru þá „fylgiufé fasteignar“.

Góðar stundir.

Íslendingar eru sólgnir í Ikea-mat

Dýr mun Gunnar allur

Gunnar Birgisson er einn þeirra pólitíkusa sem skilur eftir sig óreiðu af ýmsu tagi. Ferill hans sem bæjarstjóra í Kópavogi varð söguleg að ekki sé dýpra tekið í árina. Einkum er minnisstæðtt þegar hann lét verktakafyrirtæki sem áður var í eigu hans vaða gegnum Heiðmörkina og olli stórtjóni á skógargróðri hennar. Það kostaði málaferli og bæjarsjóð Kópavogs um 20 milljónir. Aðkoma hans að sögu Kópavogs var furðuleg þar sem dóttir hans fékk á silfurbakka vel launað verkefni sem ekki hefur skilað tilætluðum markmiðum.

Og nú kemur þetta mál sem kostar ríkissjóð milljónir!

Óhætt má segja að dýr muni ekki Hafliði Másson heldur einnig Gunnar Birgisson þegar öll kurl verða dregin til grafar.

Góðar stundir!

Gunnar Birgisson greiði sekt

Ekki veitir: hver silkihúfan upp af annrri sem gerir lítið sem ekkert gagn!

Stjórnkerfi Reykjavíkurborgar er orðin þvílík martröð að meira að segja nágrannasveitarfélögin eiga í vandræðum við eðlileg samskipti við yfirvöld, hvað þá einstaklingar.

Örfá dæmi:

Á Úlfarsfelli hefur einhver silkihúfan hjá Jóni Gnarr leyft verktaka að fremja mikil og slæm umhverfisspjöll við efsta hnjúk fellsins til að leggja lagnir og reisa heilmikið mastur, Mosfellingur sem og vonandi flestum Reykvíkingum til mikillrar gremju. Þessi framkvæmd er leyfð án þess að málið sé lagt fyrir bæjaryfirvöld Mosfellsbæjar. Þau komu gjörsamlega af fjöllum.

Fyrir aldamótin síðustu vakti Ómar Ragnarsson þáverandi fréttamaður athygli höfuðborgarbúa á óvenjufallegu stuðlabergi sem kom í ljós í grjótnámi sem opnað var í mynni Seljadals fyrir tæpum 30 árum. Þarna hefur hart basalt verið numið svo framleiða megi nægt malbik í þágu nagladekkjanotkunar á höfuðborgarsvæðinu. Malbikunarfyrirtæki þetta skreytir bókhald sitt með grænu bókhaldi, t.d. að stuðla að endurvinnslu pappíra á skrifstofu en í raun er umgengnin um náttúru landsins all svakaleg að ekki sé meira sagt.

Sem áhugamaður um umhverfismál skrifaði eg nokkrar greinar um þetta mál og hófust viðræður milli yfirstjórnar Reykjavíkurborgar og Mosfellsbæjar um þetta mál. Ljóst var að stjórnvaldsreglur voru þverbrotnar eins og síðar kom í ljós. Dagaði þetta mál einvers staðar og enginn virðist hafa borið ábyrgð fremur en í aðdraganda hrunsins.

Stjórnvaldsreglur eiga að vera markvissar, augljósar, einfaldar og skilvirkar. Því miður eru þær gerðar svo flóknar og ómarkvissar að ekki er alltaf ljóst hver tilgangurinn er. Ljóst er að í stjórnvaldsreglum á að vera ákvæði um greiða endurskoðun og einnig hver ber ábyrgð ef ákvörðun reynist röng og jafnvel íþyngjandi á ósanngjarnan og óréttlátan hátt gagnvart borgara.

Góðar stundir!

Vilja einfalda stjórnkerfi Reykjavíkur